Ko Lanta (Why Not...)
Andaman kust
Thailand
Sjoerd
Ko Lanta (Why Not...)
Na een bij vlagen wervelende rit in een minivan komen we niet aan bij het mooiste strand dat we ooit hebben gezien, hebben we geen prachtige accommodatie tussen de palmbomen en geeft de aanwezige grauwheid het gevoel dat hemel en aarde toch wat verder van elkaar verwijderd zijn dan dat we tot nu toe dachten. Hiephoi, we zijn op Ko Lanta...
Wellicht dragen de bewolking, de aanlandige wind en het troebele water, bij aan onze eerste indruk van de Ao Kantiang bay waar we ons in het Kantiang Bay View Resort een overnachting hebben laten aansmeren door een reisagent op een busstation in Krabi stad. Daarbij waren we ook wel behoorlijk verwend met betrekking tot ons resort op Ko Tao. Positief punt is dan weer dat het hier lekker levendig is en dat de meeste mensen met elkaar omgaan alsof ze elkaar al veel langer kennen.
Na een korte wandeling in de omgeving (een 7-eleven zit om de hoek... ideaal!) beseffen we dat eigen vervoer alhier een must is. Morgen, onze eerste gehele dag op het eiland, laten we puberale wensen van zo'n twintig jaar terug uitkomen en gaan we lekker rondscooteren. Verder zijn er keuzes uit vele tochten die op en vanaf het eiland te maken zijn; veel te veel voor de paar dagen dat we hier zullen zijn.
Terug in het resort heeft onze eerste indruk vrij snel plaatsgemaakt voor wat meer enthousiasme. De sfeer is lekker en veel mensen lijken hier te komen om een hapje te eten of om te hangen en een cocktail te drinken in de Why Not Bar. Deze bar wordt gerund door een stel Thaise hippies met een vrij hoog dude-gehalte. Een van deze jongens heeft zichzelf een gigantisch afrokapsel aangemeten, prachtig om te zien.
Rond een uur of negen gaan opeens de lichten uit en schallen de eerste klanken van Metallica's ‘One’ uit de speakers. Een van de hippies begint aan een fakkelshow. Hoewel niet overdreven spectaculair, is het prachtig om het dansende vuur boven het donkere strand te bekijken.
Het blijkt een opmaat voor een avond die alleen maar leuker wordt want de hippies verkondigen inmiddels dat er over een uurtje een liveband begint. De meeste mensen nestelen zich, onder het genot van een cocktail, neer op de grond van de bar welke is bedekt met matjes en kussens.
Als de band (het zijn overigens de hippies zelf) begint met spelen is het al lekker druk geworden. Met een cocktail of biertje binnen handbereik lijkt iedereen klaar te zijn voor een paar uurtjes livemuziek. De hippies zetten hoog in met een cover van Pink Floyd's ‘Wish You Were Here’ en dit klinkt in alle eerlijkheid... bar slecht. De muziek zelf kan er nog mee door maar de zang is van een dermate onsamenhangende combinatie van Thais/Engels gepiep dat het eigenlijk niet om aan te horen is.
Tijdens het nummer hakt een van de Thai er doorheen met een bijna ondefinieerbare neusfluitsolo (denk hierbij aan een blokfluit voor de neus) waarbij het er eerder op lijkt dat hij een alternatieve wijze heeft gevonden om de inhoud van dit orgaan te legen dan dat hij muziek aan het maken is.
Maar ach, er komt geluid uit en zo af en toe lijkt het wel een beetje ergens op. En eigenlijk maakt dit kolderieke deze hele bar nog tien keer zo leuk. Ze werken een heel programma van covers van onder andere Nirvana, Radiohead en andere bands die de meeste aanwezigen wel herkennen.
Na anderhalf uur houden we het voor gezien en gaan naar onze veranda om nog even lekker een uurtje te lezen. Ik ga ook nog even het strand op om in het donker naar het geruis van de zee te luisteren en de sterrenhemel te bekijken. Terwijl ik loop zie ik in de lichtbundel van mijn zaklamp tientallen krabbetjes wegsprinten. 's Avonds is het strand van deze diertjes, die in de afwezigheid van licht en mensen uit hun holen kruipen om naar voedsel te zoeken.
En wat doen we morgen? Het maakt niet uit... We hebben een scooter, we zitten op een eiland en we zien wel waar we terechtkomen... Als ik er zo over nadenk past de naam van de bar associatief gezien perfect bij deze plek.
Foto's
