De viervoetige tempelwachter van Pai
Noord Thailand
Thailand
Annettoz
De viervoetige tempelwachter van Pai
Het gevreesde moment is aangebroken. Mijn laatste avond in Pai. Morgen pakken Aom en ik de minibus terug naar Chiang Mai, waar ik nog een dag heb voordat ik terug naar Bangkok moet om daar mijn vlucht naar huis te halen. Na een ontspannen dagje te hebben doorgebracht bij de watervallen, willen we er graag een laatste gezellige feestavond van maken door naar Slim zijn optreden te gaan kijken in de Bebop Bar.
De Amerikaanse drummer heeft de halve dag geoefend met zijn band en vindt het tijd om zich voor het optreden terug te trekken en de rust op te zoeken. 'Laten we naar de tempel op de heuveltop gaan', stelt hij voor. 'Vanaf daar hebben we een fantastisch uitzicht over het dorp en de zonsondergang.' Op onze scooters volgen we de lange slingerweg naar boven tot we de top bereiken. De schemer begint al in te zetten en de zon staat laag aan de hemel. Tussen de dichte begroeiing door kan ik een klein deel van het dorp onder ons zien. 'Voor het beste uitzicht moeten we de tempel binnengaan', merkt Slim op. Maar wanneer we het hek willen openen, komen we erachter dat het zorgvuldig afgesloten is met een dik hangslot. 'Shit...Ik wil die zonsondergang niet missen', zegt Slim en hij loopt om de muur heen om te kijken of er ergens een andere opening is. Zonder resultaat gevonden te hebben zet hij een voet op het hek en trekt zichzelf naar boven aan de ijzeren spijlen. 'Wees muisstil', fluistert hij ons toe. 'We kunnen makkelijk over het hek klimmen als we er maar voor zorgen dat de monniken ons niet horen of zien.'
Met gemengde gevoelens klimmen Aom en ik achter de Amerikaan aan. Met een zo stil mogelijk geklauter bereiken we de bovenkant van het hek en laten ons een voor een naar beneden zakken. Om nog minder herrie te maken en uit respect, doen we allemaal onze schoenen en slippers uit en sluipen verder naar de westkant van het tempelcomplex. Dat we aan het inbreken zijn, betekent nog niet dat we geen respect voor de tempelbewoners hebben. Op een prachtig witte en spiegelgladde veranda staan enkele mooie stoelen en banken gericht op de heuvels in de verte en de ondergaande zon die er als een oranje bal boven zweeft. Met z'n drietjes nemen we plaats op de lange bank en laten het schouwspel voor ons afspelen. Met het dorp zo ver onder ons en de serene stilte om ons heen, lijken we gescheiden te zijn van de wereld met al haar hectiek en op een hoger plateau gezet te zijn om in stilte toe te kijken.
De lucht voor ons verandert langzaam van een roze, paars, oranje gloed in een donkerblauwe lucht tot de zon achter de heuvels gezakt is. Nog een keer scheurt een stukje van de donkere hemel open en laat een strook wit licht op het dorp vallen. Aom en Slim beginnen bij het zien van al deze schoonheid alletwee duidelijk zichtbaar tot hun God te bidden. De een doet het knielend, de ander blijft met gevouwen handen zitten en prevelt met onhoorbare woorden een gebed. Inwendig mompel ik ook een dankwoord tot de Allerhoogste Maker van dit alles. De afgelopen drie maanden waren een fantastische ervaring, er zijn geweldige mensen op mijn pad geplaatst en elke stap die ik heb gezet is beschermd gebleven. Ik had zelf geen mooiere afsluiting van mijn reis kunnen bedenken, dan deze avond met Aom te delen die me de afgelopen weken zoveel van haar leven heeft laten zien.
We zijn niet de enigen die genieten van deze serene zonsondergang. Terwijl ik voor me uit zit te staren voel ik een dikke vacht langs mijn blote benen strijken en bijna tegelijkertijd hoor ik hoe Aom haar gebed onderbreekt en roept; “De hond van de watervallen! Hij heeft zich aan de afspraak gehouden en is ons komen opzoeken!” Het feit dat de hond een andere kleur vacht heeft en een slag groter is dan de puppy bij de watervallen wordt compleet genegeerd en Aom zegt met vol overtuiging dat het dezelfde hond is alleen in een ander jasje. Ik heb me laten uitleggen dat de Thai geloven dat zwerfhonden een reincarnatie zijn van mensen die in hun vorige leven een dief zijn geweest. Als boetedoening moeten ze een leven lang zwerven op de straten, afhankelijk van wat een mens hun toewerpt. Zo leren ze te leven van wat ze krijgen en is hun extra straf dat ze niet met mensen kunnen praten, maar wel graag in hun nabijheid zijn. Het is een tragisch verhaal, maar het doet me wel met andere ogen naar deze vriendelijke bedelaars kijken.
Wanneer het donker als een dikke deken over het dorp gevallen is, lopen we terug richting het hek met de kwispelende hond aan onze zijde. Net op het moment dat we afscheid willen nemen van het rustige dier en een voet op het ijzeren hek zetten om erover heen te klimmen, zien we dat het slot los hangt. Verbaasd kijken we elkaar aan en een beetje wantrouwig duwt Slim het piepende hek open. Wanneer we naar buiten stappen waar onze trouwe scooters staan te wachten, loopt de hond tevreden terug naar het tempelcomplex waar nog steeds geen mens te bekennen is. We vragen ons af wie het hek heeft opengedaan en met welke reden. Heeft diegene ons vanaf een afstandje stilletjes gadegeslagen terwijl ieder zijn gebed naar de indrukwekkende hemel richtte? We zullen het nooit weten. Terwijl we de slingerweg naar beneden rijden zien we boven ons de zwerfhond op de balustrade liggen met zijn waterige hondenogen op het dorp ver onder ons gericht.
Foto's
