Olifanten en Zijde

Door: Sonjakorringa

Geplaatst op Apr 14, 2009

Om 8 uur zijn we present bij Pinyada travel. We waren enigszins bezorgd wat voor pick-up truck papa aan dochter heeft uitgeleend, maar gelukkig is het een groot exemplaar met een achterbankje. Anders hadden we vandaag zoals zoveel Thai doen los in het laadbakkie moeten zitten....

Natuurlijk zit Aeey nog druk te telefoneren, maar daarna krijgen we een hartelijk welkom. Haar zuster blijkt ook mee te gaan vandaag. Het reisbureautje gaat vandaag dus dicht. (Zullen we toch wel genoeg hebben betaald, denken we).
We komen er ook achter dat men in deze travel-toko normaliter helemaal geen toeristentrips boeken, maar meer zaken als vliegtickets boeken voor Thaise mensen. Dat verklaart het beroerde engels en het gebel van hot naar haar en het gebrek aan folders in het kantoortje. Nou, leuk voor hen dat ze ook eens een buitenkansje hebben. We beseffen ons zeer goed dat ze op deze manier veel meer geld kunnen verdienen dan ze nu doen. We proberen Aeey uit te leggen dat ze haar reikwijdte uit zou moeten breiden naar de buitenlandse toeristen en we menen een glinsterlichtje in haar ogen te ontdekken.

Dan gaan we op pad. Na een half uurtje door het platteland te zijn gecrossed, vele koeien en honden en diepe kuilen in de weg ontwijkend, komen we aan in het zijdedorp Ban Ta sawang. Er zijn meer handnijverheids dorpjes in deze streek te vinden met allemaal hun eigen specialiteit zoals zijde weven en zilver smeden.
Dit dorp staat er om bekend dat handmatig wordt geweven waarbij bijzonder ingewikkelde patronen van gouddraad, afkomstig uit India, worden gemaakt. Het is letterlijk monnikenwerk: om een lap stof te maken van 2,5 meter breed en 4 meter lang, zijn er 3-4 mensen 3-4 maanden bezig. Afhankelijk natuurlijk hoe ingewikkeld het patroon is. Per dag krijgen ze het voor elkaar ongeveer 4 a 5 cm aan de lap stof te weven. Ze werken er 6 dagen per week aan.

Een lap stof kan wel 60.000 Baht opleveren (ca. 1200 euro). Wij kunnen het niet laten om dat even om te rekenen: 1200 euro per lap stof; 4 maanden werk; 4 vrouwen hebben eraan gewerkt: Dat is dus 100 euro per persoon per maand! Dan lijkt zon lap stof ineens zo duur nog niet! En dan is het nog niet eens gezegd dat het verkocht wordt.....
Gelukkig maken en verkopen ze ook andere prodcten al dan niet gemaakt van zijde die gretig aftrek vinden bij de toeristen: shawls, shirts, rokken, buideltasjes, etc...Ook deze zijn niet duur trouwens, Een kleine zijde shawl kost 100 Baht, een grote 200 Baht. We kopen een handgemaakte zijde lap (er is geen gouddraad in verwerkt overigens) voor 35 euro (uiteraard na afdingen). Mooi souvenir.

Daarna klimmen we weer in de auto om richting het olifantendorp Ban Ta klang te rijden. De mensen die in dit dorp wonen zijn van de Suay stam, bekend om enorm bedreven in het vangen en africhten van olifanten. De Suay zijn in de 9e eeuw vanuit Centraal Azie naar Thailand gekomen. De olifanten werden toen voornamelijk ingezet bij de bouw van de Khmer tempels.
De beesten werden ook gebruikt om te oorlog te trekken, later dus in de bouw en nu nog voornamelijk voor het jaarlijkse olifanten round up in Surin, een jaarlijks in november gehouden festival, waarbij de kunst van het olifanten-drijven wordt getoont aan het publiek afkomstig uit de hele wereld. Er doen dan meer als 200 olifanten mee, uitgedost met traditionele oorlogsversierselen, net als hun baasjes. Het moet ongetwijfeld een schitterend spectakel zijn.

We zijn aan de vroege kant in het olifantendorp en lopen een rondje. Overal staan olifanten geduldig te wachten. Ze staan allemaal met kettingen vast. Niemand kijkt raar op als we eigenhandig tussen de olifanten rond lopen. Wel wordt na enige tijd gevraagd of we niet een rondje op de rug van de olifant willen maken. De zussen staan bijna op en neer te springen van opwinding. Het antwoord is dus ja blijkbaar.
Ach, dan doen we toch gezellig mee? Het is bijna leuker het kinderlijke enthousiasme van Aeey en Nieey te zien dan het vooruitzicht voor ons op een olifant te gaan rijden. Wat een lol!
Helaas gaat de voorstelling en het olifantenbaden niet door als er maar weinig bezoekers zijn....

We willen eerst nog even wat eten. We vragen waar het restaurant is, maar we worden weer naar buiten het olifantenpark gedirigeerd, waar aan de overkant van de weg een klein restaurant is gevestigd. Of we Phet (heet) willen eten is de vraag...Het antwoord van Roel: Mai mie ban haa, (maakt ons niet uit) maakt iedereen aan het lachen. Die gekke farang (buitenlander) toch ook! En hij spreekt ook zo goed Thai!
Nou dat Phet hebben we geweten......Blussen met liters bier was niet afdoende! Hahaha! De tranen in onze ogen en zweten als een otter! De meiden moeten nog harder lachen als ze erachter komen dat het ook voor hen phet phet (heet heet) is. Maar het was wel erg lekker. We hebben papayasalade gegeten (althans geprobeerd), een specialiteit van Surin.
Voor wie in een soortgelijke situatie terecht komt: rijst helpt het best.

Daarna gaan we dus het ritje op de olifant maken waar vooral de meiden naar uit gekeken hebben. Het is een rondje van niets maar het was wederom lachen met onze nieuwe Thaise vriendinnen. Dan horen we dat er toch een show komt. Er zijn meerdere toeristen in het dorp aangekomen. Joepie! Ik heb geen idee wat ik me erbij moet voorstellen. Ik hoop een voorbeeld van het trainen van de olifanten voor de round up in Surin volgende maand, met traditionele versierselen. Helaas is het een circusvooerstelling compleet met olifanten voetbal, bassketbal, schilderen en op de achterpoten staan. Gelukkig lijken de dieren er enorm lol in te hebben.Het door een olifantje beschilderde t shirtje laten we toch maar links liggen.
Dan is het weer tijd om naar huis te gaan. We krijgen een cadeautje van Aeey en Nieey: twee houten olifantjes met (na uitleg dat ivoor invoeren voor ons niet is toegestaan) plastic slagtandjes. Wat lief! We hebben deze lieverds in ons hart gesloten.

In ons nieuwe bedje denken we terug aan een wederom zeer geslaagde dag en avond en dan vallen onze oogjes dankbaar dicht.....