Koele moorden, warme herinneringen... (blogthema)

Door: EvanderHel

Geplaatst op Aug 10, 2012

Wat is het dat ik zoek? Wat maakt mij zo onrustig als ik te lang thuis ben? Waarom heb ik regelmatig de behoefte om in mijn eentje erop uit te gaan? Voel ik me beter op mijn gemak in de wildernis dan in de stad? Vertrouw ik dieren eerder dan mensen? Waarom leef ik mijn leven zoals ik dat nu leef?
Een ding weet ik zeker: ik leef op bij de gedachte weer op reis te mogen. Van de vooruitzichten word ik al blij, de voorpret is geweldig en het nieuwe en onbekende te gaan ontmoeten vind ik reuze spannend.

Februari 2007. Eindelijk ga ik op zoek naar wildlife, de eerste kans in mijn leven om een game drive te maken. De reis gaat naar Sri Lanka en ik zal het wel eens allemaal uitzoeken. Rob ziet het allemaal met plezier aan, hij vindt het algauw best. Prominent op de reisagenda staat Yala National Park. Dit park sluit ieder jaar haar deuren gedurende enige weken om de dieren die net jongen hebben gekregen wat rust te gunnen. Met mijn planning zullen we op de allereerste dag dat het park weer open gaat voor de poort staan, om te genieten van de natuur en hopelijk veel dieren te zien. Maanden, weken, dagen en nachten kijk er naar uit en droom ik ervan, mijn verwachtingen zijn dan ook erg hoog.

Oktober 2007. We komen bij de ingang aan en zien heel veel soldaten met grimmige gezichten en automatische geweren. Nog even in mijn onschuld denk ik dat het Rangers van het wildpark zijn en dat die met de toeristen naar binnen gaan ter bescherming voor een wat al te enthousiast luipaard dat in de auto wil komen kroelen. Maar onze chauffeur begint druk te gebaren en de gids valt stil. Een van de soldaten komt naar onze auto en begint te praten. Jammer genoeg begrijpen wij er niets van, maar aan het gezicht van onze gids te zien gaat het niet goed. Als de soldaat wegloopt wil hij in eerste instantie niets tegen ons zeggen. Het blijkt dat hij zich schaamt voor wat er is gebeurd en is bang dat wij nooit meer willen terugkomen in zijn land. Na wat vriendelijk aandringen horen we wat er aan de hand is en ik schaam me voor mijn egoïstische reactie.
Die nacht, de nacht van 15 op 16 oktober zijn er Tamil Tijgers via de zee aan land gekomen in Yala NP. De bedoeling was om daar de toeristen, die op de eerste dag dat het park weer open zou gaan en naar binnen wilden, op te wachten en te doden. Dit plan mislukt omdat ze midden in de nacht op Rangers van het park stuiten en er een vuurgevecht volgt. Zes Rangers komen om en als wij voor de poort staan is de klopjacht op de Tamil Tijgers in volle gang. Het Yala NP gaat dus niet open en dit zal de eerste weken ook niet gaan gebeuren.
En ik? Ik ben diep teleurgesteld en de stemming in de auto op de lange, lange terugreis is niet gezellig. Onderweg komen we nog veel meer soldaten, tanks en helikopters tegen en het vakantiegevoel is ver te zoeken. Tranen rollen over mijn wangen, langzaam komt bij mij het besef dat het veel erger had kunnen aflopen en dat we door het oog van de naald zijn gekropen. Ook komt het besef dat deze mensen een paar van hun collega's zijn verloren en wat is mijn gevoel van teleurstelling dan misplaatst...
Onze gids probeert ons voluit te overtuigen dat Sri Lanka voor toeristen echt wel veilig is en dat er toch al zo weinig komen door het geweld van de tsunami. Hij wil het graag 'goedmaken' en we rijden iets om en gaan naar Uda Walawe National Park. Ook mooi om te zien, maar anders. Na een bewogen 2-daagse reis door het zuiden van Sri Lanka zijn we blij als we weer in ons hotelletje zijn waar de mensen ons geschrokken opvangen en vragen of alles goed gaat. Het thuisfront wordt per mail gerustgesteld dat we veilig zijn en wij... wij hopen zoiets nooit meer mee te maken maar hebben Sri Lanka en de vriendelijke mensen in ons hart gesloten. De gids maken we later nog erg blij door kleding en schoenen aan hem te geven voor zijn twee zoons. De rest van de reis was geweldig, indrukwekkend, mooi en dat verdrong deze ellendige ervaring langzaam naar de achtergrond. Vergeten doe ik het nooit maar de onrust in mijn lijf neemt toe.

Terug dan maar? Dat zeker, ik ben nog steeds op zoek naar Yala NP en andere pareltjes in dat bijzondere land.