Schreeuwen naar de hemel van Pai
Noord Thailand
Thailand
Annettoz
Schreeuwen naar de hemel van Pai
Nat van het zweet zitten we aan het ontbijt bij een huisrestaurantje. Op de houten vloer zit een peuter te spelen met een alternatieve rammelaar, terwijl haar moeder druk bezig is met het bereiden van onze 'fried rice' als ochtendmaaltijd. Ik ben zo langzamerhand gewend aan het warme ontbijt en het bevalt me een stuk beter dan brood. Tegenover me zitten Slim en Aom constant aan elkaar te friemelen.
'Ik houd zoveel van hem. Denk je dat hij ook van mij houdt?', had Aom me de vorige avond gevraagd. 'Ik denk het wel', was mijn voorzichtige antwoord geweest, maar ik vermoed dat deze beroemde rocker vooral zijn eigen plezier voorop stelt. Haar Engels is niet zo briljant en na de drummer wat vaker gesproken te hebben valt het me op dat hij vooral zegt dat hij alle verplichtingen zat is en gewoon wil doen waar hij zin in heeft. De naive Aom is, vrees ik, niet slechts meer dan een pleziertje, terwijl zij het over trouwen heeft en kinderen wil krijgen met de veel oudere Amerikaan.
'...En het is gewoon fantastisch om hier te wonen', ratelt Slim tijdens het ontbijt door over zijn nieuwgekochte stukje land aan de voet van de bergen. 'Kijk naar mango's, zo heeft God het geschapen en is het bedoeld. Ze hangen in de boom op plukafstand en de vorm van de vrucht past precies in je hand. Niets ter wereld smaakt zo lekker als een versgeplukt stuk fruit. Ik ben al die neppe dingen uit de Westerse wereld zo zat.' Voor het eerst sinds mijn aankomst in Pai hoor ik de rocker iets zinnigs zeggen, wat ik niet achter hem gezocht had tot nu toe. 'Net als in de muziekwereld. Daar heb je de binnenste cirkel van rasechte muzikanten die gewoon muziek willen maken omdat het hun passie is', gaat Slim verder. 'Dan komt de tweede cirkel er omheen met mensen die daar graag bij willen horen. Van die verschrikkelijke slijmreten die je de hemel in prijzen omdat ze iets van je willen. Hier in Pai kan ik lekker de hele dag drummen met echte muzikanten en af en toe ga ik mee op tournee om wat te verdienen.'
Terwijl onze borden allang leeg zijn, praten we nog uitgebreid door over nepvrienden en passies. 'Ik zie het nu gebeuren rondom Aom', gaat hij verder. 'Ze zingt goed en opeens wil iedereen haar vriend zijn. Ik weet inmiddels wel dat jij om de juiste redenen bevriend met haar bent, maar het gros is zo fake.' Nu weet ik waarom hij zo kil tegen me deed. Hij wilde afwachten of ik bij hen ben om mee te genieten van 'hun spotlight' of gewoon omdat ik Aom echt graag mag. Ook al is hij nog steeds erg vol van zichzelf, ik heb nu wel meer sympathie voor hem. Tegenwoordig drumt hij met artiesten als de Red Hot Chili Peppers en Amy Winehouse, maar na gedrumd te hebben voor Jeff Buckley valt alles tegen. 'Jeff Buckley was een briljant muzikant. Ik heb na met hem gespeeld te hebben, nooit meer zo fijn samengewerkt met iemand. Hij was echt een kunstenaar en een vriendelijke jongen. Ik was er kapot van toen hij overleed,' Slim tuurt naar buiten. De zonovergoten straat over waar hij beelden van vroeger in de heldere lucht projecteert.
Aom zoekt met haar hand naar de hand van de drummer. 'Iemand kan echt onvervangbaar zijn', zegt ze zachtjes. 'Twee jaar geleden is mijn moeder overleden en de pijn is nog niet afgezwakt.' Ik kijk geschokt op naar mijn Thaise leeftijdsgenootje. Je moeder moeten missen terwijl je 24 is, daar denk ik liever niet overna. Ik zou kapot gaan van verdriet, maar Aom is altijd zo opgewekt en vol energie. 'Mijn vader woont nu ergens in Myanmar, dus ik moet voor mijn 12-jarige zusje zorgen en voor mijn oma, bij wie we in huis wonen.' Stilgeslagen door het verlies van mijn vriendin kan ik de juiste woorden niet vinden, maar dat lijkt haar niet te deren. Het volgende moment barst ze alweer in lachen uit en zegt dat we onze hele dag verdoen met die zware gesprekken. Ze wilde me de omgeving van Pai laten zien, terwijl Slim gaat oefen met zijn band in de Bebop Bar.
Samen rijden we op scooter Ruby naar de kleine Canyon van Pai. Het laatste stuk tegen de berg op gaat moeilijk vanwege het mulle zand, maar na een beetje hulp weet Ruby toch de top te bereiken. Het uitzicht is daar werkelijk adembenemend. Het roodkleurige zand van de canyon steekt schitterend af tegen de frisgroene heuvels overal om ons heen. Op twee toeristen na is er niemand te bekennen. Aom pakt mijn hand en leidt me naar het uiteinde van een smal paadje dat aan beide kanten vergezeld wordt door een flinke afgrond. Daar gaat ze staan met haar armen wijdopen naar de uitgestrekte velden vol wildbloemen onder haar. Dit vredige moment geeft me de moed om haar te durven vragen wat al steeds door mijn gedachten speelde. 'Aom, hoe ga je om met zulk zwaar verdriet?' want ik kan het niet, laat ik stilletjes in mijn gedachten erop volgen.
Met een glimlach draait ze zich naar me om. 'Gewoon zo..', zegt ze en ze zet haar beide handen om haar mond en begint te schreeuwen. 'Mamaaaa', begint ze met kracht die vanuit haar tenen lijkt te komen terwijl de woorden over de groene heuvels rollen. 'Ik mis je! Ik houd zoveel van je. Blijf bij me.' Na de oorverdovende schreeuw kijken de twee toeristen afkeurend onze kant op, maar Aom merkt het geen eens en blijft met haar ogen dicht staan en laat haar gezicht door de zon strelen. Vol bewondering aanschouw ik haar overgave en het vermogen om los te laten. Iets wat ik graag zou willen leren, maar niet kan. Ik voel hoe het verdriet weer in me opwelt en blijft rondkolken. Na enkele stille minuten kijkt ze me vrolijk aan. 'Nu jij'...
Foto's
