Kleine rondtocht in het noordwesten van Thailand.
Thailand
Azië
ThijsVDenBurg
Kleine rondtocht in het noordwesten van Thailand.
Een roze scooter, 800km, onbeschrijflijke uitzichten, enkele hilltribes en één ongeluk verder.
”Elk nadeel heb z’n voordeel” (Johan Cruijff)
Ik reis naar Phuket en verblijf in het centrum. Het stikt hier van de westerse oude mannetjes en de Thaise ‘ladyboys’, allemaal op zoek naar seks en vertier. Aan de ene kant erg triest om te aanschouwen en het houdt helaas de seksindustrie in dit soort landen in stand. Na twee dagen heb ik het hier wel gezien en maak nog twee duiken om het af te leren.
Ik vlieg naar het mooie Chang Mai in het noorden. Monniken in oranje gewaden die in de eerste ochtendgloren hun eten bij elkaar vragen, de geur van wierook bij elke tempel die ik bezoek, studenten die op hun brommers naar school gaan. Het is een heerlijke rustige stad met een relaxte sfeer, het andere uiterste van Phuket. Om mijn eerste avond hier te vieren ga ik naar een lokale bar en proost met een Thaise oude hippie zonder dat we een woord met elkaar spreken, we heffen de fles op afstand en een kort knikje is al wat de communicatie beslaat om elkaar het beste te wensen. Deze man zie ik nooit meer in mijn leven, maar ik vind het fascinerend dat iemand je een bepaald gevoel van begrip kan geven dat je nooit meer zal vergeten.
Tig jaar geleden zag ik op ‘National Geographical Channel’ een programma over een festival waar grote lampionnen met honderden de lucht in werden gestuurd. Adembenemend en toeval wil dat dit festival over zes dagen hier plaatsvindt. In de paar dagen die ik nog heb huur ik een scooter en maak een kleine rondreis ten noordwesten. Mijn combinatie is fel roze scooter met bijpassende paarse helm. Als een grote suikerspin met een zoete lolly als hoofd ga ik monter op pad.
Elke dag zo’n 200 kilometer, door bergen en valleien heen. De eerste stop hippiedorp Pai waar tijd stilstaat en niet uitmaakt hoe lang je verblijft. Ondanks de relaxte sfeer maakt het mij wel uit brengt dag twee me in Mae Hong Son. Ontspannen en veel minder toeristen wat mij prima bevalt. Ik bezoek op eigen houtje een ‘dorp’ met Karen Longneck Hilltribe. Het zijn vluchtelingen uit Birma die zich genoodzaakt vonden om naar Thailand te vluchten. De vrouwen onderscheiden zich door ringen om hun nek te wikkelen en zo hun borstkas van bovenaf ineen te drukken, waardoor het lijkt alsof ze een lange nek hebben. Ze beginnen hiermee als ze 3 of 4 jaar zijn en zal hun hele leven doorgaan. Als er ruimte is komt er een ring bij, een kwestie van prestige en schoonheid. Helaas werd mij later ook duidelijk dat dit vaak opgezette dorpen zijn en de mensen gedwongen figuranten bij een levenstoneelstuk, waar achteloze toeristen als toeschouwer een kaartje betalen. De ringen zijn wel echt. De gesprekken met de mensen ook als je er maar de tijd voor neemt.
Mijn vierde dag brengt me richting Mae Chaem. 5 kilometer voor het dorp leggen honderden stenen in een bocht mijn voorwiel plat waarna ik ook tegen het asfalt wordt gedrukt. Mijn scooter kust de vangrail waarna hij sneuvelt. Ik schuur vrolijk met ongeveer 40 km/u een meter of vijftien door, waarbij knieën, ellebogen, schouders en handen steeds een stukje verder afschaven tot ik uiteindelijk vol steentjes en zand stil kom te liggen. Vol adrenaline spring ik op en vloek alles bij elkaar en spaar mezelf het allerminst. Dan komt het besef, het bloed en de bijtende pijn. Hinkelend ijsbeer ik snel op en neer op de weg die me richting mijn eten en een fles koud bier had moeten leiden. In plaats daarvan zit ik een half uur later in het plaatselijke ziekenhuisje.
De afgelopen dagen heb ik niet veel kunnen doen omdat de wonden plakken en het pijn doet bij elke beweging die ik maak. Ik ben op mijn rechterknie gevallen en er zit een grote jaap op de plaats waar het litteken van mijn operatie van 8 weken geleden zat. Tja nu zal ik eindelijk rust moeten houden voor m’n knie die nog niet helemaal hersteld was. Ik kon meteen na het ongeluk in ieder geval mijn been al helemaal strekken, waar ik daarvoor niet toe in staat was. Gelukkig is het festival in volle gang en kan ik toch genieten ondanks mijn situatie. Ik ga kijken bij de optocht met wagens en traditioneel geklede mensen. In de verte hoor ik een zware trom. Deze dringt door tot in mijn binnenste en wordt met elke slag versterkt. Dit alles wort begeleidt door fakirmuziek en Chinese gongslagen. Er is vuurwerk overal (richten op elkaar vinden ze hier grappig vooral als er iemand geraakt wordt). Elke avond gaan er tienduizenden brandende lampionnen de hoogte in al dan niet met vuurwerk eraan. Voor mij een betoverend gezicht en als een klein kind blijf ik hier naar staren, het geeft me een brok in mijn keel. Eenmaal opgebrand, gestorven in het harnas, komen de gedoofde witte lampionnen als kleine geestverschijningen naar beneden dwarrelen. Eindigend in een boom, het water of in de menigte die nieuwe tijdelijke sterren naar de hemel sturen.
Als laatste wil ik de mensen van Mae Chaem bedanken die me hebben geholpen na het ongeluk. Ze zullen het nooit lezen maar ik weet zeker dat de boodschap op een of andere manier bij hen terecht komt. Ten eerste mijn dank aan de familie die me van de weg heeft geschraapt en opgeraapt en me al bloedend op hun Pickup truck bij het ziekenhuisje heeft afgezet. Dank aan de verpleegsters die met al hun middelenhebben verzorgd en gelachen om de blanke kerel in zijn boxershort. De eigenaresse van hotel voor haar fijne hulp en begrip. Maar bovenal gaat mijn dank uit naar Lok, die alles voor me heeft geregeld en haar kostbare tijd heeft opgeofferd, om mij op mijn gemak stellen en het vrijwel gratis naar Chang Mai te laten brengen. Ik zal jullie nooit vergeten.
Foto's
