Deze tempel hadden we graag willen zien aan de binnenkant, maar dat is helaas niet gelukt. Wel hebben we hier enorm om kunnen lachen. Het ging best goed met de watertaxi, totdat we naar de Wat Arun tempel wilden gaan. Uiteraard sprak er niemand Engels en zei de kaartjesverkopende dame op het bootje yes toen we alleen maar 'wat arun' zeiden. Ach, we kunnen het altijd proberen, zeiden we tegen elkaar, we zien wel waar we terecht komen. Nou, niet bij deze tempel, we zijn er vol gas langsgevaren en aan de andere kant van de Chao Phraya rivier een heel eind buiten het centrum afgezet. Aangezien er op dat moment een 2 uur durende enorme stortbui overtrok, zijn we in watertaxi-halte blijven schuilen totdat de volgende watertaxi zich zou aandienen. Dat duurde zo'n anderhalf uur. We hebben de Wat Arun nog steeds niet van binnen gezien, wellicht als we nog ooit in Thailand mogen verblijven.