Op naar de OB-GYN...?
Bangkok
Thailand
Annettoz
Op naar de OB-GYN...?
Met een wazige, dubbele blik strompel ik in mijn stinkende dikke kleren het ziekenhuis van Chiang Mai binnen. Buiten is het vies warm en ik voel me als een overhitte theepot die al uren staat te fluiten. Het koude zweet stroomt in kleine watervalletjes over mijn huid die aanvoelt als een warme verstikkende plak die alles op zijn plaats houdt. Elk haartje dat aangeraakt wordt door de koude stroom springt verschrikt omhoog en creeert een rilling tot in mijn tenen.
Op goed geluk loop ik naar de eerste balie die ik zie. Gelukkig bieden ze me aan om te zitten, terwijl ik de registratieformulieren invul. Bij de vraag wat me mankeert moet ik even nadenken. De kleine verpleegster met haar mondkapje voor, kijkt me vriendelijk en geduldig aan wanneer ik de tijd neem om het zo goed mogelijk uit te leggen. Al snel merk ik dat ze het merendeel van wat ik zeg niet verstaat en dat haar Engels wel erg beperkt is. Ik wijs op mijn lies en op mijn maag, wat een begrijpend ja-knikken oplevert, gevolgd door een handgebaaar dat ik naar de balie aan het einde van de zaal moet lopen.
Terwijl ik dichterbij de balie kom zie ik een groot bord met OB-GYN erop. Een beetje argwanend neem ik plaats op de bank, met aan mijn rechterzijde een hoogzwangere vrouw en aan de linkerzijde een Amerikaans stelletje dat elkaar continu bezorgd aankijkt en zenuwachtig over elkaars handen wrijven. Ik kan het mis hebben, maar ik gok dat de verpleegster denkt dat ik over zwangerschap praatte. Teruggaan en het opnieuw uitleggen is voor mij te energieslurpend op dat moment, dus ik blijf lekker zitten op de zwangersschapafdeling en vertrouw erop dat de dokter wel Engels spreekt en me goed kan doorverwijzen.
Na een complete parade van zwangere vrouwen in alle stadia voorbij te hebben zien gekomen, is het mijn beurt om me te laten onderzoeken. Ik lever een tweede setje formulieren in, waarop ik duidelijk vermeld dat ik absoluut niet zwanger kan zijn, dus dat ze begrijpen dat ik daar niet voor kom. Tot mijn grote teleurstelling spreekt de vrouwelijke arts ook bijna geen woord Engels en met veel gebaren doe ik mijn verhaal. Uiteindelijk moet ik op de enge, grote stoel met de ijzeren beensteunen plaatsnemen en mijn broek laten zakken! Direct wijs ik op de gigantische bult die uit mijn lies omhoog komt zetten en snel drukt haar assistente een thermometer in mijn mond. Nou, ze hebben eindelijk door dat het hier niet om een zwangersschap gaat.
Na tien minuten op mijn bult te hebben gedrukt, vraagt ze of ik ergens een open ontsteking heb. Dat heb ik niet. Zelfs geen geirriteerde muggenbult. Ze besluit dat ik toch ergens een ontsteking moet hebben en stuurt me met een recept voor pillen de deur uit, met de mededeling dat ik over vijf dagen terug moet komen als de bult nog niet weg is. Ik haal de pillen op en rijd terug naar het hostel, waar ik direct uitzoek waar de pillen voor zijn. Blijkbaar moeten ze mijn lymfeknopen laten krimpen, maar niet-wetende waarom ze opgezwollen zijn lijkt me dit een heel slecht idee en pleur de dingen meteen in mijn toilettas om nooit te gebruiken.
Het ziekzijn en mijn verplichte verblijf in Chiang Mai levert toch nog wat goeds op. Een Australische fotograaf checkt die avond in en raakt met Kori – een Canadees meisje die als tweede ter wereld rabies heeft overleefd na aangevallen te zijn door een groep straathonden in Oost-Europa! - en mij aan de praat. Hij woont al jaren in Chiang Mai, maar overnacht soms in een hostel om nieuwe mensen te ontmoeten en ideeen op te doen voor zijn werk. Hij is meteen enthousiast over het idee om samen te werken aan een paar verhalen.
De volgende dagen verdwijnt mijn koorts om vervolgens weer even heftig terug te komen. In plaats van dat de bult verdwijnt, komt er in mijn andere lies ook eentje bij. Ik vertrouw het niet en besluit met Kori mee terug te vliegen naar Bangkok om daar naar het beroemde Bumrungrad ziekenhuis te gaan. Een uurtje later hebben we de prachtig groene heuvels van Chiang Mai ingewisseld voor de hoge gebouwen van Bangkok. Het voelt vreemd vertrouwd wanneer de taxi Soi1 inrijdt. Ik ben weer thuis.
Kori en ik slepen onze rugzakken de twee trappen van de hostel op en belanden meteen in een groot feest. De receptie staat vol met nieuwe mensen, maar ook een hoop bekende gezichten waaronder de Australische hardrocker Carter die me meteen enthousiast optilt en rondzwaait. Hij komt net terug van een uitstapje naar Cambodja waar je voor weinig geld met granaten kunt gooien. Hij zet me snel weer neer, zodra hij ziet hoe beroerd ik eruit zie! David, de Australische hosteleigenaar hoort het hele verhaal aan en vermoedt dat ik door een giftige spin ben gebeten. Bij een gewone griep was de koorts namelijk niet teruggekomen en zou mijn arm niet zo vreemd aanvoelen, maar het blijft slechts gissen dus morgen eerst maar naar het ziekenhuis om me echt te laten onderzoeken!
Foto's
