Paardenmiddel

Door: Pkoelewijn

Geplaatst op Oct 17, 2009

Al op de tweede dag in Hanoi begonnen er talloze rode puntjes te verschijnen op J's armen en benen en dat was nog niet alles: het jeukte ook nog verschrikkelijk. De Eurax anti-jeuk-zalf werd tevoorschijn gehaald maar er was haast geen beginnen aan om die grote oppervlakken in te smeren. De jeuk nam tijdelijk wel iets af, maar de pukkeltjes wisten van geen wijken. Een duidelijke oorzaak van deze jeukerige uitslag was niet te achterhalen. Het was in Hanoi niet overdreven heet en muggen, vlooien of ander stekend of bijtend ongedierte waren niet gesignaleerd. Wellicht was er iets in het voedsel dat een allergische reactie opriep.
Gedurende ons verblijf in Sapa werden de pukkeltjes en het jeuken gelukkig iets minder maar in Halong Bay kwamen de verschijnselen weer enigszins terug om vervolgens op de dag dat we in Nha Trang aankwamen weer tot grote hoogte en irritatie te stijgen. Er verschenen verder ook nog bulten in J's nek.
Allergie was nu onze definitieve diagnose en we besloten om een apotheek te bezoeken om uit te vinden of er niet het een of andere middeltje was om deze kwaal te bestrijden. In ons hotel vroegen we aan de receptioniste of zij een apotheek wist waar men Engels sprak. Zij pakte een plattegrond van de stad en zette een kruisje op de plek waar we de Engels sprekende apotheker konden vinden.
We gingen op pad en bezochten onderweg nog even de in Gotische stijl opgetrokken kathedraal. De kerk was gesloten maar we keken onze ogen uit bij een soort wal die naast de toegangsweg naar de kathedraal was opgetrokken waarin talloze graven waren gevestigd. Volgens de reisgids waren de stoffelijke resten hier naartoe verhuisd toen de nabijgelegen RK-begraafplats had moeten plaatsmaken voor een nieuw station. Wat zijn die Vietnamezen toch inventief en praktisch!
Nog een paar straten verder moest de apotheek zijn. We konden die eerst niet vinden totdat we beseften dat de kleine open ruimte met toonbank op de hoek van de straat wel eens de gezochte apotheek zou kunnen zijn. We stapten op de toonbank af. Er achter stond een groepje meisjes dat op onze vraag "do you speak English" een van hen naar voren duwde. J liet de pukkeltjes op haar armen zien en legde in het Engels en met veel gebarentaal uit wat haar mankeerde. Het meisje keek en luisterde aandachtig en dook vervolgens, zonder boeh of bah, achter een muurtje om daarna, onder het toeziend oog van de overige meisjes, met twee doosjes in haar hand terug te keren. Uit het ene doosje haalde ze een tube en door middel van smeergebaren werd duidelijk gemaakt dat dit een zalfje bevatte. No, no zei J, ik heb zelf al een zalfje en liet haar tube Eurax zien. Hierop opende het meisje het tweede doosje en daarin zaten een paar strips met pilletjes. Ik wees naar de bijsluiter en het meisje begreep meteen wat er bedoeld werd. Ze overhandigde het papiertje en J ging het bestuderen. De pilletjes waren "made in Korea" en tussen alle onbegrijpelijke talen in vond zij een Engelse beschrijving van het geneesmiddel. Het bleek het een of andere antihistamine te zijn en de aanbevolen dosis was 3 pillen per dag. J kocht een stripje van 10 en er ging een zucht van verlichting door de nieuwsgierig toekijkende meisjesclub heen. Ik schreef nog even de chemische formule en de naam van het geneesmiddel op en we wandelden terug naar het hotel waar J haar eerste pil slikte.
Na 1 dag was de jeuk weg en de pukkeltjes en nekbulten begonnen al aardig af te nemen. Na 2 dagen hield J op met slikken en zij heeft de hele reis nergens meer last van gehad.
Na terugkeer in Nederland bracht J een bezoekje aan haar huisarts, vertelde hem het hele verhaal en liet de chemische formule en de generieke naam van de wonderpilletjes zien, waarop hij de historische woorden sprak: HIERMEE KRIJG JE EEN PAARD LAM....
Dat vind ik toch wel heel knap van die Koreaanse pilletjes die slechts 25 eurocent per 10 stuks kostten.