Op het dak van de wereld 3
Tibet
Azië
Llaarrss
Op het dak van de wereld 3
Het was alles waard, want op dag 7 stonden we oog in oog met de hoogste berg in de wereld; De Mount Everest. Ook wel Mount Qomolangma genoemd.
Er hing wat sluierbewolking die de top van de berg bedekte, maar we hadden 2 dagen de tijd om de berg hopelijk van top tot teen te bekijken.
Nu dacht ik dat het Base Camp aan de voet van de berg lag, maar dat bleek niet zo te zijn.
Het ligt er nog best een stukje vandaan, maar dit is wel de plek waar de klimmers in mei en oktober zich voorbereiden om Everest Camp 1 (6100 meter) te bereiken.
Het is een groot tentenkamp met een stuk of 30 bungalow tenten, uitgerust met een kachel, een kleine keuken, en een soort bank die de hele zijkant van de tent beslaat. Savonds worden dit bedden en heb ik een van de slechtste nachten gehad omdat ik me geen meter kunt verroeren. 1 beweging en ik lag op de grond of ik zou met m'n voeten in het gezicht van iemand anders zitten. De plee was een plastic huisje met gaten in de vloer. Nog ranziger dan de vorige. Een drol bij de ingang en maandverband tegen de wand geplak. Onwijs smerig.
Gelukkig kwam ik daar niet voor die toilethokjes, maar voor die berg op de achtergrond.
De reisleidster had bedacht dat we nog eens een meter of 400 verder klommen om een beter uitzicht te hebben.
En 400 meter lijkt niets, maar op 5200 meter hoogte is het alsof je de halve everest al hebt beklommen. Zuurstof is er bijna niet en bij elke 10 meter heb je de behoefte aan een lange pauze. Na wat berggeiten en een yak te hebben gezien kwamen we op de bestemming aan. (paspoort controle). Daar stond daar DE berg. 8848 meter hoog en hij glom in het zonlicht. Onbewust vroeg ik mij tijdens het bekijken van de bergtop af hoeveel verongelukte lichamen er zouden liggen. We bleven een tijdje plakken voor foto’s en namen het busje naar het Base Camp terug.
Eenmaal terug in het kamp kwam ik erachter dat ik m’n zonnebril hoesje had verloren.
Samen met m’n reisgenootje zijn we teruggegaan, want ik had niets om m’n bril te beschermen in een overvolle rugzak en zo hadden we die middag nog wat te doen.
'Savonds zagen we een prachtig ondergaande zon die de top van de everest zo mooi belichtte dat het net een fakkel was.
Elke minuut leek die ene zonnestraal of dat wolkje nog perfecter te zijn dan daarvoor, dus eindigde ik met een hoeveelheid fotos waar je niet goed wordt.
Na die dramatische nachtrust zouden we nog 1 keer naar boven gaan om te genieten van de berg en vervolgens rechtsomkeerts te maken.
De laatste dag in Lhasa werd een souvenir-inkoop dag en voedsel inslaan voor de 51 uur durende treinreis terug naar Shanghai (waar ik studeerde).
M’n reisgenootje zag het niet zo zitten, maar ik had er best zin in.
Je hebt een bed en kunt overdag in de gang zitten of naar het restaurant een paar wagons verderop. En ik heb in geen jaren meer zoveel spelletjes gespeeld. Beetje lullen met nieuwschierige medepassagiers, lezen, naar buiten kijken, studeren, slapen, praten en veel eten hebben ervoor gezorgd dat we prima die 2 dagen zijn doorgekomen.
Alle extremen van Tibet waren in binnen een paar uur na aankomst vervangen door wolkenkrabbers en neonlichten.
En diezelfde avond even geen geprakt yakvlees of yaksoep. Bestelboekje erbij en wat westerse gerechten laten bezorgen.
Hadden we wel verdiend na 2 dagen in de trein.
Foto's
