Al weer bijna 3 jaar geleden heb ik een rondreis gemaakt door Thailand. Veel gezien, veel meegemaakt. Fietsen door drukke markten en nauwe straatjes, kanoën op een bamboevlot door de ongerepte natuur, een bezoek aan een olifantenziekenhuis, naar een drijvende markt, snorkelen bij de Phi Phi-eilanden, allemaal waren ze op hun eigen manier leuk, mooi en bijzonder. Er is echter één dag die me het meest bij is gebleven. Nietsvermoedend stapte ik in een bootje; we zouden een tocht gaan maken over de Menam. Al snel hadden we de luxe achter ons gelaten en voeren we een heel andere wereld binnen. Een wereld vol houten hutjes op palen met daken van oude reclameborden, golfplaten en andere materialen die wij als troep beschouwen. Misschien was het het enorme contrast tussen arm en rijk binnen een steenworp afstand, misschien was het de vriendelijkheid van de mensen die allemaal uit hun hutje kwamen om ons te begroeten, misschien was het de enorme varaan die ons na een bocht verraste, misschien was het de armoede die ik zag en de schuld die ik voelde. Het maakte erg veel indruk op me en ik keek mijn ogen uit. Het ironische; toen ik de boot uitstapte, stond ik 5 minuten later weer in een van de duurste winkelgalerijen/hotels van Bangkok.