Vandaag is het wereldfietsdag. Precies twee jaar geleden was ik in Turkmenistan. In Mary lag ik nog in mijn comfortabele hotelkamer te dromen toen ik wakker werd van een hoop rumoer. Vanuit mijn raam zie ik honderden mensen in identieke trainingspakken op identieke groene fietsen passeren. Mijn interesse is gewekt en in een paar minuten sta ik beneden in de hal, waar de beveiliging de uitgang van het hotel blokkeert. Het is niet de bedoeling dat ik mij op straat begeef. Gelukkig zijn ze vergeten dat het hotel ook een achteringang heeft.

Het is pas 5 uur in de ochtend maar op straat is het druk. Ik probeer te achterhalen wat er gaande is. Mij wordt verteld dat het wereldfietsdag is en dit de generale repetitie is. Een repetitie voor wat is mij een raadsel, maar dat er hier iets wordt georchestreert is mij duidelijk. Op de trappen van het moderne gebouw naast mijn hotel wordt gedanst en met ballonnen en hoepels gezwaaid. Ik wil dichterbij komen voor een goede foto en weet deze nog net te maken voordat ik door een paar agenten wordt weggestuurd.

Helaas heb ik maar vijf dagen om de 550 kilometer door de Turkmeense woestijn af te leggen, zodat ik er nooit achter kom wat zich precies heeft afgespeeld op wereldfietsdag in Mary. Wel word ik enkele uren na mijn vertrek ingehaald door tientallen identieke lichtgekleurde auto's, vol met trainingspakken en identieke groene fietsen. Ik hoop dat ze een leuke dag hebben gehad.