Verblijfsvergunning

Door: MarleenvM

Geplaatst op Mar 10, 2017

Eind 2009 gaan we een nieuw avontuur aan en word manlief een zogeheten expat of zoals ze vroeger zeiden een gastarbeider. Zomaar per toeval raken we op de hoogte van deze baan en na amper 3 maanden zitten we al in het Arabische zonnetje. De werkgever zorgt voor de juiste papieren zodat hij een werkvisum en verblijfsvergunning krijgt die 3 jaar geldig is. Als die dingen geregeld zijn kan hij een bankrekening openen, een rijbewijs aanvragen en een auto gaan kopen en dat is voor de vrijheid enorm belangrijk. Ook ben je dan verzekerd voor medische hulp. 

Zodra alles in kannen en kruiken is begint de aanvraag van mijn verblijfsvergunning. Ik ben dan wel een getrouwde vrouw maar zomaar een stempel in je paspoort krijg niet. En dit blijkt al snel als ik de aanvraag doe. Ze hebben namelijk op het visum van Harold gezet dat hij  ‘shippainter’ is i.p.v. leidinggevende en het salaris van een gemiddelde schilder is zo laag dat hij me nooit kan onderhouden. Jawel we gaan voor mijn gevoel even een jaartje of 60 terug in de tijd. Toch wordt me dit medegedeeld bij het overheid en krijg ik dus geen verblijfsvergunning. 

De oplossing is om maandelijks een zogenaamde 'visarun' te doen naar Oman. Niet iets om vrolijk van te worden weet ik inmiddels al want ik heb er inmiddels een paar moeten maken. Het enige wat we kunnen doen is aankloppen bij de werkgever van Harold want die heeft tenslotte zijn werkvisum verneukt , sorry ik bedoel fout ingevuld. Het blijkt achteraf dat de kosten voor de werkgever lager zijn als ze schilder of lasser invullen dus er zijn meerdere expats die met dit probleem kampen. 

Harold vraagt een gesprek aan met diegene die de visa regelt en tot mijn grote ergernis pakt zij het allemaal heel luchtig op. Om de 30 dagen naar Oman is toch niet zo erg maar als ik aangeef dat wij ons boeltje weer pakken en terug naar Nederland als ik geen visum krijg draait ze meteen bij. Ze stelt meteen een brief op in het Arabisch en die moet ik meenemen waarvan ik niet weet wat erop staat. Om jullie een heel lang verhaal te besparen van het spreekwoordelijk Arabische kastje en de bijbehorende muur komt het er op neer dat manlief even 10.000 Dirham (toen zo'n € 2000) neer moet leggen om te laten zien dat hij mij kan onderhouden. Dit is dan een verzekering, God of Allah weet waarvoor, die we weer terug krijgen krijg als ik het land verlaat zeggen ze. Hoewel we er een hard hoofd in hebben besluiten het toch maar te doen. 

Als ik dan voor de zoveelste keer in 1 week tijd bij het overheidsgebouw aankom wordt ik inmiddels herkent en uit de lange rij gehaald. Herkenning is ook niet zo moeilijk hoor als je daar als enige blanke tussen staat. De 10.000 Dirham worden overhandigd en het proces wordt in gang gezet. In gedachte zwaai ik mijn biljetjes uit want die zie ik nooit meer terug. Na een 6-tal balies en dito medewerksters sta ik 2 uur later buiten met een dure sticker in mijn paspoort, een handgeschreven bewijs van de borg die ik heb betaald en dat ik 3 jaar mag wonen in de Verenigde Arabische Emiraten. Waar ik wat minder trots op ben is dat er grote letters staat dat ik een ‘housewife’ ben en dat Harold mijn ‘sponsor’ is. Waar wij als vrouwen jarenlang voor gevochten wordt hier teniet gedaan met een sticker. Dan maar van de nood een deugt maken om zijn bankpas te confisqueren, hij moet mij tenslotte sponsoren. Of was dat niet helemaal de bedoeling? De wetenschap dat alles geregeld is maakt het dagelijks leven toch geruststellender. Je kunt gaan en staan waar je wilt en je bent verzekerd voor dokter en tandartsbezoekjes. Het was alleen heel lastig om normaal betaald werk te vinden als je geen specialist bent in iets of iets wat ze ook kunnen laten doen door goedkope arbeiders uit India, Pakistan en de Filipijnen. En zo verstrijkt er langzaamaan een jaar en vind ik het welletjes geweest. Ik kan nu nog terugkijken op een geweldige tijd maar hier nog langer blijven voegt niet meer zo veel toe voor mijn gevoel. Harold wil nog wel een paar maanden langer blijven omdat zijn project nog niet af is dus besluit ik om eerder terug te gaan naar Nederland en alvast een baan gaan zoeken en zorgen dat mijn sponsor weer in een gespreid bedje thuis kan komen. Als ik wat door mijn papieren aan het kijken ben om het nodige af te handelen zie ik het met de hand geschreven papiertje dat ik kreeg toen ik de borg betaalde. Het enige wat ik inmiddels wel kan lezen zijn wat Arabische cijfers maar daar wordt ik niet veel wijzer van. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend dus best tijd om eventueel de hele dag door te brengen op een of ander overheidskantoortje. Ik meld me aan en mag plaats nemen in een kleine wachtruimte. Nog geen 5 minuten later overhandig het ik het papiertje al aan de medewerkster en ze rommelt wat in een la en daar haalt ze een envelop met geld tevoorschijn met een nummer erop dat overeenkomt met het nummer dat op het papiertje staat. Het zijn dus dezelfde biljetten die ik ruim een jaar geleden heb ingeleverd. Ik krijg het geld terug en een verse stempel op mijn verblijfsvergunning en ik mag weer gaan. Insjallah !!!