tempels en ruïnes in Sukhothai

Door: Suzydamman

Geplaatst op Apr 29, 2017

Een week onderweg. Het bleek terug een dag vol verrassingen en leuke ontmoetingen...
Deze morgen moesten we heel vroeg uit de veren. Om 8u37 vertrok onze trein naar Phitsanulok. Een tuk tuk bracht ons naar het "station". Voor leken als wij was het niet duidelijk aan welk loket we het juiste ticket konden kopen, maar mits een behulpzame station manager was dit al snel in kannen en kruiken. De stoptrein arriveerde stipt en al gauw hadden we onze 2de klasse zitplaatsen gevonden. Open ramen, een fan boven ons hoofd en een zwoel windje maakten de rit comfortabel. Na een paar uurtjes moest Elke haar benen even strekken.Toen ze in de goederenwagon het reilen en zeilen buiten aan het gade slaan was, zei een van de goedlachse treinconducteurs dat ze teken mocht geven aan de bestuurder om terug te vertrekken. Haar kreet galmde over het dorpsstationnetje en de trein vertrok. Hilarisch!
Even later ontmoetten we onze nieuwe Italiaanse vriend, Alessandro. Hij was nog geen drie jaar jong en zat vol energie en deugnieterij. Hij was, net als wij, twee maanden op reis in Thailand... met zijn ouders wel te verstaan. Ook zij gingen richting Sukhothai. De rest van de reis brachten we samen door. Onderweg wou hij met papa's fototoestel een foto maken van zijn twee nieuwe amigos. Hij was zo fier als een gieter! Eenmaal aangekomen aan onze guesthouse namen we afscheid... "Ciao, ciao, Alessandro!"
Tijd om kennis te maken met onze nieuwe gastheer, Jacky uit Brugge. Hij is al dertien jaar in Thailand en spreekt de taal vloeiend. Toch is hij het Westvlaams niet verleerd. Wat vreemd om zo ver van huis je eigen dialect te spreken. Tijdens onze lunch sprak een 64-jarige man ons aan. Hij is afkomstig van Nieuwpoort en woont al 18 maanden in de buurt van Sukhothai. Na een kort gesprekje wandelden we naar een internetcafeetje om de weblog te updaten. Op de terugweg klampte een farang ons aan. "Where are you from?" Wij antwoordden wat wantrouwig: "Belgium, Ghent." Met een Aalsters accent (dat ons helemaal niet onbekend is) vertelde de man enthousiast dat hij het gezien had dat we van zijn kanten waren. Zijn vriendin Poo runt hier een bar/restaurantje. Na een tijdje verzeilden we aan de toog tussen een aantal Thaise meiden. Jenny (een transgender) serveerde ons een cola terwijl Lucy volledig in overdrive ging toen ze hoorde dat we van Gent waren. In gebrekkig Vlaams vertelde ze ons over haar Genste vriendin Ilse, over haar reisje twee maanden geleden in Belgie en over haar vriend van Kortrijk. Luc genoot van het gekakel. Om nog wat olie op het vuur te gooien, legde hij Lucy's favoriete plaatje op... "Ik kwam je tegen...ooohwee-oooh...", Frans Bauer klonk door het restaurantje! Lucy sprong van haar stoel en maande ons aan te dansen. Ik muisde me ervan onder met het excuus dat ik wat foto's zou maken van dit grappige moment. Maar Elke kon er niet aan uit. Wat een toestand! Al volledig ingeburgerd en met de belofte morgen terug langs te komen, zochten we de rust van onze guesthouse op. We sloten de dag af met een paar biertjes en praatten nog wat na.

Een rustige dag vandaag... op het gemakske ontbeten, wandelingetje gemaakt... het was heet en de zon scheen volop. Rond de middag namen we de bus naar de oude stad die 12 km verwijderd ligt van de nieuwe stad. Oud-Sukhothai was de eerste hoofdstad van Siam. Tempels en ruines liggen er verspreid in een prachtig natuurgebied. Zeker de moeite waard om dit per fiets te bezoeken. Toen we het te warm kregen en wat wilden pauzeren aan een stalletje in de schaduw, kwam onze kleine, Italiaanse vriend ons tegemoet. Het was een blij weerzien.. Na een tijdje zetten we onze tocht verder. In de verte verscholen de bergtoppen zich tussen de onweerswolken. Nog geen half uur later viel de verfrissende regen met bakken uit de lucht. We konden net op tijd schuilen op een overdekt terrasje waar we genoten van een late lunch. De hoeveelheid regen nam langzaam af en we zetten ons fietstochtje verder. Om terug in de nieuwe stad te geraken, maakten we gebruik van de 'lijnbus' = grote tuk tuk. We waren de enige passagiers tot de chauffeur stopte aan een school. Daar zaten we dan, tussen een dertigtal verlegen, Thaise tieners die respectvol hun school groetten toen we er voorbijreden. Pas toen we afstapten riepen ze ons na en wuifden ze uitbundig. Ervoor durfden ze ons zelfs niet aankijken. Raar volkje, die Thai!
's Avonds gingen we, zoals beloofd, eten bij Poo. Jenny serveerde ons een super lekkere Thaise cocktail met rum en wodka en malibu en nog vanalles...
Intussen stapte een Japanse heer het restaurantje binnen en begroette ons. Na een tijdje zette hij zich zelfs bij. De 59-jarige Andy bleek voor het Unesco World Heritage Center op onderzoek te zijn naar het mysterie van Sukhothai. Hij had een onbeperkte kennis en zijn verhalen boeiden ons mateloos. Hij leerde ons het verschil tussen de boeddha's in Sukhothai en elders in Thailand, hij had het over de vier pijnen in een mensenleven (geboorte, verdriet, ziekte en dood) en over respect. Je kon niet anders dan aan zijn lippen hangen toen hij aan het vertellen was. Wat een intelligente man! Er waren nog zo veel meer gespreksonderwerpen maar te veel om alles neer te schrijven. Maar ik denk niet dat we deze man snel zullen vergeten. En met deze fascinerende ontmoeting eindigde onze dag.