Het "Lost"-dorp gevonden in Chiang Mai's heuvels
Chiang Mai
Thailand
Annettoz
Het "Lost"-dorp gevonden in Chiang Mai's heuvels
Enkele Nederlandse ondernemers die al jaren in Thailand werken hebben mij veel verschillende dingen verteld, maar delen een gezamelijke ervaring; “Thaise mensen zijn lui”. Of dit waar is of niet laat ik in het midden, want ik heb naast hun ervaring ook hardwerkende Thai ontmoet waar wij in Nederland nog wat van kunnen leren. De stokoude mannetjes hier in Chiang Mai zijn van top tot teen bedekt in goed ontwikkelde en onderhoude spieren! Toch lijkt de ervaring van de ondernemers bevestigd te worden, wanneer Erica en ik besluiten een wandeltocht te ondernemen naar de tempel bovenop de berg; Doi Suthep.
Sinds een dag zitten we in Chiang Mai en mijn voetzolen beginnen te jeuken. Niet van de hostel-douchjes-schimmel, maar van alle activiteiten die deze omgeving te bieden heeft! Slingeren aan touwen door de jungle, olifantentrektochten maken of bamboeraften. Keuze genoeg! Als ik ergens niet tegen kan, dan zijn het wel georganiseerde uitstapjes. Dit heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik elke vijf meter stil wil staan om een foto te maken, een voorbijkruipende rups bewonder of van de route wil afwijken wanneer ik een interessant zijstraatje zie. De dikke map met aangeprezen activiteiten gooi ik dus snel aan de kant en vraag de hosteleigenaar, Noom, of er ook iets te doen is wat ikzelf kan ondernemen. Gelukkig voelen Erica en een nieuw meisje wat we hebben leren kennen, de Canadese Nicci, hetzelfde en sluiten zich bij mij aan.
Noom kijkt ons grijnzend aan en zegt dat de rode taxi's de hele dag door naar de tempel Doi Suthep, bovenop de berg rijden. “Weinig mensen gaan lopend de berg op, terwijl je binnen vier uur boven kunt zijn. Ik weet een mooie wandelroute die op geen enkele kaart staat en die je langs indrukwekkende watervallen voert. Eenmaal boven kun je een taxi terug nemen.” Dat klinkt precies als iets waar wij naar op zoek zijn! Een niet-alledaagse wandeltocht, langs mooie natuurgezichten en die je aan het einde beloont met een gouden tempel op een heuveltop. Noom schetst vlug een plattegrondje van de heuvel met daarop zijn geheime wandelroute. Alledrie zoeken we een paar afgetrapte wandelschoenen uit het schoenenrekje bij de deur, vullen onze rugzakken met flesjes water, chips en chocola en stappen zelfverzekerd als een paar vrouwelijke Indiana's de deur uit. We staan nog geen minuut buiten of het begint te regenen. Lang leven het regenseizoen!
Na een hapering van een lange seconde lopen we onverstoord verder. Nat zouden we toch wel worden. Is het niet van de regen, dan wel van het zweet. Volgens de kaart van Noom moeten we eerst op zoek naar het “Channel 7 Station”, vlakbij de Chiang Mai University. We stappen stevig door met onze lompe schoenen en gevulde rugzakken. Op straat worden we ongelovig aangestaard door elke voorbijganger die waarschijnlijk denkt dat we een week gaan bivakkeren in de wildernis. Zo zien we er namelijk wel uit. Na een uur rondgedoold te hebben op de campus, zijn we al bijna door onze voedselvoorraad heen en komen we tot de bittere conclusie dat we nu al verdwaald zijn. Met een klein beetje ingedeukte trots stoppen we een rode taxi en vragen hem ons naar het beginpunt van onze wandeltocht te brengen. Binnen tien minten zijn we op de plek van bestemming. De man vraagt waar we heengaan. “Doi Suthep!” Dat kent hij wel, zegt hij en biedt ons aan naar de tempel te rijden. We bedanken beleefd, maar zeggen dat we gaan lopen. De man is op slag stil, laat zijn mond wagenwijd openzakken en zegt uiteindelijk; “You?! Walk?!” en laat een keiharde schaterlach horen. Daar blijft het niet bij. Meteen roept hij andere taxi-chauffeurs die even verderop staan erbij en verteld in het Thai dat wij ongetwijfeld zo dom zijn om te gaan lopen naar de tempel. De andere mannen vergezellen hem in zijn lach en vragen omstebeurt “You walk??” Ja. We walk. Wat is daar zo raar aan? “But is 15 km!” Terwijl de mannen het nieuws van de gekke wandelende touristen verspreiden onder voorbijrijdende taxi-chauffeurs die ons allemaal vierkant uitlachen, besluiten wij maar te beginnen aan onze wandeltocht, willen we voor het donker terugzijn.
De route is geweldig. Onderweg zien we mooie watervallen naast grotten begroeid met mos en kleine kabbelende beekjes. Geen toeristen, straatverkopers of vervuilend verkeer te bekennen. Alleen maar vogels, felgekleurde vlinders en een kluizenaar die met drie honden op de berg leeft. De plattegrond daarentegen is niet zo geweldig. Er zijn veel meer weggetjes dan Noom voor ons getekend heeft en al snel raken we de weg kwijt en gaan we slechts op ons richtingsgevoel af. Alledrie zijn we grote fan van de serie Lost, waarbij gestrande reizigers op een vreemd eiland in de problemen raken wanneer ze de eilandbewoners tegen het lijf lopen. Vandaar dat we even stil blijven staan wanneer vanuit het niets, middenin de jungle een paar bungalows opduiken. Ze zien er zo Amerikaans en perfect uit dat het gewoon eng is! Ze passen totaal niet bij de rest van de omgeving en alles lijkt compleet verlaten te zijn. “The dharma initiative”, fluistert Erica. Lachend lopen we de huisjes voorbij en volgen een modderpad dat stijl omhoog loopt. Na een kwartier recht omhoog geklommen te hebben loopt het pad opeens dood. We keren om en volgen een vertakking van het pad. Ook dat pad loopt dood. De schemer begint in te zetten en we weten dat we ongeveer twee kilometer bij de tempel vandaan zitten, maar hoe komen we er! Tot onze grote teleurstelling zit er niets anders op dan om te keren, de grote weg op te zoeken en een taxi terug te nemen voor het helemaal donker is en we echt verdwalen.
We blijken dichtbij de weg te zitten en hebben snel een taxi gevonden. Vanuit de open achterklep zien we niet ver boven ons de gouden tempel plagerig schitteren tegen de snel donker wordende avondlucht. Morgen toch maar met de taxi naar de top!
Foto's
