Op het dak van de wereld 2
Tibet
Azië
Llaarrss
Op het dak van de wereld 2
De 2e grootste stad van Tibet; Shigatse.
In de stad zelf niet extreem veel te beleven, maar uiteraard overal kloosters en markten met tibetaanse spulletjes. Na een bezoek aan het Tashilumpo klooster hadden we de rest van de dag om zelf te besteden. Na wat gegeten te hebben en rondgeslenterd in de stad, had m’n reisgenootje in een enthousiaste bui schoenen gekocht. Tibetaanse laarzen van 300 RMB. Toch ruim 30 euro voor schoenen die er leuk uitzien bij de lokale bevolking, maar niet bij een modebewuste westerling. Enorme spijt natuurlijk, dus zijn we teruggegaan in de hoop dat ze de schoenen terugnamen. Maar helaas waren alle kraampjes weg en kon ik m’n lach niet meer inhouden toen ik haar gezicht zag terwijl ze in paniek aan een verdwaalde verkoper vroeg waar iedereen was gebleven.
Morgenochtend vroeg kon ze het nog een keer proberen.
Middenin de nacht werd ik wakker en had ik last van enorme maagkrampen.
Ik liep wel 3 keer heen en weer naar het toilet voordat ik er genoeg van kreeg en m’n vinger in m’n keel stak. Ik kotste alles uit wat ik de avond daarvoor erin had gegooid. Nadat ik alles kwijt was hing ik nog wat te kaken boven het toilet en probeerde daarna nog wat slaap te krijgen.
Geen idee waar dit zo spontaan vandaan kwam.
Voor hoogteziekte was het te laat. Misschien die geit die ik op straat aan m’n vingers had laten likken of de slecht afgebakken pizza van de avond daarvoor. We wisten het niet zeker en ik zal het ook niet meer te weten komen.
Maar dat geeft ook niet, want we gingen vrolijk door met de rest van Tibet.
Hoewel ik nog wat lichte maagkramp voelde stond de volgende ochtend onze langste autorit te wachten.
Van half 10 sochtends tot half 7 savonds.
Tussendoor werd er regelmatig gestopt, want we hadden niets voor niets een prive tour. Als we wilden stoppen konden we dat aangeven. Wanneer we maar wilden. Voor foto’s, om te plassen, voor de gein, of gewoon om even uit de benarde auto-positie te komen.
We hadden bezienswaardige stops bij een paar mooie meren, een gletsjer (karola gletsjer) en een kiekje bovenop een Yak. De langharige koe met enorme horens die overal in Tibet rondloopt en op het menu staat.
We hadden lunch in het flutstadje Lhatse, waar je met geen mogelijkheid plezier kan hebben.
Onze reisleidster gaf ons de keus om hier te overnachten of om door te rijden naar het Mount Everest Base Camp (EBC). Dat laatste natuurlijk.
Dus we reden nog een stukkie verder en de uitzichten werder spectaculairder met de seconde. Onderweg kwamen we een cameraploeg van National Geografic tegen.
De weg werd bochtiger en hobbeliger. Overal bergen met sneeuwtoppen. Steeds hoger gingen we. Schapen met hun hoeders. Steeds minder auto’s. Tot we op een hoogte van 5200 meter kwam. We stopten op een uitkijkpunt waar een paar jeeps geparkeerd stonden.
We mochten een beetje rondlopen en namen alle tijd.
De berg achter de parkeerplaats (als je het al zo mag noemen) ging nog een heel end omhoog en we liepen naar boven om een nog mooier uitzicht te krijgen.
M’n oren knalden dicht en voelde een enorme druk op m’n hoofd en achter m’n oren.
Het deed zeer en wilde eigenlijk niet veel verder meer lopen, maar ik bedacht gauw dat ik dit niet snel nog een keer kon doen.
Een paar knallers van foto’s gemaakt en weer terug naar beneden; Op weg naar het EBC.
In de auto kregen we te horen dat het niet veel zin had om vandaag al naar het kamp te gaan, omdat het zicht slecht bleek te zijn.
We zouden overnachten in een dorpje op een kleine 50 km van het kamp.
En met dorpje bedoelde ze ook dorpje. Er was werkelijk niets. De omgeving was fantastisch, maar het dorp sloeg nergens op. Alles was gemaakt van klei en na 2 minuten lopen was je het dorp al uit.
Het “hotel” bestond ook uit klei en ik verbaasde me over alles wat ik daarbinnen tegen kwam.
Ik kan met gemak zeggen dat dit het meest primitieve hotel is waar ik ooit heb geslapen.
Er stonden 2 soort-van bedden tegen een muur behangen met een roze bloemetjes tafelkleed. Op de vloer lag een plak linoleum waar stenen tussenuit staken.
In elke hoek hingen dikke spinnewebben met dooie vliegen en in plaats van een lamp stond er een kaars. De deur kon niet op slot en het beddengoed had in geen jaren een wasmachine gezien.
Het “Toilet” bestond uit een koud vochtig stenen kamertje met 2 vierkanten gaten in de grond. Het stonk enorm en er hing een gordijn van vliegen boven.
Douchen kon niet (bleek dat de avond daarvoor onze laatste douche in 3 dagen zou zijn), en jezelf wassen mocht in het teiltje op de gang.
Nu moet ik zeggen, die nacht heb ik de beste nachtrust gehad in al die dagen.
Foto's
