The Cat Whisperers
Istanbul
Turkije
PaulHoo
The Cat Whisperers
The Cat Whisperers
Waarom deze titel? Mijn vriendin en ik hebben geen kinderen, onze katten Kiara en Pumba zijn onze troetelkindjes. Zoals volwassenen soms tegen hun kinderen praten met verhoogd stemgeluid, zo fluisteren wij tegen onze katjes. Het is maar goed dat dit meestal binnenshuis plaatsvindt want anders riskeren we te worden opgesloten in een inrichting, zo debiel als (niet-katten)mensen ons gedrag vinden (alsof de kat je begrijpt, laat staan wat voor mensen begrijpelijks terug zegt).
Ons vertrek voor een stedentrip of een langere vakantie gaat dan ook gepaard met het tijdelijk afscheid van prinsesje Kiara en prins Pumba en dus de noodzaak een verzorger te vinden die net zo gek op katten is, bereid is kopjes terug te geven als deze in ontvangst genomen worden. Ook de culinaire hoogstandjes op gezette tijden zijn een must. Gelukkig is mijn moeder die in hetzelfde dorp woont minstens even gek en dus zijn onze schepseltjes bij terugkomst nog verwaander dan bij vertrek…ze kregen ineens toch veel meer en vaker? Het jojo-effect wordt dan ook goed in de gaten gehouden: ze ‘mogen’ voor en na de vakantie op de weegschaal… waarna standaard een dieet volgt…zie hier waarom ze mijn moeder bij bezoek hartelijk groeten.
Doorgaans kijken we op vakantie ook hoe het met de zwerfkatjes is gesteld, zo ook 2 weken geleden in Istanbul. Dit is me hier reuze meegevallen, je ziet ze zeker wel maar meestal zijn ze goed doorvoedt, hebben weinig klitten of schurft. Bij zwangere poezen met jonkies zie je soms een doos neergezet met een deken, brokjes en water. Ik heb nergens katten mishandeld zien worden wat natuurlijk niet betekent dat dit niet gebeurt.
Omdat we het leuk vinden om voor dieren te zorgen (mijn vriendin is op haar part time vrije dag eens per 2 weken ook katteknuffelaar en hondenuitlater in een asiel), kochten we op de kruidenbazaar kattesnoepjes (de luxe die onze katten hier ook krijgen). De katten leken dit niet gewend en werden er wild van geluk van. Dit ging zelf zo ver (mijn eigen schuld) dat een kat bij een restaurant die de snoepjes in mijn fototas rook, tot 3 keer mijn schoot op sprong, grappig maar gaat wel wat te ver.
Laten we hopen dat dieren in andere landen ook beter behandeld gaan worden, met name in Aziatische landen heb ik slechte voorbeelden gezien maar ook de Donateursdagen van Stichting Aap vorig weekend was weer een confrontatie met leed. Bij deze daarom een oproep voor het kleine beetje wat je hier zelf kunt doen. Een knuffel of een paar brokjes kost weinig maar wordt je in dank afgenomen.
Foto's
