Video verslag ;een jungle trekking in het nationale park Khao Sok in Zuid

Door: DeHaspelBurght

Geplaatst op Jul 16, 2012

Video verslag uit 2012 waarin we een jungle trekking doen naar de bergtoppen van het nationale park Khao Sok in Zuid Thailand.
Die middag zijn we klaar voor het echte werk. Terwijl moeders het fort zal bewaken, gaan Otto, Remko(een andere gast), pa en ikzelf een trekking doen. We worden met een bootje ergens afgezet en zullen dan via een trail de weg omhoog afleggen. Na 1,5 kilometer komen we 500 meter boven de waterlijn om vanaf een rotswand van het uitzicht te kunnen genieten. We beginnen de tocht vol goede moed. 1,5 kilometer is immers niet zo heel ver weg en een beetje bergbeklimmen is ons niet vreemd. Echter krijgen we bij aankomt op het eiland eerst veiligheid instructies. Voor het geval we een zwarte beer tegenkomen, moeten we vooral niet rennen, maar op de grond gaan liggen en voor doodspelen. EN heel hard bidden zegt Otto. Voor de tijger krijgen we geen instructie, waarschijnlijk ben je toch al ten dode opgeschreven als je met deze jongen oog in oog staat.
We vertrekken met flinke pas en merken dat, vanwege de hoge luchtvochtigheidsgraad, we binnen zeer korte tijd drijfnat zijn van het zweet. Regelmatig drinken is erg belangrijk. We moeten echt klimmen over boomstronken en bukken voor de lianen en mogen van Otto niks aanraken, omdat sommige planten giftig zijn en slangen, spinnen en mieren zich ook verschuilen op de takken boven ons. Halverwege de trail stoppen we bij een grote boom voor wat ontspanning en `fun` zoals Otto zelf zegt. Aan de boom hangt een lange liaan en hij demonstreert hoe je als Tarzan hieraan kan slingeren. Goed afzetten en vooral vast houden. Uiteraard wil ik me ook wel als Jane voelen en neem een flinke aanloop, grijp de liaan, slinger zo’n 8 meter verder en de grond onder me verdwijnt. Op het hoogste punt bungel je zeker 10 meter boven de grond en bedenk me dat ik nu echt niet los moet laten. Op de terugslinger moet je je omdraaien om te voorkomen dat je tegen de grote boom aan knalt. Dus Tarzan had eigenlijk best een lastige job.
We vervolgen onze weg en het smalle pad gaat over in rotswanden. De stenen zijn gedeeltelijk uitgesleten en vanwege de verschillende samenstelling van kalk en hardsteen zijn er vlijmscherpe punten ontstaan op de rotsblokken. Als aapjes moeten we omhoog klauteren en met behulp van touwen overbruggen we de steilste stukken. Eenmaal op de top is er slechts een richel waar we een bil op kunnen plaatsen om te genieten van het uitzicht over het regenwoud en het meer. Prachtig gewoon en de klim zeker waard. Vanwege de bewolking voorspelt Otto regen en zullen we de terugtocht moeten gaan inzetten. Net als we weer voorbij de puntige rotsen zijn, komen de eerste druppels binnen. Het pad zal snel veranderen in een modderglijbaan en we zullen dus zonder pauzes de klim naar beneden maken. Geen 15 minuten later krijgen we de volle laag over ons heen. We waren al nat van het zweet, maar nu worden ook de rugtassen nat en de ondergrond is spekglad. Plotseling, glijdt Otto uit en tuimelt zo’n 6 meter naar beneden en door zijn koprollende beweging komt hij met zijn rug tegen een boom tot stilstand. De schrik zit er bij ons goed in, maar gelukkig is deze Thai erg taai en heeft de rugzak zijn rug beschermd voor een grotere klap tegen de boom.
Door al dat water en het feit dat ik eigenlijk een enorm zeikwijf ben, moesten we even stoppen voor een wild plasje. Het is dan toch lastig om uit het zicht van de camera van je vader te blijven. We gaan gauw verder, mijn push up bh is volledig volgezogen met water en hangt als een waterballon ergens op mijn middel. Mijn beschermende bumper voor onverwachte valpartijen zullen we maar denken. Helaas, ik glijd uit en ik grijp de eerste de beste tak die ik voor me zie om me staande te houden, in plaats van dat ik me op mijn enorme zitvlak laat zakken. Net die tak zit vol doorns. AUWWW!!! Er is geen tijd om ze er allemaal uit te trekken, dus doorlopen. Rambo zat immers in de film ook niet te piepen bij de eerste de beste slagaderlijke bloeding.
We komen aan de rand van het meer en verdomd, de boot die ons zou ophalen is er niet. Bellen heeft geen zin, je hebt immers geen bereik in de jungle met je telefoon. In de stromende onweersbui zit er niks anders op dan te wachten. Uiteindelijk horen we de boot. De bestuurder genaamd “Jack Sparrow” kijkt ook niet blij, want ook hij is ook tot op de draad verzopen. In de boot zien we ineens allemaal bloedzuigers op elkaars benen zitten. De kleine glibberige beestjes zetten zich meteen vast en lusten wel een lekker slokje toeristensap. Als we denken dat we ze allemaal hebben gaan we eindelijk op weg naar de hutten op de vlotten. Wetende dat er geen warm bad is of een spiegel om mijn flamoes te checken voor bloedzuigers, ik was immers gaan plassen in het bos, hoop ik dat ze geen trek hebben in een Hollandse mossel.