Afghanistan: zo dicht bij en zo onbereikbaar. Aan de overzijde van het woeste water ligt een land dat we kennen van de Taliban, van de onderdrukte vrouwen in blauwe boerka's, van oorlog en geweld. Die wereld lijkt ver weg als ik over het water tuur. Ik zie een land dat er hetzelfde uitziet als het land waarin ik fiets. Ik zie door de zon beschenen goudgele graanvelden, waar mannen en vrouwen de halmen met de sikkel afsnijden en samenbinden tot ordelijke patronen. Ik zie geelgroene populieren die zachtjes wuiven in de wind. Daartussen staan de lemen huizen van de Afghanen.

De rivier scheidt hun wereld van de mijne en met die van de Tadzjieken. Een grote militaire aanwezigheid moet er voor zorgen dat dit voorlopig zo blijft.