Op een groot plein in de stad Izmir strijden mens en duif om voorrang. De mens loopt onverstoorbaar door, hangt op een bankje, zit bij de fontein, kijkt wat om zich heen of wacht op een afspraak. De duif beweegt zich hier continue tussendoor, zet geen stap eerder opzij dan strikt noodzakelijk en ruimt de gemorste etenswaren van de mens maar wat graag op. Alles is in harmonie... tot het meisje blij gaat hollen tussen dit alles. Men kijkt, lacht en de duiven vliegen op, maar niet ver. Het is immers ook hun plein.