Deze 'farang' keert terug naar het Avondland
Bangkok
Thailand
Annettoz
Deze 'farang' keert terug naar het Avondland
Over een paar uur is het zover. Dan sta ik weer met mijn stoffige bagage op het brandschone vliegveld van Dusseldorf. Van mijn vorige lange reizen weet ik hoe vreemd gevoel dat straks zal zijn. Thuis is er niet veel veranderd en dat terwijl ik tegen dezelfde vertrouwde huizen en gezichten weer compleet anders zal aankijken. Alles is hetzelfde maar tegelijkertijd ook weer zo anders “same, same but different”, zoals de Thai altijd zeggen. Dat geldt ook voor mij. Mijn familie komt me ophalen en zullen mijn gezicht direct herkennen en behalve op de uitstraling in mijn ogen en een wat bruinere huid, zullen ze niet veel verschil opmerken en dat terwijl ik zoveel beleefd heb.
In gedachten passeren al de bijzondere mensen die ik de afgelopen drie maanden ontmoet hebben het toneel. De altijd starende Nepalees met de straaltjes zweet op zijn voorhoofd, maar zijn altijd vriendelijke ogen die niets missen. De beste kokkin van Sukhumvit Soy 1, die elke avond vol toewijding tientallen Thai van de lekkerste gerechten voorziet in een omgetoverde garage terwijl haar driejarige zoontje over de vaat heen urineert. De toegewijde Nederlandse die zich compleet belangeloos inzet voor de mishandelde olifanten op een afgelegen eilandje. De vrijgevochte oorlogsfotograaf die iedereen leest als een open boek. Por, die lieve ex-monnik die zijn avonden slijt in de reggaebar en optreedt met zijn ska-band. De wereldvreemde jungleman die samen met zijn trouwe hond in de bergen woont, afgesneden van de samenleving. De vermoeide Amerikaanse drummer die nog altijd denkt aan zijn tijd met het wonderkind Jeff Buckley. Het goed verstopte schrijvershol van de Lonely Planet-auteur, maar het langste van hen allen blijft Aom op het podium staan. De energieke, hardwerkende zangeres zonder ouders. Mijn vingers laten de glazen, felgekleurde kralen van mijn ketting die Aom me vlak voor mijn vertrek gegeven heeft door mijn handen glippen. Sinds ik de ketting van mijn ex afgedaan heb, ben ik op zoek geweest naar een nieuwe bijzondere halssierraad om te dragen. Geheel onverwacht en anders dan ik me had voorgesteld, heb ik er toch nog een gekregen van een zielsverwant aan de andere kant van de aardbol. Vergeten zal ik ze nooit, deze bijzondere bijpersonen in mijn Thailandverhaal.
Al dromend loop ik naar de bagagehal en zoek naar mijn backpack, mijn trouwe maatje van de afgelopen maanden. Ik hijs hem op mijn rug en loop richting de geblindeerde schuifdeuren die naar mijn oude vertrouwde wereld leiden. Daar aan de andere kant ligt het leven dat ik zo goed ken, waar ik gewoon het gebruikte wc-papier kan doorspoelen en waar ik niet telkens naar de grond hoef te staren om grote gaten in het wegdek waarin ik mijn enkels kan breken te ontwijken. Waar ik gewoon tampons kan kopen zonder me als een drugsdealer te voelen en waar ik weer het tienvoudige neerleg voor een leuk jurkje. Als ik de stap naar buiten eenmaal maak, is mijn reis echt definitief ten einde gekomen. Terwijl mijn medereizigers in kleine groepjes gedachteloos naar buiten stappen en hun geliefden in de armen sluiten, blijf ik enkele minuten staan kijken. Bij elke schuifbeweging vang ik een glimp op van de steriele ontvangsthal en de loerende hoofden. Met een steeds harder kloppende binnenkamer schuifel ik voetje voor voetje richting de genadeloze uitgang.
De deuren glijden open en met een lichte angst zet ik de eerste stap over de drempel. Voorzichtig scannen mijn ogen de mensenmassa die daar staat te wachten op de thuiskomers, maar al snel houd ik ze strak op de grond gericht. Rondkijken durf ik niet meer. Bij de eerste stap droom ik hoe het zou zijn als mijn zeer gemiste ex naast mijn ouders zou staan met een bos bloemen om het goed te maken. Bij de tweede stap beeld ik me in dat niet mijn ex, maar de blonde Viking op me staat te wachten en dat terwijl ik hem toch niet zo leuk vind. Met een glimlach op mijn gezicht om mijn onzinnige droombeelden zet ik de derde en de vierde stap.
Ik hoor hoe vanuit de grote groep mensen het bekende fluitende deuntje van mijn vader opstijgt. Een toontje die mijn oma vroeger al gebruikte om haar zeven kinderen om haar heen te houden. Ik hoor het, maar negeer het en loop verder vooruit tot ze opeens naast me staan. De Viking staat niet vrolijk met mijn vader te praten, mijn ex loopt niet met een bos bloemen op me af, maar de warme trouwe omhelzing van mijn ouders is het enige wat altijd zal blijven en zal zijn. De enige mensen die het al 24 jaar met me volhouden en nog steeds onvoorwaardelijk en innig van me houden.
Na een stevige knuffel waarin drie maanden gemis doorvloeit, neemt mijn vader mijn rugzak van me over en slaat mijn moeder een arm om me heen. Zo lopen we samen het vliegveld af, op naar de auto die geparkeerd staat langs de schoon en goedonderhouden wegen zonder dwaze kamikaze scooters die voorbij razen en zonder kreupele mensen met rare vergroeiingen die op elke straathoek zitten te bedelen.
Terugblikkend op drie maanden die weer voorbijgevlogen zijn als een ademzucht, vraag ik mij af of ik gevonden heb waar ik naar op zoek was. Ik moet eerlijk toegeven dat het moeilijk vast te stellen is, aangezien ik geen flauw idee heb waarnaar ik zocht. Maar ik kan wel zeggen dat mijn hart inmiddels niet meer bloedt, maar dat de warme Thaise zon en mentaliteit er een flinke korst op heeft gevormd. Die korst zal er vanzelf een keer afvallen en een mooi litteken achterlaten, als ik ten minste het advies van mijn moeder opvolg die al vanaf mijn eerste levensjaar roept; “niet aan peuteren!” Hoe verleidelijk het ook is, ik zal proberen deze wijze raad op te volgen en mezelf inhouden om niet meer aan mijn jeukende korstje te krabben.
Foto's
