Oefenmateriaal
Egeische zee
Turkije
Daphnekeune
Oefenmateriaal
Totaal ontspannen en blij loop ik gewapend met ligbedmatje, handdoek, waterschoenen, leesboek en sudoku’s het korte paadje langs mijn pension af naar de prachtige halvemaanvormige Saranda-baai bij het door mij zo geliefde Turkse dorpje Söğütköy.
"Zo moet de hemel eruit zien...." denk ik, terwijl ik het mij op het ligbed onder een rieten parasolletje gemakkelijk maak.
Totale rust heerst hier: de zee kabbelt heel zachtjes tegen het aflopende kiezelstrandje, en de enige mensen die je hier tegenkomt zijn de bewoners van het dorp, die mij met een hartelijk Günaydin begroeten, want na vijf bezoeken in vier jaar ben ik hier haast een “oude bekende”.
Een klein vissersbootje dobbert in het water en plotseling is er even gezellige drukte als drie Turkse vrouwen aanstalten maken om verkoeling te zoeken in de zee. Hoewel ze al van kop tot teen gekleed zijn, moet er tóch nog een extra overjurk aangetrokken worden alvorens ze gaan zwemmen. Het is een prachtig schouwspel als er even later alleen nog maar drie gekleurde hoofddoekjes te zien zijn, en het gebabbel van de dames ver over het water draagt .
Na een tijdje komt er een enigszins mollig, zongebruind Turks jongetje van een jaar of elf aanlopen. Hij loopt met veel bravoure voor mij langs de zee in richting een surfplank die aan een grote plastic fles ligt vastgebonden, en draait zich telkens naar me om of ik wel goed oplet wat hij aan het doen is. Met veel bombarie peddelt hij heen en weer, en als hij vermoedt dat ik weer in mijn boek verdiept ben, klapt hij demonstratief met de spaan in het water totdat hij mijn aandacht weer gevangen heeft. Als de hitte van de middagzon me teveel wordt en ik de zee inloop om af te koelen, vaart hij al rondjes draaiend om me heen. Blijkbaar is het heel leuk om mij tot vervelends toe nat te spatten met zijn peddel, en als hij wel erg dichtbij komt met de surfplank, duw ik die met een niet mis te verstaan gebaar weg. Het heeft echter geen effect, het peddelgespatter houdt aan, en dus loop ik demonstratief de zee uit, om twintig meter verder er weer in te gaan.
We hebben hier te maken met een hardnekkig typje, want vrolijk en onaangedaan komt hij me weer tegemoet. Als hij mijn niet zo blije gezicht ziet, gebaart hij dat ik wel op zijn surfplank mag komen zitten, blijkbaar is het tijd om het plaag-stadium te verruilen voor een verzoenend gebaar. Ik sla zijn aanbod af, en een beetje teleurgesteld vaart ie uiteindelijk weg.
Later op de middag komt hij weer aanlopen, dit keer met versterking, in zijn kielzog zijn oudere broer. Een nieuwe fase in het aandacht trekken is aangebroken: met veel geschreeuw, geduw en patserig macho-gedrag proberen ze nu getweeën te imponeren. Telkens weer die blikken achterom: “Zie je ons wel?” , die ik beantwoord met een kleine glimlach wat zorgt voor nog meer stoer gedrag.
Plotseling worden beide broers door hun tante geroepen. Ze verdwijnen, maar komen snel terug met een gestoomde maïskolf. Fase drie is ingeluid als hij op me toeloopt en mij de helft van zijn maïskolf aanbiedt, die ik met een “Teşekkür ederim” aanpak en met smaak opeet. Dit geeft hem genoeg zelfvertrouwen om met broerlief op nog geen 2 meter afstand naast me te gaan zitten. Als hij mij dan zijn meest lieve en ontwapende glimlach schenkt, lach ik terug alsof ik wil zeggen: “Heel goed, dit is de manier waarop je meisjes voor je kunt winnen!”. Het cruciale momentje wordt echter ruw verstoord door de oudere broer die zich duidelijk buitengesloten voelt en hem een flinke knal voor zijn kop geeft. Gezichtsverlies in mijn bijzijn, dat uitmondt in een flink robbertje vechten.
Als mijn lief zich even later bij me voegt en ik verslag doe van het hilarische staaltje: 'hoe trek ik aandacht van de andere sekse', en we het er samen over eens zijn dat deze jongen duidelijk zijn versiertechnieken aan het oefenen was, (hilarisch als je bedenkt dat ik ruim 30 jaar ouder ben), komt hij weer langslopen. Dit keer gunt hij mijn geen blik waardig, alsof hij zich verraden voelt en bezeerd is dat ik ander mannelijk gezelschap heb gezocht.
Als ik de volgende dag weer naar de baai loop, ziet hij me niet, maar gaat volledig op in het spel met een meisje van zijn eigen leeftijd. “Goed zo”, denk ik, “breng je ontdekkingen maar in de praktijk”.
Later hoor ik dat hij eerder die week een andere pensiongast, een vrouw van gepensioneerde leeftijd, ook een plek op zijn surfplank had aangeboden. Zij had die uitnodiging wel aangenomen.
Nu voel ík me verraden….
Foto's
