Mag ik een rottend sausje over mijn rijst, a.u.b.?
Noordoost Thailand
Thailand
Annettoz
Mag ik een rottend sausje over mijn rijst, a.u.b.?
Al ruim twee maanden geniet ik met volle teugen van een heerlijk bruin, doorzichtig sausje wat ik bij mijn rijst krijg aangeboden. Ik giet het zoute, onbekende mengsel rijkelijk uit over mijn bord en maak elke keer weer luide “hmmmm”-geluiden bij het nemen van de eerste hap. Dat was tot vandaag ten minste zo.
Fred en ik lopen met onze zwaarbeladen rugzakken door het kleine centrum van Buriram. Een plek waar wij de enige toeristen lijken te zijn en waar iedereen op straat ons nakijkt. Op bekende toeristische plekken denken de locals na over de indruk die ze geven aan hun bezoekers. Vieze dingen worden weggemoffeld; felgekleurde plastic stoelen en witte tafelkleedjes staan netjes aan de voorkant van een restaurant de illusie op te houden dat het om een schoon restaurant gaat. Zo weten de kieskeurige toeristen niet dat moeder de vrouw achter het restaurant een versleten ton heeft omgebouwd tot barbeque, dat het hakmes gewoon wordt afgespoeld met rivierwater en dat het driejarige zoontje weleens over de vaat heen urineert (ik heb het serieus zien gebeuren!). Wat niet weet, wat niet deert. In Buriram hoeven ze geen illusies op te houden en staat alles gewoon open en bloot opgesteld. Wat je ziet, is wat je krijgt en wat je nu plotseling wel weet, begint je opeens te deren.
We zijn op weg naar het treinstation om de nachttrein naar Chiang Mai te pakken, wanneer we een paar eettentjes passeren. Je kan het geen restaurantjes noemen. Er staan vier stoelen, een tafel en het “restaurant” heeft geen naam. Daarentegen wordt er wel eten geserveerd, is er iemand die de bestelling opneemt en krijg je na afloop een levensechte rekening gepresenteerd. Recht naast deze kleine eetgelegenheid staan twee grote verroeste tonnen op de stoep. Ze zijn zo groot en pontificaal in het midden gezet, dat ik de stoep moet verlaten wil ik kunnen passeren. Nieuwsgierig als ik ben blijf ik bij de tonnen stilstaan, net als een uitgehonderd katje wat langs mijn benen strijkt en luid miauwt. Wat er ook in die ton zit, hij wil het hebben. Als ik mijn hoofd over de rand van de ton steek, trek ik in een reflex en met een zuur vertrokken gezicht snel mijn neus weg van de bruine drap. De ton is gevuld met water of olie waarin stukken rotte vis ronddrijven, samen met nog een paar andere brokken waarvan ik niet kan onderscheiden of het nou groentes zijn of afgedankte ingewanden. Wat het ook is, de vliegen zijn er dol op. Een zwarte zwerm brommende helicoptertjes komt langs mijn hoofd voorbij scheren en duikt op het rotte-vis-mengsel af. Ook de kat zou er induiken, als hij maar bij de rand kon komen.
Nog door mijn mond ademend loop ik terug naar Fred en vraag vol afschuw wat die rotzooi moet voorstellen. Hij lacht en geeft antwoord. “Weet je dat lekkere, bruine sausje waar je zo gek op bent en over je rijst heengiet?” Nee. Wees stil. Ik wil het niet horen. “Zo wordt dat gemaakt.” NEE! Mijn maag begint van binnen op te bollen en rond te spinnen alsof ik net een uur in een centrifuge heb gestaan. Ik wist dat sommige locals het “vissaus” noemden als ik vroeg wat het was, maar niets in de wereld had mij kunnen laten denken dat deze heldere lekkere saus op deze stinkende manier gemaakt wordt. Meteen maak ik me zorgen over maaginfecties of parasieten die zich nu voeden aan mijn lichaam en straks met zijn duizenden uit mijn porien komen kruipen, maar dan besef ik dat ik die rotte-vis-saus al twee maanden aan het eten ben en nog geen een keer maagproblemen heb gehad. Het zal dus wel meevallen met de bacterien in die saus.
Wanneer we eindelijk het treinstation bereiken zien we dat we nog ruim twee uur moeten wachten tot de trein ons komt ophalen. Tijd genoeg om even een warm hapje te gaan eten. We zoeken een plek waar veel locals zitten te eten. Altijd een goed teken! We gooien onze rugzakken in de hoek van het kleine restaurantje en geven onze bestelling door aan de moeder-de-vrouw-serveerster en chefkok. Een half uur later staan twee dampende borden met verse fried rice op tafel en jawel, ernaast staan twee kleine plastic kommetjes met daarin een doorzichtig bruin goedje. Fred kijkt me lachend aan, terwijl ik het smekende kommetje negeer en de eerste hap rijst naar mijn mond breng. Tevergeefs wacht hij op mijn spontane “hmmmm”-geluid, die maar niet komen wil. Na nog een hap rijst gehad te hebben, zonder te hebben ge-hmmm-ed geef ik het op. Geirriteerd geef ik toe aan het kleine plastic kommetje en giet de inhoud uit over mijn berg rijst. “Watnietweetwatnietdeert”, zeg ik inwendig tegen mezelf. Ik hussel het goed met mijn vork en breng een hap naar mijn mond. Hmmmmm. Voor mij geen fried rice zonder rotte vis!
Foto's
