Van het noorden van Thailand met de boot naar het prachtige Laos
Thailand
Azië
ThijsVDenBurg
Van het noorden van Thailand met de boot naar het prachtige Laos
Stilzitten is niet mijn sterkste kant.
9 dagen heb ik mezelf ervan kunnen weerhouden om verder te reizen. 9 dagen gevuld met het lezen van oude klassiekers en kijken naar foute films, rondstrompelen naar marktjes, tempels en barretjes met life muziek. De eerste drie dagen ben ik naar het ziekenhuis gegaan om daar mijn wonden het verband te laten verschonen. Met mijn nieuwe verkregen Thaise ziekenpas loop ik al lachend de kamer in. Laat het verschonen maar beginnen! Langzaam trekken ze het verband eraf en begint mijn gezicht tekenen van verbeten pijn te tonen. Met het lostrekken van het verband komen eerst de haartjes mee en vrolijk komt de net opgedroogde korst op de wond mee. De tranen schieten in mijn ogen lachend verbijt ik de stekende pijn. Ik hou dit drie dagen vol en dan is het genoeg. Elke dag worden de wonden opnieuw opengetrokken door het oude verband. Het is steriel en netjes wat ze doen maar zoals vaker kan ik het beter. Bij de farmacie koop ik mijn benodigdheden om alles zo steriel en netjes mogelijk te doen. Steriel water: Check. Alcohol: Check. Pincet, tang en schaar Leatherman: Check. Steriele gaasjes: Check. Antibioticumzalf: Check. Watten om schoon te maken: Check. Scalpel: Che…Haha hè jammer. Alles netjes uitgestald op de tafel, handdoek op de stoel, handen wassen en daarna met alcohol nog eens. Een twee uur durend proces speelt zich elke dag af in de kleine badkamer van mijn hostelkamer. Eerst onwennig maar steeds vaardiger vervang ik elke dag redelijk pijnloos het oude verband en zie de wonden langzaam helen. Het positieve resultaat geeft me ook een positief gevoel. Het gevoel wat na het ongeluk ongeveer gelijk lag met de nachttemperatuur nu in Nederland (winter). Om de paar dagen is er een wond zo goed als genezen en gaat er een kwartier van mijn operatietijd in de badkamer af. Nu twee en een halve week later zit ik op nog een enkel klein kwartiertje aangezien de grote snee op mijn knie de langste tijd nodig heeft. Maar ook deze wond zal zich aan mijn nieuw gevormde huidcellen moeten overgeven.
Gedurende mijn herstel zit ik veel in een bar met live muziek. Elke avond komen er straatverkopers met kitsch en prullaria die ze aan dronken Westerse toeristen willen slijten. Twee van de straatverkopers vallen me op. Een tenger straf oud vrouwtje gekromd door de tijd. Haar gezicht getekend door ouderdom met diep ingevallen wangen haar jukbeenderen benadrukkend, lange groeven en rimpels en een vermoeide en ietwat trieste blik in haar ogen. De ander is een klein meisje van ongeveer 6 jaar, nog jong en vitaal maar beladen met een zware mand. Ook zij heeft een trieste blik in haar ogen. Beide komen ze meestal rond elf uur in de avond langs deze bar en lopen elke avond naar binnen om ook maar één roos of armband te verkopen. Dit is iets wat ze beiden waarschijnlijk niet willen en elke avond voel ik me even rot en heb medelijden met deze twee zonderlinge figuren. Toch koop ik nooit iets van ze.
Chang Rai is de volgende bestemming en ik trek naar het Noorden. Een kleinere maar heel gezellige stad. Het eten is geweldig in de kleine marktjes. Loempia’s vooraf, een gegrilde vis met een curry en rijst als hoofdgerecht en gefrituurde krekels en meelwormen om af te sluiten. Gedurende de dag ben ik met nog enkele stukken verband en vlekken met roze nieuwe huid een kleine attractie om naar te kijken. De vragen Accident? Motorbike? Worden me door iedereen gesteld. De eerste paar keer nog in lichtelijke schaamte bevestigend, maar naarmate de vraag vaker gesteld wordt verdwijnt dit en realiseer ik me dat heel veel toeristen en lokale mensen onderuit gaan met de scooter.
Een hoogtepunt hier is een spierwitte tempel met spiegeltjes beklede tempel. De tempel steekt mooi af tegen de diepblauwe lucht die haar omringt. Binnen wordt een Boeddha vereert door een vrouw die al biddend met haar mobiele telefoon in haar hand een gesprek voert met een persoon aan de andere kant van de denkbeeldige lijn. Tenzij ze met Boeddha zelf in gesprek is, geeft me dit een aparte kijk op het vereren van het geheel waarin je gelooft. Omdraaiend kijk ik tegen een wandschildering aan met gezichten, lotussen, boeddha’s, bloemen, Spiderman, Superman, Darth Vader…. Pardon? Ik kijk nog eens goed en de wandschildering is bezaaid met bekende figuren van films en zelfs het penetreren van de Boeing in de Twin Towers is afgebeeld. Compleet verbouwereerd staar ik minuten lang naar dit, voor mij volkomen verbijsterde tafereel. Hier is een heilige tempel met filmfiguren en dergelijke? Gelukkig ben ik niet de enige die met grote ogen en een vraagteken boven het hoofd de tempel verlaat.
Mijn laatste stop in Thailand is in ‘the Golden Triangle’ waar Laos, Thailand en Birma bij elkaar komen. Opium was vroeger het handelswaar, maar nog steeds staan hier velden vol met papaverbollen en wordt me het vaak aangeboden om te roken. Tegen deze verkopers kan ik echter een makkelijke ‘Nee bedankt’ naar voren brengen. Na een kort bezoek ga ik naar Laos waar ik de ‘slowboat’ neem naar de schitterende en vooral sfeervolle stad Luang Prabang. Er worden twee boten gevuld met elk ongeveer 70 toeristen. De tocht gaat, verdeeld over twee dagen, van de grens naar het binnenland over de machtige Mekong rivier. Op houten banken genieten we de eerste paar uur van de dag van mooie natuur om ons heen. Het landschap verandert weinig en na een paar uur heeft iedereen het wel gezien en vult zijn tijd met slapen en lezen. De dag erna duurt de trip 9 uur in totaal en na een lange trip wordt het aandokken van het schip met een relatief luid gejuich begroet. Luang Prabang, een klein ontspannen stadje met Franse invloeden en met duizenden monniken, tempels en gezellige restaurants en schitterende zonsondergangen.
Foto's
