Spiritueel tochtje langs de Andaman kust
Andaman kust
Thailand
Bertopreis
Spiritueel tochtje langs de Andaman kust
To be or not to be is geen vraag maar een antwoord. Deze gedachte kwam ineens tevoorschijn toen ik voor mijn huisje een beetje zat te mijmeren over de komende dag. Ik vond dat een mooie leidende gedachte voor vandaag. Ik wist dat er een boedistische tempel was, die ik nog graag wilde bezoeken. Er moesten er meerdere zijn, maar mij was onbekend waar. Ik was in een filosofische stroom terechtgekomen, dus dacht ik ; als er tempels zijn die voor mij bestemd zijn, dan kom ik die tempels vanzelf tegen. De hemel was blauw, hier en daar kleine watjes die de lucht wat reliëf gaven. Goed beschermd tegen zon en badkuipen regen, die plotseling uit de lucht kunnen vallen,ben ik op mijn brommertje gestapt en op weg gegaan naar de mij bekende tempel. Het is genieten, de zon op mijn bol, de wind om mijn oren en zoevend door het glooiende groene landschap. Na 45 minuten rijden kwam een “liggende Buddha” in mijn vizier. Er stond ook een enorme tent, waar de monniken zich gereed maakten voor een ceremonie. Helaas was dat pas in de namiddag en ondanks veel aandringen van de monniken wilde ik niet blijven. Het was mij te massaal en er kwamen teveel mensen. Ik ben eerst wat gaan rondlopen en kwam op een veldje waar een heel serene sfeer was en daar stonden een aantal kleine stupa’s. Op mijn vraag waar de ingang van de tempel was, wees de monnik naar boven. Dat bevreemde mij omdat dat gebaar toch echt iets is van het christelijk geloof. Toen hij mij als een ongelovige hannes zag kijken, lachte hij en maakte mij duidelijk dat de tempel boven op de berg was en de deur aan het oosten op de berg. Een tempel heeft als kenmerk de deur gericht naar het oosten. Dit hebben de boeddhisten gedaan om de volgende reden: "De zon komt op in het oosten en verdrijft zo de nacht. Ik ging de berg op, eerst nog treden later alleen een rotspad, na 10 passen liep het zweet met straaltjes van mijn lijf. Toen ik boven kwam was daar een kleine tempel, mooi in al zijn eenvoud. Eén van de edele waarheden van het boedisme, is het feit dat er pijn en leed is in het leven. Nou als je in deze temperatuur en vochtigheid een berg opgaat en boven bent, weet je wel zeker dat er pijn en leed bestaat. Met een verlicht gevoel (geen verlichting) ben ik weer naar beneden gegaan. De monniken zwaaiden mij heel hartelijk na en riepen mij “come back” en dat herhaalde zij steeds, zodat het op een mantra begon te lijken. Eenmaal weer op mijn stalen rosje reed ik voornamelijk op gevoel verder, ik wist de richting en er leiden vele weggetjes naar de kust. Ineens zag ik weer een kleine boedistische tempel tussen de bomen verscholen. Hier was niemand, ik ben gaan rondlopen, gluurde door de dichte tempeldeuren en snoof de geuren op. Naar de huisjes gelopen vlakbij de tempel, ook daar was niemand te vinden. De monniken waren zeker onderweg naar de tempel waar de festiviteiten waren. Weer op pad gegaan en ik kwam toen bij zee. Prachtige plek en daar mijn “lunchpakketje”verorbert. Nog even zitten mijmeren bij de zee en ineens waren mijn gedachten bij paps en mams. Beelden en herinneringen waren opeens in volle omvang aanwezig. Dan is er ook het gemis, met een lichte bibberlip en zo’n wee gevoel bleef ik zo een tijdje naar de zee turen. Missen is eigenlijk het verlangen om iemand weer te zien, nu kan dat niet lijfelijk maar de gedachten en herinneringen zijn er wel en op deze wijze kan ik ze nog altijd ontmoeten. Weer op pad gegaan en het kan geen toeval zijn, ik kwam weer bij een hele mooie plek waar een tempel stond. Veel gouden boedha’s en allerlei snuisterijen die op een altaartje zijn geplaatst. Hier waren wel monniken aanwezig en één van hen sprak goed engels. Ik heb daar 2 uur doorgebracht met stilheid aanvaarden en gesprekken voeren. Dit is een “pareltjes” zo’n onmoeting. Heel voldaan ben ik weer naar mijn, in het groen verscholen, stulpje gereden. Dat openheid ook zijn beperkingen heeft werd mij s’avonds in het kleine restaurantje duidelijk. Eerst even een kleine toelichting. Hier komt een Duitse man die uitsluitend heel hard Duits praat tegen iedereen die het maar horen wil. Zijn opvattingen over buitenlanders ( wat doe je hier??) en moslims doen mij erg denken aan opvattingen die bepaalde groepen Duitsers in de jaren dertig over de joden hadden. Niet zo’ n plezierige man. Toen hij binnenkwam riep hij dat zijn favoriete tafeltje bezet was. ( haha, weet hij ook eens hoe dat voelt). Nu bleek ik aan dat tafeltje ( voor 4 personen) te zitten en hij vroeg mij, terwijl hij al ging zitten, of het goed was dat hij kwam aanschuiven. Toen heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik dat niet wilde en hij vertrok hij naar een andere tafel waar landgenoten zaten om zijn beklag te doen. Dat is wat ik bedoelde met beperking aan mijn openheid, ook die heeft zijn grenzen. Lastig maar ik wilde niet met deze man aan één tafel zitten, soms moet je duidelijk zijn om jezelf niet te verloochenen. Het heeft mij wel beziggehouden, dat merk je wel, ik schrijf er niet voor niets over. Inmiddels gat het met de voet beter, de kleine geniepige pennetjes komen naar buiten en kunnen weggehaald worden. Wat antibiotica zalf erop en wachten op de volgende reeks. Gelukkig niet ontstoken, wel pijnlijk !! Morgen richting Bangkok om Carl te ontmoeten met wie ik naar Birma ga. Hij reist al een paar maanden en is na India en Indonesië toe aan een nieuw avontuur. Daarover later, so far so good !!! Als het teveel wordt , zie ik het wel in reacties
Foto's
