Lang, lang geleden...

Door: Nienkekrook

Geplaatst op Jan 19, 2011

Er was eens lang, lang geleden een meisje. Een vrij eigenwijs meisje. En dat meisje woonde in een klein dorpje onder de rook van een grote stad. Het meisje had een moeder, die heel lief was en altijd goed voor het meisje zorgde. Op tijd te eten, schone kleertjes, ze stuurde haar naar school, kortom alles wat het meisje maar nodig had regelde de moeder.

Het meisje groeide en groeide en toen ze tegen de vijftien werd, vond het meisje dat ze soms heel goed zelf beslissingen kon maken. Toen het op een dag regende, stelde de moeder voor dat het meisje een regenponcho kon dragen. Handig, want je kunt er met je rugzak en al onder en wordt dan niet nat. Een fantastische uitvinding vond ze het.

Het meisje kwam niet meer bij van het lachen... 'Een poncho... mam! Ik ga toch zeker niet voor gek lopen! Hoe verzin je het! Nee hoor, ik heb aan mijn capuchon wel genoeg! Misschien een paraplu als het hard regent, maar een poncho... whahahaha...' En het meisje liep gierend van de lach weg, een onthutste moeder achterlatend.

Zo ging de discussie jarenlang door en vanaf het moment dat het meisje alleen of met vriendinnen op reis ging, stopte de moeder stiekem een poncho in het meisje haar rugzak. Ze zou het maar eens nodig hebben. Die dingen zijn zo handig!

Natuurlijk gooide het meisje, elke keer als ze een opgerold stuk plastic met capuchon in haar tas vond, het pakketje met een grote boog in de prullenbak. Ze ging toch zeker niet voor gek lopen met zo'n ding.

Jaren later...

Hele delen van de wereld reisde het meisje intussen over. Van Europa naar Australië, door naar Fiji... en nergens had ze een poncho nodig. 'Zie je wel', dacht het meisje. 'Wat een onzin. Hele delen van de wereld leven zonder zo'n lelijk stuk plastic'. En ze stapte lachend in het vliegtuig naar Zuidoost Azië. Zonder poncho natuurlijk.

Toen ze op een dag in Vietnam aankwam en met haar reisgezelschap achterop een brommertje stapte, leek het een stralende dag te worden. Helaas voor het meisje, begon na een half uur de lucht te betrekken. En nog wat later kwam de regen naar beneden. Met bakken naar beneden. Het leek wel of ze in een tsunami terecht kwamen en snel schuilden ze in een klein dorpje onder het afdak van een winkeltje.

'Not worries! Not worries!' Legde het vriendelijke Vietnamese mannetje dat haar al die tijd op de brommer had rondgeleid met wapperende handen uit. 'I something for you! You wait!'.
Het meisje was benieuwd naar wat ze zou krijgen. Een warme handdoek? Een kaartje voor de bus terug?

Vol verwachting keek het meisje naar het mannetje, dat tussen het personeel van het winkeltje doorrende met een klein pakje in zijn hand. Hij gaf het aan het meisje alsof hij haar een goudstaaf overhandigde.

Toen het meisje keek wat in haar handen lag, verscheen er ineens een hele brede glimlach op haar gezicht. En ineens besefte ze zich waar het in het leven allemaal om draait:

Moeders hebben uiteindelijk altijd gelijk.
(zie foto waarom)