Tibet by Bike

Door: Parment

Geplaatst op Dec 27, 2008

Karo La

Tergend langzaam kruipt de hoogtemeter naar de volgende ‘deadline’, een woord waar ik op dat moment de humor niet van zie. Een verstandig mens zou al lang zijn afgestapt maar mijn gezond verstand heb ik al veel eerder ergens laten liggen. In het hotel in Lhasa vermoedelijk, toen we het relatieve comfort van dat hotel inruilden voor een fietsexpeditie via Mount Everest naar Kathmandu. Het woord spartaans zal een geheel nieuwe betekenis voor mij krijgen in de guesthouses onderweg, met hun gebrek aan sanitaire voorzieningen en vrijwel al het andere waar wij thuis zo door verwend geraakt zijn.

Ik kijk al lang niet meer naar de snelheidsmeter want dat het niet snel gaat dat weet ik zo ook wel. Het enige waar ik mijzelf nog mee vooruit krijg, is de belofte dat ik iedere honderd meter even mag pauzeren. Het gaat hier weliswaar over hoogtemeters maar erg opschieten doe je zo niet. Ik ontwijk nog een kuil maar blijf zorgvuldig uit de buurt van de afgrond. Die is hier minstens 1000 meter diep.
Nog een paar meter en jawel, ik mag weer van de fiets. Goed zo jongen, 4600 meter, nu nog maar 400. Want veel hoger dan 5000 meter is deze 'Karo La' vermoedelijk niet. En dat is maar 200 meter hoger dan de Kamba La waar ik gisteren fluitend overheen fietste. Of was het eergisteren?
Een berg opfietsen doe je zonder af te stappen. Dat zit er bij mij zo ingebakken dat ik mij zelfs nu afvraag of ik dit wel mag doen. Opgeven komt zelfs niet in mij op want dat is nog nooit nodig geweest in de 16 jaar dat passen fietsen mijn passie was.

Ik kruip weer op de fiets en doe nog een trap en nog een paar en het wonder geschiedt: ook hier kom ik boven. Wel als laatste en dat is net als de hoogte een nieuw record.
Later zal ik, na nog veel meer kilometers waar ik mij vrijwel niets van herinner, toch maar in de volgwagen stappen. Ik heb mijn gezond verstand net op tijd weer terug gevonden.
Niet dat het leed nu geleden is. Ik krijg zelfs sterk de indruk dat het ochtendprogramma reuze prettig is verlopen, nu ik achterin de vrachtwagen liggend bij iedere kuil gelanceerd word. Of eigenlijk valt dat lanceren ook nog wel mee maar het neerkomen niet.
De vrachtwagen is op dit moment echter onze enige bezemwagen en de stoelen voorin zijn al bezet.

Van de rest van de dag weet ik alleen dat we kamperen op een heel stoffig veldje en dat ik na 12 uur slapen weer geheel fit de tocht kan vervolgen. Twee dagen later kom ik als eerste en non-stop boven op de ruim 5200 meter hoge Lhakpa La, wellicht de hoogste pas ter wereld.
Een vermoeiende manier om iets te bewijzen maar wel heel bevredigend. Toch nog eens bedenken wát ik eigenlijk wilde bewijzen.