Pai, het dorp vol oorlogsfotografen, kunstenaars en rockartiesten
Noord Thailand
Thailand
Annettoz
Pai, het dorp vol oorlogsfotografen, kunstenaars en rockartiesten
Als Slim al niet echt blij was met mijn komst naar Pai, dan moet hij nu helemaal flink geirriteerd zijn. Wanneer ik op de deur van hun hutje bonk doet Aom giechelend met een deken om haar heen de deur voor me open. 'Oh Annette, het spijt me zo. Ik was de tijd helemaal vergeten. Ik ga me meteen omkleden en sta binnen vijf minuten bij de scooter.' Op de achtergrond hoor ik Slim diep zuchten, maar Aom staat zoals beloofd in een oogwenk buiten. 'Ik ga dan maar met de band oefenen', roept hij haar nog na. 'Wie weet zie ik je later op de middag nog.' Ik snap het wel. Hij had zich verheugd op een weekendje alleen met zijn vriendin die hij al weken niet gezien heeft en nu neemt ze iemand met zich mee, waar ze veel van haar tijd mee doorbrengt.
Om wat onafhankelijker te zijn hebben we samen een scooter gehuurd. Ons knalrode voertuig hebben we tot “Ruby” gedoopt en elke keer wanneer ze moeilijkheden heeft met opstarten zingen we haar bemoedigend toe. “Ruby Ruby Ruby Ruby” van Kaiser Chiefs lijkt te werken, want elke keer na het deuntje te hebben gezongen start ze zonder problemen.
Na een flinke tijd de hoofdweg te hebben gevolgd, het centrum van Pai uit, slaan we af bij een klein zandpad. Na minutenlang gehobbel en kuilen te hebben ontweken doemt er een klein huisje gemaakt van bamboe op aan de voet van een paar indrukwekkende bergen. De kleine hut die voor het huis staat hangt tot aan het plafond vol met tekeningen en schilderijen van elk formaat. Een jonge Thaise vrouw met een hippe bril verwelkomt ons met een warme glimlach en ze blijkt uitstekend Engels te spreken. De vriendin van Aom werkt als kunstenares, samen met haar vader, in dit atelier. Samen maken ze schilderijen, tekeningen en hij maakt daarnaast erg goede foto's. De resultaten hangen in hun houten frames overal om ons heen.
Meteen word ik ondergedompeld in de Thaise gastvrijheid want binnen enkele minuten staat er een complete vers bereidde maaltijd op tafel, vergezeld door twee flessen rum, bier en een paar glazen. Ook stroomt de ruimte vol met nog enkele gasten die ik nog niet eerder opgemerkt had. Samen nemen we op de bamboe-gevlochten vloer plaats rond de lage, houten tafel. 'Kijk maar uit hoor. Het is erg pittig, daar houden buitenlanders toch nooit zo van?' vraagt een man schuin tegenover mij wanneer ik wat van de rode dip wil proberen. Hij lijkt met zijn lange vettige haar dat hij in een staartje gebonden heeft meer op een Mexicaanse gringo dan op een Thai. Ik zeg dat ik wel wat gewend ben met een Indonesische surrogaat-oma en proef voorzichtig van het familierecept. De tranen schieten me in de ogen wat een hoop gelach opwekt bij mijn tafelgenoten, maar lekker smaakt het wel.
Er wordt een hoop gepraat en gelachen en op een gegeven moment denk ik zelfs het Thais te kunnen volgen, wanneer Aom snel haar vrienden vertelt over onze belevenissen van de afgelopen week. Iedereen lacht en praat mee, op de oude vader van de kunstenares na. Hij zit me vanaf een krukje aan de andere kant van de tafel stilletjes te observeren met zijn vriendelijke, waterige pret-oogjes. Plotseling valt iedereen stil wanneer hij met zachte stem begint te praten in het Engels, aan mij gericht. “You have dreamy eyes...” zegt hij alsof hij er eindelijk uit is na zijn observatie. “You do everything by your feeling, which sometimes brings you much pain.” Verbaasd kijk ik hem aan. Niet goed wetende wat ik hierop moet zeggen. Of ik hier iets op moet zeggen. Hij geeft me een vriendelijke glimlach. “Come”, gebaart hij vervolgens. “Ik laat je mijn huis zien.” Aom en ik lopen achter de 62-jarige fotograaf aan, richting de voet van de bergen waar zijn huis staat. “Ik heb alles zelf gebouwd. Tot aan elke lat toe.” Aom en ik zijn zwaar onder de indruk van dit prachtige houten huis, omgeven door de rust van de natuur, prachtige groene planten en de uitgestrekte velden aan de zijkanten. Elke kamer is tot in detail afgewerkt. Hier is duidelijk de hand van een kunstenaar aan het werk geweest. “You are my family now”, zegt hij terwijl hij met zijn hand op m'n schouder klopt. “You can always stay in my house.”
Overrompeld door deze warme woorden lopen we terug naar het atelier waar iedereen aan de rum begonnen is. Onder het genot van een drankje vertelt de fotograaf over zijn verleden. Hoe hij jarenlang in de jungle heeft moeten wonen, omdat de overheid een prijs op zijn hoofd had gezet als aanhanger van de “roden”. Ook vertelde hij over zijn tijd toen hij oorlogsfotograaf was voor Times Magazine en op pad werd gestuurd naar onder andere Rwanda, waar hij de meest vreselijke dingen gezien heeft. Dingen die hem nog steeds achtervolgen. Toen hij weer welkom was in zijn eigen land heeft hij filosofie gestudeerd en daarin lesgegeven op universiteiten. Zijn oude dag slijt hij vooral door schilderijen en tekeningen te maken, het liefste van zijn kostbare dochters, en met het schrijven van gedichten.
Toen de middag op een einde liep besloten Aom en ik dat het tijd was om Slim op te zoeken. Bij het afscheid nemen schud de oude oorlogsfotograaf me nog een keer de hand en merkt op; “I wonder, did a guy break your heart not so long ago?” Hoe weet hij dit allemaal? Ben ik zo'n open boek? Voor ik het kan vragen geeft hij me nog een tip mee. “Morgen begint een nieuwe, geweldige dag. Kijk niet naar het verleden, maar naar de toekomst. Jullie zijn voor vanavond uitgenodigd om hier mee te eten van onze barceque. We gaan een paar zelfgeslachte kippen grillen. Wees mijn gasten.'
Dankbaar schud ik de oude vriendelijke man zijn verweerde hand en hoop dat we vanavond bij hem aan tafel zullen zitten.
Foto's
