Met de trein van Istanbul naar Griekenland.
Istanbul
Turkije
Alexandermoust
Met de trein van Istanbul naar Griekenland.
Om toch wat kerosine uitstoot of beter gezegd CO2 uitstoot besparend te reizen neem ik geregeld de trein. Dat wordt soms duur betaald als het gaat om efficiency en simpelweg tijd. Wanneer ik op het grote treinstation van Istanbul informeer naar een treinticket naar Thessaloniki, blijkt er dagelijks een trein te gaan. Reden om toch even gelukkig te worden, want zo logisch is dat niet. De beide landen verhouden zich nog steeds niet zo best en een ritprijs van alles bij elkaar 70 euro had ik zeker niet verwacht. So far so good.
De volgende ochtend rond 8.00 uur sta ik op tijd bepakt en gezakt op perron 1 waar een lange ouderwetse trein stilhoudt.
Van comfort in deze trein geen sprake en een restaurant is er ook niet. Maar wat doet het ertoe? Het is warm en de dag begint pas; ik zal van allerlei prachtige landschappen vanuit mijn raampje kunnen zien. Beter dan pay TV zullen we maar zeggen. De reis moet zo'n 12 uur gaan duren is geschat-uhm voorspeld. Ik nam het op de koop toe- je moet een beetje flexibel zijn. Mijn trein stopt - nadat het de immens uitgestrekte en grijze suburbs voorbij is van deze megastad Istanbul- bij van allerlei gehuchten die al dan niet een of meerder- van zijn bewoners laat instijgen in dit ijzeren puffende gevaarte.
Hele winkels gaan er mee naar binnen om een paar honderd kilometer verder weer te worden uitgeladen.
Het duurt behoorlijk lang voordat ik het idee heb dat we bij de Griekse grens in de buurt gaan komen.
Pas laat in de middag- stel je voor: er is dus niemand die iets te eten of te drinken verkoopt in die trein-komen we voorbij de eerste grenswachtpost. Paspoort laten zien, ze worden meegenomen, krijgt het een half uur later weer terug, treintje kan verder. De grens is duidelijk de rivier. Een ijzeren brug wordt langzaam overgestoken op bijna de snelheid van een misselijke slak op doorreis, maar midden op de brug veranderen de rode pilaren in blauw wit geschilderde pilaren. Zou dat het teken van de Griekse vlag en trots kunnen zijn- jippie Europa is weer in zicht!
Maar ok- ''er was toch wat met Griekenland niet?''- dat denk je dan in een flits.
Dat blijkt te kloppen : Bij ''aankomst'' in het nieuwe stationnetje waar geen hond te zien is, worden we gesommeerd de trein te verlaten....met al onze spullen. De agent- een nieuwe met een ander uniform- of wat dan ook neemt opnieuw alle paspoorten in beslag, maar rijdt wel verder op de trein die ik dus net heb verlaten..! Mysterieuze jongens die Grieken!
Welgeteld een kwartier later komt die trein in zijn achteruit weer terug uit niemandsland en daar springt dan opeens weer een andere ambtenaar uit - met de mededeling :: ""dat we hier moet wachten op de volgende trein- en oh ja trouwens- hier heb je je paspoort weer terug.""
Daar zit je dan- een verlaten stationnetje- een Irakees die naar Duitsland moet met vrouw en kind en een Argentijnse jongen- Fede- voor wie het reizen een sport is. Dat wil zeggen: zo goedkoop mogelijk dus. Hij heeft een budget van 5 tot 10 euro per dag.
Nou is het wachten geblazen. In het koffie tentje met een tegeltjes vloer met een houtkachel in het midden, hangen posters van Marilyn Monroe en Charlie Chaplin van de tijd dat die hip waren. Alles wat ik kan krijgen is koffie- Griekse koffie- geen Turkse. Dat is oploskoffie waar je instant diarree van krijgt schat ik zo in, maar het is toch wel een feest eigenlijk! KOFFIE..wow! En zo een lieve man, die daar al ongetwijfeld 40 jaar werkt. Ik drink graag koffie van hem.
Een dik uur later komt er een treintje aangesukkeld en een druk gebarende machinist beveelt iedereen om in te stappen- zo snel mogelijk! De grap is dat we gewoon doodleuk weer terug rijden richting Turkije en bij die ene grens rivier afbuigen naar het zuiden en stroomafwaarts het traject volgen.Het duurt nog heel lang voordat ik op mijn bestemming ben en gelukkig heb ik er een reismakker bij. Fede is een lieve jongen uit Buenos Aires en we hebben wel lol. Bovendien heeft hij een laptop waarop hij me een paar films wil laten zien. Op mijn vraag waar hij denkt te gaan slapen antwoordt hij dat hij gaat coachsurfen in Thessaloniki en vraagt of hij mijn gsm mag gebruiken om te sms-en met zijn coach host. Of ik eventueel mee wil? Hij had het graag gewild maar de gastvrouwe kan maar 1 gast op de bank kwijt. Jammer, maar ik was toch van plan een hotelletje te zoeken. Op het station nemen we rond middernacht afscheid met allebei behoorlijk wat kilo's op de rug. Al met al is het toch een leuke rit geworden. Treinreizen zijn soms onverwachts grappig.
Maar ik ga jullie deze treinreis echt niet aanraden.
Foto's
