Sofia, zuid Bulgarije en Turkije
Zwarte Zee kustgebied
Turkije
Bartjroth
Sofia, zuid Bulgarije en Turkije
Na de haveloosheid gezien te hebben van noordwest Bulgarije, met name het gebied ten noorden van Montana, was Sofia een verademing. Het bleek een stad met een enorm relaxte sfeer. Dat past goed bij de karakters van Marc en mijzelf. Zodoende sleten wij een hele zondagmiddag in een park in het centrum van de stad, kijkend naar de voorbijstruinende moeders en vaders met kinderwagen of kinderen bungelend op de buik en jongeren die een beetje op een bankje hangen. Het verschilde eigenlijk weinig van bijvoorbeeld het Wilhelminapark in Utrecht.
De grensovergang van Bulgarije naar Turkije ging een stuk soepeler dan die van Roemenië naar Bulgarije, die ronduit absurd was (zie vorige blog). Jammer alleen dat ik was vergeten de groene kaart van 2014 mee te nemen (die van 2013 liep 20 maart af en het was 22 maart) en dat dit de enige beambte was tot nu toe die ernaar vroeg en ook nog nauwgezet bestudeerde. Ineens riep hij uit "outdated, outdated". De auto mocht er niet in, en daar stonden we, in het niemandsland tussen Bulgarije en Turkije. Gelukkig lukte het binnen een uur om de verzekeringsmaatschappij de nieuwe kaart te laten faxen en nog een half uur om in het complex de fax te vinden waar het velletje eruit gekomen was.
Die avond couchsurfden we voor de tweede keer. De man, Ufuk, nam ons eerst mee naar een indoor voetbalwedstrijd waar hij zelf speelde met wat vrienden. Ik mocht meedoen. Ik begon maar eens op het middenveld maar merkte dat dat een lastige positie was gezien de voetbaltechnische omstandigheden: zodra een verdediger de bal kreeg, ga ie hem een peer naar voren. Na een minuut of 20 geen bal geraakt te hebben, gebaarde een mannetje dat we van positie konden wisselen. Ik mocht in de spits. Dat ging al beter.
Na de wedstrijd bracht Ufuk ons mee naar een theehuis om de wedstrijd van Turkije - Hongarije te bekijken. Grappig eigenlijk dat in Nederland iedereen bij zo'n gelegenheid aan het bier zit, maar in Turkije ze zonder enige uitzondering aan een kopje, uuhh glaasje, thee nippen.
Istanboel haalde Sammy op zijn tandvlees. We lieten hem in een buitenwijk repareren. Uiteindelijk hoefden alleen de bougies vervangen te worden en de motor opnieuw afgesteld te worden. Een beetje zorgwekkend is wel dat ik er een paar maanden geleden nog nieuwe bougies ingedraaid had.
Istanboel leek wel tien keer zo groot geworden als een jaar of tien geleden. Ufuk had al gezegd dat de stad heel snel aan het veranderen was. Ik heb nog nooit zo'n gigantische stad gezien. Van de buitenwijk (met een centrum groter dan dat van Utrecht) naar ons hotel in de oude stad was nog eens 28 km. Het verkeer uiteraard chaotisch. Toen ik Marc twee dagen later naar het vliegveld bracht aan de andere kant van de stad reden we nog 40 km onafgebroken door bebouwing, zover het oog reikte.
Wat mij betreft was het hoogtepunt in Istanboel de keer dat we in een veel te dure en chique bar een avond aan het drinken sloegen. De eigenaar leek sprekend op Andy Garcia, behoudens het feit dat ie lang golvend haar had. De artiest leek zo mogelijk nóg meer op Al Pacino. Toen hij ook nog eens de tune van de Godfather inzette, kwamen we echt even niet meer bij. Beide mannen kwamen af en toe aan onze tafel zitten. Het viel nogal op: twee westerlingen die op één avond moeiteloos meer bier achterover sloegen dan de gemiddelde Turk in een jaar. Qua budget was het wat minder handig..
Nadat ik Marc afgezet had, heb ik het een paar dagen best moeilijk gehad. Alleen is het toch anders, vooral in de wetenschap dat ik tot Ulaanbaatar, nog 3 maanden te gaan, ook alleen zal blijven reizen. Althans, voor zover nu voorzien. Het hotel net buiten het stadje Akcakoca, gelegen aan de Zwarte Zee, was na de hectiek van Istanboel een verademing. Ideaal om even een nieuw ritme te vinden. Vanaf Akcakoca ben ik via Amasra verder gereden naar Sinop. Amasra is vrij toeristisch. Maar dat betreft vrijwel uitsluitend Turkse toeristen. De tocht ernaar toe langs de kust van de Zwarte Zee was schitterend.
Maar de mooiste tocht tot nu toe maakte ik gisteren: verder langs de kust van de Zwarte Zee naar het plaatsje Sinop. Werkelijk een spectaculair mooie route en ik had de weg bijna helemaal voor mezelf. Er is een snellere, maar langere, weg naar Sinop. Eentje zonder die 8000 haarspeldbochten. De locale mensen nemen die weg. In de dorpjes waar ik onderweg doorheen reed, zie je weinig auto's rijden. Dat komt volgens mij doordat de benzine in Turkije verbijsterend duur is, meer dan 2 euro per liter.
Onderweg kwam ik drie westerse wandelaars tegen. Athans, ik had zoveel behoefte om even te kletsen (ik heb sinds Istanboel geen westerse toerist meer gezien), dat ik spontaan stopte en ze dwong met me te praten...Geintje, ze vonden het volgens mij ook leuk om even een nieuw gezicht te zien. En ook zij hadden al weken(!) niet met andere westerlingen gepraat (het waren twee Duitsers en een Fransman). Hier ging op: "er is altijd baas boven baas". Ze waren te voet onderweg naar Birma en reisden vrijwel zonder geld (!). Elke dag kloppen ze bij iemand aan om te overnachten en schijnbaar hadden ze hier zelden problemen mee. Mijn respect hebben ze!
Nu maar hopen dat Sammy zich verder goed houdt. Gisteren waren er weer twee verontrustende momenten dat de motor begon te haperen. Ik heb vandaag de bougies schoongemaakt, die in no-time zwartgeblakerd waren..
Vanmiddag zat ik in een bar reisreporter.nl maar eens bij te werken (het werd hoog tijd!). Buiten keek ik uit over een soort haventje. Plotseling zag ik daar de rugvinnen van een paar dolfijnen boven het wateroppervlakte uitkomen. Op 20 meter afstand! En dan te bedenken dat je op andere plekken dik geld betaalt voor boottochtjes waarbij je hetzelfde ziet!
Foto's
