Een mega-luxe-tropisch-wellness-sprookje in Lampang.... toch???

Door: Rsteeghs

Geplaatst op Feb 18, 2011

De Lonely Planet van Thailand maakt melding van een kruidensauna en massages in Lampang, een plaats in Noord-Thailand. Een sauna in tropische oorden, dat klinkt R. en mij als muziek in de oren. We hebben visioenen van prachtige kuuroorden in Balinese sferen, warme baden gevuld met rozenblaadjes, hot-stone massages terwijl iemand ons met een bananenblad koelte toewuift en dampende stoomcabines met uitzicht op groene rijstvelden. We kwijlen al bij het vooruitzicht dus besluiten: Lampang ligt absoluut op onze reisroute, al moeten we honderden kilometers tuk-tukken om er te komen.

Gelukkig blijkt dat niet nodig. Lampang ligt netjes aan de spoorlijn tussen Chiang Mai en Bangkok. Na een prachtige maar uitputtende driedaagse trekking in de bergen ten noorden van Chiang Mai is een saunabezoek precies datgene waar onze vermoeide lichamen naar snakken. Gewapend met onze goede reisvriend de Lonely Planet, die een gedetailleerd kaartje bevat waar het saunacomplex op staat aangegeven, stappen we uit op het station van Lampang.

Dat Lampang een plaats is waar nog nauwelijks een toerist de trein ooit heeft verlaten blijkt al snel als we op zoek gaan naar een slaapplaats. Backpack-accommodatie is er niet dus we besluiten in te checken bij het enige hotel dat we kunnen vinden. De prijs valt mee, vijftien Gulden voor een prachtige kamer inclusief flesjes water en condooms. Wat wil je nog meer. Het is vijf uur in de middag en na een frisse douche gaan we op zoek naar een plek om te eten. Aan de rivier vinden we een prachtig uit hout opgetrokken open-air restaurant met de toepasselijke naam “Riverside Restaurant”. Genietend van de zonsondergang, de bij dit tijdstip horende muggen en een Thaise coverband die nummers van The Beatles en Bruce Springsteen speelt, verorberen we een heerlijke groene curry met rijst. De Thaise jongeren aan de tafels om ons heen worden steeds luidruchtiger en vrolijker, de Johnnie Walker Black Label met water en ijs, hét Thaise drankje bij de maaltijd, vloeit rijkelijk. Wij houden het bij water en een biertje, want we willen morgen onze tropische wellness-experience helder beleven.

De volgende ochtend gaan we vroeg op pad. Bij het hotel kennen ze het saunacomplex niet, dus we houden ons LP kaartje in de aanslag en begeven ons te voet in de richting van de straat waar de sauna zich zou moeten bevinden. Helaas blijken niet alle straatnamen van het kaartje ook in het Engels aangegeven te zijn op de straatnaamborden, van de Thaise vertaling kunnen we geen chocola maken en voorbijgangers kunnen ons niet verder helpen. Maar we hebben het idee dat we ons in de goede richting begeven, dus gaan vol goede moed verder.

Drie uur later is het saunacomplex echter nog altijd niet in zicht en we hebben sterk het idee dat het LP kaartje hopeloos verouderd is. Sommige straten staan er niet op en kruispunten lijken niet meer te bestaan of ineens juist wel. Dan hebben we plotseling een soort hoera-moment als het erop lijkt dat we “onze” straat gevonden hebben, maar dit blijkt een stoffig achterafstraatje met houten huizen te zijn. Er staat geen enkel gebouw dat ook maar in de verste verte op een luxe wellness-oord lijkt. Nee, hier is het duidelijk niet.

Op het moment dat we de moed bijna opgeven loopt er een monnik voorbij. We besluiten hem de weg te vragen, want onze kaart liegt en monniken spreken de waarheid. Hij spreekt nauwelijks Engels en wij geen Thais, maar al wijzend naar onze leugenachtige kaart proberen we uit te leggen waar we naartoe willen. Dan vraagt de monnik ons iets in zijn gebrekkige Engels. We begrijpen het niet en vragen beleefd: “What?” waarop de man begint te stralen en zeer enthousiast wijst naar een plek in de verte. Zou het dan toch…?? Opgewonden lopen we met hem mee in de hoop dat de deuren van ons Fata Morgana-achtige sprookje zich weldra voor ons zullen openen. Maar wat blijkt? De monnik heeft ons meegenomen naar zijn tempel. Een Wat in het Thais….

Nu we er toch zijn nemen we meteen maar even een kijkje. Het is een klein tempelcomplex, er is een liggende Boeddha en hier en daar zitten jonge monniken in groepjes te studeren. We knopen een praatje met ze aan en ze laten ons enthousiast hun Thaise lesboeken zien. We besluiten even bij ze te blijven zitten om uit te rusten. Onze voeten voelen weer precies zoals in de bergen en snakken naar een massage…

Na een half uur wagen we het er nog één keer op. We gaan terug naar het stoffige achterafstraatje met de houten huizen, in de hoop dat hier toch ineens een paleisachtig saunacomplex opdoemt dat eerder in onze dode hoek heeft gezeten. Dan stappen er twee oude, kromme vrouwtjes op ons af. Ze hebben ons blijkbaar al eerder door het straatje zien struinen en vragen met krakende stemmen waar we naar op zoek zijn. “The sauna of Lampang from the Lonely Planet, our best travel friend!” roepen we hun bijna huilend toe. “Than you have right address", zeggen ze kordaat in gebrekkig Engels. ”You come inside now.” Verbaasd kijken we elkaar aan, naar binnen, waar dan?

De sauna, die in onze fantasierijke breinen inmiddels is uitgegroeid tot een mega-luxe-tropisch-wellness-sprookje blijkt zich in een “gewoon” houten huis te bevinden waar twee lieve, oude, kromme dames wonen. Naast de potten en pannen van hun keukentje staan twee houten bedden met muffige matrassen: de massagetafels. Achterin het huisje is een hok, waar het stoomt van jewelste en de kruidendampen je om de oren vliegen: de sauna. We glimlachen naar elkaar en zeggen: dit is het paradijs! We hijsen onze naakte lichamen in een soort tenthoezen (Thaise censuur) alvorens we de “sauna” betreden. Daarna laten we ons in een uur tijd drie keer doormidden breken als de vriendelijke dames hun barbaarse Thaise massagetechnieken op ons toepassen. Na deze marteling zijn we hard toe aan een ontspannen driedaagse trekking...

Wat een onvergetelijke ervaring. Lampang heeft ons een zeer authentiek stukje Thailand laten zien waar geen enkel mega-luxe-tropisch-wellness-sprookje tegenop kan!