National Marine Park Angthong

Door: Suzydamman

Geplaatst op Apr 30, 2017

Na een korte vlucht, landden we op Ko Samui. De luchthaven was niet meer dan een grote open bamboehut waar verschillende taxi-bedrijfjes hun loket hadden.
We werden door heel wat chauffeurs van mini-busjes aangeklampt maar eenvoudig als we zijn wouden we met een songthaew naar onze guesthouse. Vreemd genoeg was er geen enkele tuktuk te bespeuren in de omgeving van de luchthaven. We vermoedden dat de bedrijfjes van de mini-bussen en taxi's de boel hier hebben overgenomen en de concurrentie van gewone tuk tuks niet dulden. Ons vermoeden werd alleen maar bevestigd toen we na een half uurtje een songthaew deden stoppen, net voor de luchthaven. Toen de man ons rugzakken zag, deed hij teken dat hij ons niet kon meenemen. We besloten dan maar te stappen. Een goeie kilometer verderop gingen we bekaf en nat van het zweet aan de kant van de weg zitten. Koppig lieten we iedere minibus of taxi voorbij rijden. Een kwartier later werden onze vastberadenheid en ons geduld beloont. Een songthaew bracht ons naar onze nieuwe verblijfplaats: O Soleil Bungalows.
Een uurtje later plonsden we in het zoute water van de baai en genoten we op het terras van een heerlijke maaltijd.
Heaven is a place on earth...
Op ons verhoogd terras net aan het water genoten we van toast met nutella als ontbijt! Lokale vissers haalden hun vangst binnen, de eerste zonnekloppers zochten een plaatsje op het strand...
Even later reden we op onze motorfiesten langs de wegen van het eiland. Voor we het wisten waren we 50 km verder in Nathon, een vrij groot vissersdorp. We genoten van vers seafood en heerlijke scampi's. Na een tijdje zetten we onze weg verder richting Chaweng, een van de meest toeristische plaatsen van het eiland. Het dorpje had iets weg van Pattaya, je zag er het ene luxe-resort na het andere. Winkeltjes, bars, restaurantjes en reisbureau's waren er talrijk aanwezig langs de vijf kilometer lange kustweg. Zelfs Pizzahut, Mc Donalds en Burger King hebben hier hun filiaal. Wat ooit een van de mooiste stranden van het eiland was, is op een paar jaar tijd volledig geruineerd door het toerisme...
Later die avond reden we een paar dorpjes verder naar Bophut, een klein vissersdorpje met een gezellig sfeertje. De lekkere geuren van verse vis deden ons watertanden. We kozen er een restaurantje aan het strand uit. Elke deed zich tegoed aan verse gegrilde tonijn en ik aan een gegrilde red snapper. De vis was delicieus! Met een voldaan gevoel keerden we terug naar onze guesthouse.
7 uur: het vervelende geluid van de reiswekker haalde ons uit onze slaap. Een half uurtje later haalde een mini-busje ons op om ons naar de haven van Nathon te brengen. Met enige vertraging snelden we aan boord van een verouderde sloep. Die zou ons naar het Nationaal Zeepark Angthong brengen. De 40 bijna onbewoonde eilanden van Angthong zouden ons laten genieten van een (bijna) ongerepte schoonheid.
Na een anderhalf uur durenden, woelige tocht liet de boot het anker zakken. Een longtailboot pikte ons op en bracht ons naar een van de eilandjes. Na een vrij steile maar korte klim toverde het landschap een prachtige, groen blauwe lagune tevoorschijn (zie film "The Beach").
Een half uurtje later peddelden we rustig in onze kajak langs de stranden terug naar de boot. Na een tijdje varen, ging de boot terug voor anker. Dit keer verkenden we de fauna en flora van de onderwaterwereld van de archipel met duikbril en snorkel. Dit bracht natuurlijk een hilarisch lachwekkende toestand met zich mee. We verdronken (bij manier van spreken he) bijna van het lachen met elkaar. Het is waarschijnlijk maar best dat we geen fototoestel bij de hand hadden...
Na de lachbuien deden we uiteindelijk een poging om te snorkelen. Ondanks het vrij troebele water zagen we toch tropische visjes en koralen. Terug aan boord ontdekte Elke een paar schrammen en schaafwonden van de vlijmscherpe koralen op haar onderste ledematen.
Even later zaten we terug in onze kajak, dit keer voor een iets moeilijkere tocht langs uitstekende rotsen. Het was in elk geval geen makkie zoals daarjuist langs de kust, maar we roeiden als de besten. Na een tijd kwamen we via een smalle doorgang in een lagune met rondom rond hoge, ruwe rotsen. Er heerste een adembenemende rust binnenin. Tijdens de tien minuten durende pauze in de stille lagune wisten we niet dat er een storm was komen opzetten op zee. Met alle kracht probeerden we tegen de wind en de golven in te peddelen... tevergeefs. Het water spatte met een ongelooflijke kracht in ons ogen en gezicht. Met man en macht probeerden we toch richting de boot te varen maar de woeste krachten van de wind en de zee lieten dit niet toe. Uiteindelijk peddelden we, op bevel van de gids, terug de lagune in waar de ongelooflijke rust ons terug op adem liet komen. We hadden geen idee wat er nu zou gebeuren maar we waren in elk geval veilig. Na een half uurtje mochten Elke en ik als eerste de lagune verlaten. De wind was wat milder geworden en de boot lag zo dicht mogelijk aangemeerd. Toen we aan boord kwamen trakteerden de overgebleven, ongeruste passagiers ons op een applausje van opluchting. Na een half uurtje was iedereen ongedeerd op de boot en konden we terug varen naar Ko Samui.
We hadden het mis toen we dachten dat het avontuur voorbij was. Het spannendste moest nog komen. Hoe dichter we de haven van Nathon naderden, hoe heviger en hoger de golven waren. De brute zee wiegde ons langs alle kanten heen en weer en golven sloegen over het dek. De Duitse gids kwam ons uitleggen dat we niet in Nathon zouden geraken vanwege de gevaarlijke wind. We zouden in Bophut aan wal gaan, enkele mijlen verderop, waar het weer heel zacht was. De woeste zee hield ons nog even in spanning maar algauw voelden we vaste grond onder ons voeten. Met twee uur vertraging zaten we eindelijk op ons terras te bekomen van deze spannende maar super leuke dag.