Over boterhamworst enzo
Zuid Sri Lanka
Sri Lanka
EvanderHel
Over boterhamworst enzo
Ik heb honing aan mijn billen. En boterhamworst in mijn hand, verstopt in een vettig papieren servet. Gisteren heb ik een deal gesloten met de terror cat bij ons hotel. Het personeel is niet dol op deze aangelopen en gebleven ‘huiskat’ want het beestje heeft de tic om alle kleedjes van de tafels af te meppen met haar poezelige klauwtje. Triomfantelijk gemiauw doet haar verraden en ze gaat er als de sodemieter vandoor als het personeel dreigend op haar afkomt. Om nog geen seconde later haar kopje om de muur heen te steken en te kijken of het spel vrolijk verder kan. Ik mag dit soort kattenstreken wel, misschien omdat ik zelf ook zo eigenwijs ben.
In ruil voor iedere dag wat eten, een knuffel en lieve woorden laat ze ons kleedje de hele vakantie met rust.
Die honing is een ander verhaal. Daarmee trek ik altijd en overal dieren aan, leuke en minder gezellige. Op een goede dag verlaat ik het hotel om eens rond te gaan struinen in de omgeving. Ik beloof altijd plechtig om in de buurt te blijven als manlief zich met zijn boek, biertje en sigaar op een ligbed nestelt en ik weer ’s op pad wil. Dat in de buurt blijven lukt meestal niet zo heel goed. Nieuwsgierigheid dwingt mij altijd verder.
Afijn, ik loop langs de grote weg in de bewoonde wereld. Wat kan me hier overkomen? Het is licht, ik ben niet alleen en ook niet verdwaald.
In mijn ooghoek zie ik hem. Kolossaal en niet aan de sherry. Deze stier houdt van konijnenvoer en hapt gelukzalig in het gras. Tot hij zich bewust wordt dat er naar hem wordt gekeken. Zijn machtige kop met daaraan een stevig touw gaat omhoog. Mijn vertrouwen in het touw is groot. En onterecht. Want na wat heen en weer gestaar blijkt het touw niet vast te zitten aan een enorme paal diep in de grond verankerd tot halverwege de Malediven. Hij richt zich in zijn geheel op met die Swarovski halsketting om zijn brede nekje en is dan toch best wel een beetje boel indrukwekkend. Slik…
Als een grote boze wolf raast hij op me af en hoewel ik graag in sprookjes geloof staat er hier toch echt geen grote staande klok waar ik me in kan verstoppen. In een nieuw Sri Lankaans record roffel ik een paar honderd meter weg waarbij ik van de zenuwen de slappe lach krijg. Dat ziet er raar uit hoor, zo in je eentje. Als ik geen gesnuif in mijn nek voel draai ik me om. Om vervolgens te zien dat het beest niet verder is gekomen dan de rand van zijn grasveld. Meewarig kijkt hij me aan. Angstzweet gutst dus voor niets in stroompjes over mijn rug richting mijn billen waar die honing al zat. Een imker zou om minder in verwarring kunnen raken.
Op het eiland is veel verkeer. Heel veel en heel erg chaotisch verkeer. En zwerfhonden. Die twee gaan niet goed samen waarbij het metaal het meestal wint van het dier. Je zou toch zeggen dat die beesten dat moeten snappen en niet meer midden op de weg moeten lopen, laat staan slapen. Als we in een busje zitten en er doemt zo’n harig hoopje op, houd ik mijn hart vast. Hij zal toch niet…?
Wel dus en ik schreeuw dat de chauffeur moet stoppen. Het woord stop snapt hij wel maar verder? Ik gooi de deur open en spring eruit. Terwijl ik buk om onder de bus te kijken krijg ik van alles naar mijn hoofd. Dat ik dit niet moet doen, het zijn ‘maar’ straatbeesten, ze zijn gevaarlijk en ik moet very voorzichtig zijn. De hond is, terwijl de bus over hem heen reed, stil blijven liggen en dat heeft z’n miserabele straatleventje gered. Hij kruipt onder de bus uit, steekt de weg over en belandt in blinde paniek in het prikkeldraad. Ik hol naar hem toe om ‘m te helpen maar het beestje is waarschijnlijk zo bang voor mensen dat hij zich lostrekt en er bloedend vandoor gaat. Verdomme, dat was niet de bedoeling. Ik kijk hem nog een tijdje na en probeer ondertussen mijn woede te bedwingen voor ik weer in de bus stap. Dat niet iedereen van dieren houdt is prima. Maar heel bewust over ze heenrijden is een andere zaak. De rest van de nog uren durende rit kijkt de chauffeur wel 3x uit waar hij rijdt.
Mijn ontbijtpakket ligt nog in de bus als we een tussenstop maken. De gids heeft wat groente en fruit nodig voor thuis en deze kraam langs de weg ziet er prima uit. Altijd leuk om te zien wat voor lekkers ze verkopen en gelijk even een kans om de benen te strekken. Ik kijk om me heen, zie ingedeukt asfalt links en rechts, wat verpauperde huizen en een lieve zwarte hond op zoek naar restjes voedsel op de grond. Ik kan het niet laten en ga zitten om hem te aaien. Rob is al heel lang geleden gestopt met het zeggen tegen me dat ik moet oppassen met zwerfdieren. Ze kunnen ziek zijn, onder de vlooien en schurft zitten, agressief zijn, hondsdolheid hebben en nog meer van dat soort dingen. Tsja. Ze kunnen net zo goed zielig zijn, gezond maar ondervoed, behoefte hebben aan een dak boven hun hoofd en wat aandacht. Ik duik terug de bus in waar ik van het ontbijt eigenlijk alleen het pakje sap heb opgedronken en de banaan heb opgepeuzeld. Er zit nog brood in. En kaas. En worst. Onbekend welke maar dat zal die hond een worst zijn. Ter plekke worden we bijzonder goede vriendjes voor even.
Het zijn stuk voor stuk momentopnames die allemaal een eigen laatje in mijn hoofd hebben. Korte, mooie, soms pijnlijke maar altijd bijzondere ontmoetingen. Vakantieliefdes die weer voorbij gaan. Raar eigenlijk.
Foto's
