Blij met winters Istanbul
Istanbul
Turkije
Corriebalten
Blij met winters Istanbul
De kans om de beroemde bezienswaardigheden te bezoeken laat ik mij natuurlijk niet ontgaan. Maar net zo bijzonder in Istanbul is het moment van zonsondergang, als de laatste oproep van de muezzin door de luidsprekers geklonken heeft en ik hangend over de reling van de brug dromerig uitkijk over de Bosporus. In het oranjerode licht van de ondergaande winterzon steken de moskeekoepels en minaretten in het donker af.
Observeer de bedrijvigheid op de Galatabrug waar de Aziatische en Europese gewoontes vlekkeloos in elkaar over lopen. Het wemelt van de hengels, potten met gevangen vis, bakjes met wormpjes en uiteraard de hengelaars zelf. De honderden vissers die hier soms voor hun plezier staan, maar meestal om een paar sardines voor de verkoop te vangen, zijn een boeiend schouwspel.
Rond de Galatatoren slenter ik door de wirwar van straatjes. Langs alternatieve winkeltjes en muziekwinkeltjes met Turkse volksgitaartjes. In een sieradenzaakje zie ik een armband met mooie versieringen. Het onderhandelen begint. Je moet er de tijd voor nemen en bereid zijn om met spijt op je gezicht weg te lopen. De handelaar kan dat niet aanzien en roept je terug met een prijsverlaging. Dat leidt tot hervatting van uitwisseling waarbij je niet alleen vertelt waarom je juist die armband wilt hebben, maar ook iets over elkaars levensgeschiedenis deelt. Zo krijg ik de armband na een genoeglijk halfuurtje voor minder dan de helft van de aanvankelijke prijs en gaan de handelaar en ik als vrienden uiteen.
Of de Sali Pazari bazaar, veel leuker dan de Grote Broer: met goede meze, turks fruit, baklava om van te watertanden en simit (broodringen met sesam). Kromme mannetjes met duwkarren vol geurende pofkastanjes banen zich klingelend een weg tussen kramen.
Waar ik ook heerlijke uurtjes doorbreng is Ortaköy. Oorspronkelijk een dorp langs de Bosporus tegenwoordig opgeslorpt door de uitbreidende stad. Desondanks hebben veel plekken hun charme behouden. Naast kunststalletjes en een mooie moskee, telt Ortaköy ook een hamam uit de 16e eeuw.
Er zijn vele cafés en restaurantjes, een ideale plek om even uit te blazen. Dat doe ik dan met een glaasje boza. De oudste Turkse drank, de Byzantijnen dronken het duizend jaar geleden al. Het ziet eruit als een cappuccino, compleet met witte schuimkraag en een decoratieve ster van kaneel. Het ruikt kruidig, de smaak is romig en zoet. Al proevend staar ik onder een warm winterzonnetje mijmerend over de Bosporus. Blij met winters Istanbul.
Foto's
