My Lai, een bijzondere ontmoeting
Centraal Vietnam
Vietnam
Herman m
My Lai, een bijzondere ontmoeting
Op weg van Quy Nho’n naar Da Nang weken we net voorbij Quang Ngâi af van hoofdweg 1 (van Ho Chi Minh Stad naar Hanoi) en deden het dorpje My Lai aan.
Zoals ook aangegeven onder mijn tips is My Lai een zeer indrukwekkende plek in Vietnam. Dit dorpje heeft de wereld op haar grondvesten doen schudden in 1968, tijdens de Vietnamoorlog (in Vietnam zelf overigens de Amerikaanse oorlog genoemd).
Een groep Amerikaanse strijdkrachten heeft hier een bloedbad aangericht. De legerleiding had de avond tevoren de soldaten flink opgejut en hen voorgehouden dat ze eindelijk eens wraak zouden kunnen nemen op de Vietcongsoldaten die veel van hun kameraden hadden omgebracht. My Lai zou een broedplaats van leden van de Vietcong zijn.
De volgende dag gingen de strijdkrachten naar My Lai en daar troffen ze geen weerbare mannen aan, er waren alleen kinderen, vrouwen en oude mensen (de mannen waren elders aan het werk; evenmin hielden zich ter plekke leden van de Vietcong op). Gedesillusioneerd en vol razernij hebben ze toen onschuldige kinderen, vrouwen en ouderen bijeen gedreven en nabij greppels neergeschoten. Er zijn hierbij ruim 500 onschuldige mensen in koelen bloede omgebracht. Colin Powell, de latere Minister van Buitenlandse Zaken onder George Bush junior, was destijds één van de onderzoekers van het drama. Hij deed de kwestie af met woorden als: ‘That’s the way a cookie crumbles’. Vrij vertaald: ‘Ach, niks aan te doen en volgende keer beter.’
In het documentatiecentrum hebben wij het uit 1993 daterende Nederlandse KRO programma Reporter gezien over deze wereldschokkende gebeurtenis. In de reportage werd een vrouw geïnterviewd die nu rond de 80 à 90 jaar oud moet zijn. Zij behoort tot de enkele mensen die de slachtpartij wonderwel hebben overleefd, doordat ze toevallig onder andere slachtoffers zijn terecht gekomen en zich “dood” hebben gehouden. Deze vrouw heeft nooit afscheid kunnen nemen van het gebied en is opgevangen door mensen uit een naburig dorp. Zij verzorgt momenteel een waterbuffel en zit vaak eenzaam op een bankje voor de resten van wat ooit een woning was. Toen wij My Lai bezochten zat zij ook op het bankje. Ik kende haar direct terug van de KRO-documentaire. Ze staarde voor zich uit en toen ze mij zag, glimlachte ze. Nadat ik ter begroeting mijn hand naar haar reikte greep ze mijn beide handen stevig vast. Vervolgens omhelsde ze vol emotie mijn dochter, die naast mij stond.
Na deze momenten van verlammende stilte en emotie stemde ze erin toe, dat ik ter herinnering aan dit gedenkwaardige moment haar op de foto zette.
Met twijfelachtige eer behoort My Lai tot dezelfde categorie plaatsen als Guernica, Oradour sur Glane, Vukovar en Srebrenica. Ongelooflijk waartoe mensen in staat zijn! Het geeft maar weer eens aan hoe zinloos oorlogen zijn en wat voor leed ze aanrichten.
Het bezorgde mij rillingen ondanks de buitentemperatuur van nabij de 40 graden!!
Foto's
