Op de motor naar de grens van Laos en Vietnam

Door: Mousta

Geplaatst op Sep 2, 2009

We zitten midden in de middel of nowhere, geen toerist te zien, alleen maar schitterende natuur en de lokals, geen souveniers of cola te koop.
Waar is dat zult u misschien denken dit Nergenshuizen, nou dat is het grensgebied van Vietnam en Laos.
Op blz 207 van de lonely planet kunt u de kaart zien, Hoi An , dan Marble Mountains, heel mooi , dan naar Hien ,vandaar langs Hamburger Hill naar Aluoi, dan richting Hue ons einddoel.
Wij zijn op pad met 2 Easy Ryders, Kung en Tom op de motor.
Kung, wat de grote en sterke betekent is 1meter 50 lang en bijna net zo breed als een garnaal, hij is de humorist.
Tom is de man van de verhalen en de cultuur en de liedjes, maar daar over later meer.
Deze 2 motor rijders beloven ons gouden bergen en geen touristen op onze toer.
De eerste hebben wij gezien en de tweede niet.
Mijn vrouw vind het eerst niks dat motor rijden, maar naar wat subtiele aandrang van mijn kant ( ik beloof haar dat ik haar achter laat in Hoi An ) gaat zij laaiend enthousiast achter op de motor.
Deze schitterende tocht gaat langs verschillende dorpen van de minderheden van Vietnam, de Catu en de Pacu die terug getrokken leven in de heuvels en nog hun eigen taal spreken en geen Viet.
Ze leven nog heel eenvoudig in familie verband in hun bescheiden dorpjes en zijn geen toeristen gewent.
Onderwg zien we dat de regering van Vietnam het erg goed doet, mooie wegen waar heel veel onderhoud aan word gepleegd, elk dorpje een school en een net gemeentehuis, overal en iedereen heeft electra en de politie is in nette uniformen zeer aanwezig , vriendelijk en niet storend.
'sAvonds als we in het stadje aan komen waar we slapen worden we aangegaapt door alles en iedereen, kinderen beginnen spontaan te huilen als we ons vertonen.
Dan gaan wij dineren bij een toppertje, volgens onze gidsen dan, maar het is maar goed dat het licht niet niet zo goed was, want wat ik in mijn kommetje kreeg was echt niet gaar hoor.
Maar Tom stelde mij met een gulle lachende volle en luid smakkende open mond gerust, dit was echt toppie rund.
Op de grond lag meer afval dan bij ons na 3 dagen carnaval en de roedel schurftige honden die tussen de tafels door kruipen hebben het er erg goed, zeker nu ik er was.
Na dit copieuze diner nog even een afzakkertje gehaald in de plaatselijke bar, die weer verbazend schoon was, alleen weer die kleine liliput stoeltjes waar ik met mijn dikke kont niet inpas, maar dat komt wel goed als ik nog even hier blijf.
De hele tijd worden we ongegeneerd aangekeken en besproken, dit met veel gebaren en gelach.
Na de borrel dans ik nog even de horlepiep op het dorpsplein, hebben ze nog wat om over na te praten, ben ook de beroerste niet.
De volgende dag onderweg worden wij de hele tijd toegeroepen en er word wat afgezwaaid, of we Alex en Maxima zijn, wat mij even op iets anders brengt.
Tom onze verhalen verteller brengt met veel vertoon een sprookje met lied ten gehore, wat ik u niet wil onthouden, het gaat zo.
Er was eens een prins, alexje die ging vechten in de oorlog, tussn het bedrijven hiervan door, kwam hij een beeldschone buitenlandse prinses tegen, die hij zeer begeerde.
Hij beloofde haar koningin te maken als hij haar op de wang mocht kussen, toen hij hiervoor haar toestemming kreeg, kromp ze in elkaar van verlegenheid, sorry mensen ik heb dit ook maar van horen vertellen.
Hierna pakte Tom een paars bloempje , streek zachtjes over de takjes waarna de blaadjes zich helemaal dicht vouwde,, daarbij zong hij een mooi, nou ja lied dus.
Dit bloemetje heet Trinh Nu, de verlegen bloem, mooi verhaal toch?
Dit paarse bloempje staat bij mijn foto's, om zelf uit te proberen door u als u in Vietnam bent.
Een ander verhaal, maar geen sprookje liet hij mij ook zien, in de buurt van Hue liggen nog allemaal plastic staafjes vol met kruid , dat zijn de overblijfselen van de napalm die de Amerikanen daar 35 jaar geleden hebben neergesmeten en nooit opgeruimt.
Al met al heel leerzaam en een schitterende tocht

Sjannie en Gerard