Thailand
Thailand
Azië
Suzydamman
Pattaya - deel 1
's Morgens verlieten we al vroeg het troosteloze stadje. Op naar Pattaya, de stad die in de Trotter beschreven staat als het Sodom en Gomorra van het Oosten. Veel uitleg waarom ze de stad zo noemen hoef ik hierbij niet te geven. Vanuit Chantaburi hadden we een busreis van ruim vier uur voor de boeg... maar dit kon ons niet deren. We hadden een leuk vooruitzicht. We zouden namelijk eens echte Belgische kost gaan eten. Wat verheugden we ons daarop!
Iets na de middag dropte de buschauffeur ons ergens op een kruispunt in Pattaya, maar vraag ons niet waar we precies waren. Met volle moed begonnen we dan maar te stappen richting de afzichtelijke torengebouwen die al van ver de kustlijn domineerden. Uiteindelijk namen we toch maar een tuk tuk. We hadden geen idee waar hij naartoe reed.
Tien minuutjes later 'herkende' ik de overdekte galerij waar het restaurantje gelegen is. Even later strompelden we er met pak en zak binnen. De dames ontvingen ons hartelijk, van Patrick was voorlopig geen spoor. Een bord met Gentse stoverij, frietjes en echte mayonnaise werd ons voorgeschoteld. Mmmmmmmmmmmmmmmm...
Ineens kwam een vrolijke, gezonde(!) spring-in-'t-veld het etablissement binnen. Geen twijfel mogelijk dat dit "Trickske" was. Al gauw zaten we met onze duim omhoog te poseren voor de foto die hij zou doorsturen naar zijn broere en Freya.
We wisten nog altijd niet waar we zouden logeren. Op aanraden van Patrick en de lieve dames stapten we 50 meter verder naar de Areca Lodge. We kregen er een prachtige, ruime kamer. Waaw, dit was wel eens iets anders dan de voorbije weken. We pakten uit, installeerden ons, keken naar het VRT-journaal (!), namen een duik in een van de twee zwembaden en maakten ons klaar om wat te gaan stappen.
De regen was al snel een spelbreker in onze avondlijke verkenningstocht. Onze avondactiviteit bestond dan maar uit Duvelkes drinken in ons nieuw (Belgisch) stamcafeetje. We moeten jullie niet vertellen zeker dat de biertjes smaakten!
Na een heerlijke nachtrust en een royaal ontbijt wandelden we 12 kilometer lang het strand af naar het noorden. Iedere 50 meter was een herhaling van de vorige meters: luxe resorts, shopping malls, restaurantjes, beer bars, souvenirswinkeltjes, etc. Tonnen beton hadden zich koning gemaakt van dit ooit zo pittoreske vissersdorpje met idyllische stranden.
Nu was het strand amper vijf meter breed en bezet met huurstoelen. Op het vervuilde water dobberden tientallen bootjes met toeristen die tegen hoge prijzen jetskien, parasailen of andere watersporten beoefenen.
Na de lunch hielden we een siesta aan het zwembad tot regendruppels onze rust verstoorden.
Voor het avondeten stapten we terug naar ons stamcafeetje waar we met veel smaak een steak champignon verorberden. Plaats voor een dessertje hadden we niet meer, maar de Irish coffees met echte Jameson whiskey bevielen ons wel.
Met "the big boss" in ons gezelschap verveelden we ons geen minuut en al gauw was het middernacht voor we in ons bed doken.
9 uur: afspraak met Patrick en Nuch om samen te ontbijten in ons hotel. Daarna nam Patrick ons mee in zijn pick-up voor een bezoek aan een weeshuis in Pattaya en een sightseeing tour door de stad.
In 1961 kwam de Iers-Amerikaanse katholieke priester, father Brennan, voor de eerste keer naar Thailand. In 1970 richtte hij in Pattaya een opvangtehuis voor wezen op, in 1981 werd het officieel als weeshuis erkend. Het doel van dit tehuis was om de kinderen in de eerste plaats toch een kans te geven en hen een bed, eten en een opleiding te geven. Ook zorgde de organisatie ervoor dat de kinderen op legale manier konden geadopteerd worden.
De dag van vandaag biedt het tehuis onderdak aan aan zo'n 180 kinderen. De jongsten zijn pas een paar dagen oud, de oudsten gaan al naar de universiteit. Ze komen vooral uit de provincies rond Pattaya. Veel van de kinderen komen uit een-oudergezinnen, moeder of vader heeft geen werk of is ziek (AIDS) en kan dus de zorg voor een kind niet aan.
In een kleine 10 jaar tijd richtte father Brennan ook nog een school voor doven, een school voor blinden en een school voor fysiek gehandicapte kinderen op. De laatste twee projecten zijn een tehuis voor bejaarde, eenzame mensen en een home voor straatkinderen.
Dit laatst vangt momenteel 108 kinderen op en probeert ze terug een thuis te bieden, wat niet altijd gemakkelijk is. Het aantal straatkinderen stijgt dagelijks...
De priester stierf een paar jaar geleden maar zijn spirit leeft nog altijd voort in de homes en scholen. Tientallen (buitenlandse) vrijwilligers zetten zijn werk verder.
Tijdens de rondleiding in het weeshuis mochten we een tijdje vertoeven tussen de peuters (1 tot 3 jaar). Dertig paar oogjes waren op ons gericht toen we de zaal binnenkwamen. Sommige kleintjes bleven op afstand, anderen zochten onmiddellijk contact. Toen een heel klein, introvert ventje met zijn armpjes open bij Elke kwam en zijn hoofdje tegen haar aanlegde, moesten we allebei wel even slikken. Het jongetje wou gewoon warmte en genegenheid...
We troostten ons met de gedachte dat hier echt goed voor deze kleintjes wordt gezorgd door de vrijwilligers en dat er dankzij sponsoring en benefits geld in het laatje komt om in de vereiste accomodatie en benodigdheden te voorzien.
Daarna reden we met onze persoonlijke gids naar een uitkijkpunt ten zuiden van Pattaya city. Een ideale plaats voor wat fotootjes...