Arme mister Rai

Door: Sjoerd

Geplaatst op Oct 9, 2009

Na een rustige vliegreis van een uur of tien kwamen we gisteren lekker gaar, stinkend en vermoeid (slapen in een vliegtuig lukt ons niet) aan in Bangkok. Vervolgens een kwestie van een stempeltje en onze coconnetjes (de in Dusseldorf vrij fanatiek ingepakte rugzakken) scoren, en dan op weg naar de taxi die ons naar het bruisende Bangkok kan brengen.

Enig inlezen in de Thaise materie leerde ons reeds dat we hierbij op onze hoede dienen te zijn en alleen een taxi te nemen waarbij de chauffeur de meter wilt aanzetten. Dat scheelt een mens kennelijk al snel een paar honderd Bath. Nu heeft men op het vliegveld kennelijk ook in de gaten dat deze chauffeurs hun werk correct uit dienen te voeren dus werd ons aldaar een taxi toegewezen.
Dit gaat als volgt: We gingen naar een balie bij de taxistandplaatsen waar we aan konden geven waar we naartoe moesten. We kregen een bonnetje. Dit bonnentje ruilden we bij een collega van degene die achter de balie zat in tegen een ander bonnentje. Weer een andere collega sommeerde een chauffeur, mister Rai, die reeds in rij stond te wachten om ons naar ons hotel te brengen. Het laatste bonnentje was overigens voor ons. Mocht de chauffeur ons op de een of andere wijze niet bevallen dan konden we dat hierop aangeven, naar een bepaald adres sturen (adres is in het thais, maar het zal ongetwijfels iets met een taxiorganisatie of ministerie van transport te maken hebben).

Mister Rai was al een avontuur op zich. Zowel met als zonder bril op leek hij in eerste instantie niet geheel te begrijpen om welk adres of hotel het ging. Na een korte stop op de vluchtstrook en een nauwkeurige analyse van het adres wat we hem gaven gingen we op weg. Dit werd een wervelende rit waarbij ons duidelijk werd dat mister Rai er wat moeite mee had om diepte in te schatten. De goede man varieerde zijn snelheid onregelmatig en niet beinvloed door ander verkeer tussen de 50 en 100 km per uur, liet zich leiden door de witte strepen op het wegdek en leek gas te gaan geven als we op een korte file afreden. But no panic, het is de stijl die bij een stad als deze hoort, zo blijkt.

Uiteindelijk leek mister Rai nog wat gepikeerd dat we slechts 300 bath afrekenden, ondanks dat dit het bedrag was conform dat wat de meter aangaf en dan netjes naar boven afgerond. Pas later, tijdens het eten kwam de herinnering dat de mevrouw bij de balie op het vliegveld reeds aangaf dat er een starttarief geldt van 50 bath wat bij de prijs die de meter aangeeft geteld diende te worden.

Mocht dit inderdaad kloppen, dan hebben we waarschijnlijk mister Rai afgezet.