Thuis bij Lonely Planet-auteur Joe Cummings in Pai
Noord Thailand
Thailand
Annettoz
Thuis bij Lonely Planet-auteur Joe Cummings in Pai
Helaas eten we die avond niet bij de gepensioneerde oorlogsfotograaf. Slim heeft andere plannen die voor een andere verrassing zouden zorgen. Na de leuke middag bij de kunstenaars rijden Aom en ik terug naar Pai. Slim is aan het oefenen met zijn band en hij is dit keer in een betere stemming dan toen we hem achterlieten.
'Hebben jullie een gezellige middag gehad? Het oefenen was heerlijk!' Aom en ik kijken elkaar glimlachend aan. 'Em heeft ons uitgenodigd om vanavond te komen eten. Het is zo lang geleden dat ik met echte vrienden wat gegeten heb.' Ik zou graag teruggaan naar de oude man, maar Aom is hier voor Slim dus stem ik in om mee te gaan.
Wanneer het stikdonker is geworden in het kleine dorpje, rijden we met onze scootertjes een zwaar bebost gebied in. Ik heb geen flauw idee waar we zijn, maar Slim kent de weg op zijn duimpje. Het is nog een hele kunst om in het flauwe schijnsel van de voorlamp de kuilen in de weg te ontwijken, dus soms kunnen we slechts stapvoets rijden. Uiteindelijk stoppen we voor een laag hekje.
Je kan geen hand voor ogen zien en het is dan ook even schrikken wanneer Slim het hek opendoet en op een gammel brugje stapt. Het is niet breder dan een meter en de hekken ernaast staan op kniehoogte. Door het donker heb ik geen flauw idee hoe diep het onder ons is en na Slim zijn opmerking dat we niet allemaal tegelijk over de zwakke brug mogen lopen, krijg ik toch wel een beetje zweethanden. Voorzichtig schuifel ik over de meebuigende brug en ik ben blij wanneer de kaarsverlichte veranda in zicht komt. Het huis voor ons lijkt uit een sprookje te komen.
De veranda is behangen met planten en in het midden staat een lange, lage tafel waar tientallen kussens omheen liggen. Het kaarslicht weerkaatst in de gevulde wijnglazen. Aan de linkerkant van de veranda staat een uitgebreide keuken en die hoek van het terras wordt in beslag genomen door een barbecue en stoompotten om eten in te garen. Alles is gemaakt uit hout, bamboe, klei en terracotta. De natuurlijke aardetinten vormen een harmonieus geheel. Het huis is bedekt met klei en met zijn lange, open ramen is het een plaatje om verliefd op te worden.
Zodra we de veranda opstappen worden we blij begroet door Nee, die in een vrolijk gesprek verwikkeld was met Mister Em. Nee is een prachtige jonge vrouw die er goed verzorgd uitziet. Na kennis met haar te hebben gemaakt, wijst ze me door naar een van de grote ligkussens aan de tafel en na Em de hand te hebben geschud neem ik plaats. Meteen worden er meerdere wijnglazen op tafel gezet en de mijne wordt zonder vragen flink gevuld. “Rode wijn is niet zo gebruikelijk in Thailand”, legt Em me uit. “Door de importkosten is het vrij duur.” Nee heeft het duidelijk niet krap bij kas, anders zou ze haar gasten geen glazen vol goede rode wijn schenken. Dankbaar pak ik het glas van haar aan en toasten we op de gezellige avond met 'vrienden'.
Al snel zijn Em en Slim druk aan het praten over Em zijn nieuwe bar die hopelijk over een paar weken open gaat. “Wil jij komen optreden bij de opening?” Vraagt Em aan de drummer. “Het wordt een bar voor beroemde mensen”, legt hij mij uit. “De naam is Re-Leaf Bar.” Meteen krijg ik enkele papieren doorgeschoven met daarop het logo. Een bar voor beroemde mensen? “Pai heeft er behoorlijk wat. Dit moet een gezellige bar worden waar ze elkaar kunnen ontmoeten en het trekt ook niet-beroemde mensen aan.” Aom kan zoals gewoonlijk haar mening niet voor haar houden en merkt op dat ze het een stom idee vindt. Alleen voor beroemde mensen. Elitair gedoe. Haar opmerking wordt weggelachen en Nee duikt de keuken in om terug te komen met de eerste gang van vanavond.
“Zij wordt de kokkin van mijn bar”, merkt Em op. “Al haar gerechten zijn overheerlijk en alles komt uit eigen tuin.” Nieuwsgierig kijk ik naar het kleien kommetje voor me dat gevuld is met verse sla en gefrituurde garnaaltjes gedoopt in ei en paneermeel. Het zijn inderdaad de lekkerste garnalen die ik ooit geproeft heb en de simpele salade met sesamzaaddressing, citroensap en een beetje knoflook en ui is ook overheerlijk. De vier gangen die nog volgen overtreffen elkaar.
Het is een gezellige avond vol gelach en iedereen doet zijn best om Engels te spreken om mij erbij te betrekken. Soms zak ik even achterover in mijn dikke kussens om met mijn hoofd gevuld met wijn de goede sfeer op me in te laten werken. Na een persoonlijke yogales van Nee, moet ik toch echt even mijn blaas legen. Ze wijst me naar de wc in het huis. Wanneer we via een kleurrijk kleed dat als deur fungeert naar binnen lopen, wordt ik overrompeld door de vele Lonely Planet posters en oorkondes die aan de muur hangen. De kleine houten boekenkast puilt ook uit van de reisgidsen. Ze lijken totaal niet te passen bij de intieme, natuurlijke inrichting van het huis. “Waarom heb je die posters hier hangen?” Vraag ik Nee. “Mijn man Joe Cummings, werkt voor Lonely Planet. Hij heeft Azie onder zijn beheer.” Dat is toch die schrijver die verschillende schrijversprijzen op zijn naam heeft staan en door Leonardo DiCaprio genoemd wordt in The Beach? “Ja, dat is hem”, lacht Nee. “Hij is nu helaas op reis, maar volgende keer stel ik jullie aan elkaar voor. Misschien kan hij je schrijverscarriere op gang helpen. Dat vindt hij leuk om te doen.” Ik had nooit gedacht toen ik besloot om in Thailand mijn stage Journalistiek te doen, dat ik in een klein hippiedorp zou belanden aan de tafel van deze Lonely Planet-schrijver. Terwijl Nee even later mijn glas nog een keer bijvult vraag ik me af welke verrassingen me nog meer te wachten staan. Pai lijkt er genoeg te verbergen.
Foto's
