Van hoge verwachtingen naar moord...

Door: EvanderHel

Geplaatst op Jul 27, 2011

Het is oktober 2007 en eindelijk zijn we dan in Sri Lanka. Van tevoren heel veel over gelezen en spullen ingeslagen omdat we een weeshuis willen bezoeken waar geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen zitten. En dat zijn geen dure of ingewikkelde spullen, nee dan moet je denken aan kleurige schriften, vouwblaadjes, kleurpotloden, leuke haaraccessoires en ballonnen. In Sri Lanka zullen we in een winkeltje aan de kant van de weg nog zelfgemaakte houten puzzels voor ze kopen. Gewoon omdat ze zo ontzettend leuk zijn en we graag de lokale bevolking willen sponsoren.
Dit tripje bewaren we voor later in de vakantie, want zo'n beetje halverwege ons verblijf willen we naar Yala National Park. Voor ons de allereerste keer in ons leven dat we naar een wildpark gaan, dus spannend! En, om het helemaal leuk te maken, zijn we van plan om de eerste dag dat het park weer open gaat voor toeristen aan de poort te staan. Het is namelijk gesloten geweest van half september tot 15 oktober om de dieren wat rust te gunnen tijdens het "kraamseizoen". Want je wilt toch niet dat er daar plaatjes worden geschoten door tientallen camera's terwijl je net kersverse ouders bent geworden? Op dat schieten kom ik zo terug...
Het wordt een lange rit in de auto van Kalutara naar Yala National Park en vooral ook een bumpy one! Nog nooit in mijn leven hebben we zulke gevoelloze en vierkante billen gehad, maar hé, het is de enige weg er naartoe dus hoeveel keuze hebben we? En het vooruitzicht om misschien wel olifanten, buffels, luipaarden, of apen te zien, maakt dat we dit vrolijk ondergaan. We hebben een gezellige chauffeur en een leuke gids en er is onderweg genoeg te zien. Zo veel, dat ik lekker foto's aan het maken ben en dan zegt mijn camera iets vreselijks: geheugenkaart vol. Aaaah!?! En nu zal ons dit nooit meer overkomen maar toen zijn we op reis gegaan met maar 1 geheugenkaart. Dusss.... Nou, zegt onze gids, als we doorrijden kunnen we misschien nog net op tijd bij een winkel een nieuwe kopen. Ik weet nog wel een adresje. Doorrijden in Sri Lanka klinkt als gekkenwerk en is dat ook. Zo blij zijn we als we de auto levend uitstappen dat we ons vervolgens flink een oor laten aannaaien door een veel te dure geheugenkaart te kopen. Maar dat maakt niet uit, want we hebben hem en morgen gaan we wilde dieren fotograferen! Hoera!
Het is al laat en we overnachten in een sfeervol hotelletje dicht bij Yala NP in de buurt. Dan hoeven we de andere ochtend niet meer ver te rijden en staan we als eerste voor de poort. Die nacht vallen we als een blok in slaap, maar worden wel vroeg wakker. Vandaag gaat het gebeuren en hier heb ik me thuis al maanden op zitten verheugen! Na een lekker ontbijtje wachten we op de chauffeur en de gids. De chauffeur is pleite, maar don't worry, er wordt iemand anders geregeld. Kennelijk gebeurt dit vaker zo. We gaan op pad, het laatste stukje naar het park. Er rijdt niemand voor ons en we vinden dat geweldig, wij zijn de eerste!
Dan komen we bij de ingang aan en zien heel veel soldaten met grimmige gezichten en automatische geweren. Nog even in mijn onschuld denk ik dat het Rangers van het wildpark zijn en dat die met de toeristen naar binnen gaan ter bescherming voor een wat al te enthousiast luipaard. Maar onze chauffeur begint druk te gebaren en de gids valt stil. Een van de soldaten komt naar onze auto en begint te praten. Jammer genoeg begrijpen wij er niets van, maar aan het gezicht van onze gids te zien gaat het niet goed. Als de soldaat wegloopt, wil hij in eerste instantie niets tegen ons zeggen. Het blijkt dat hij zich schaamt voor wat er is gebeurd en is bang dat wij nooit meer willen terugkomen in zijn land. Na flink aandringen horen we wat er aan de hand is en ik schaam me voor mijn egoïstische reactie. Die nacht, de nacht van 15 op 16 oktober zijn er Tamil Tijgers via de zee aan land gekomen in het wildpark. De bedoeling was om daar de toeristen, die op de eerste dag dat het park weer open zou gaan naar binnen wilden, op te wachten en te doden. Dit plan mislukt omdat ze midden in de nacht op Rangers van het park stuiten en er een vuurgevecht volgt. Zes Rangers komen om en als wij voor de poort staan is de klopjacht op de Tamil Tijgers in volle gang. Het Yala NP gaat dus niet open en dit zal de eerste weken ook niet gebeuren. En ik? Ik ben diep teleurgesteld en de stemming in de auto op de lange, lange terugreis is niet gezellig. Onderweg komen we nog veel meer soldaten, tanks en helicopters tegen en het vakantiegevoel is ver te zoeken. Langzaam komt bij mij het besef dat het veel erger had kunnen aflopen en dat we door het oog van de naald zijn gekropen. Ook komt het besef dat deze mensen een paar van hun collega's zijn verloren en wat is dan mijn gevoel van teleurstelling misplaatst... Onze gids probeert ons voluit te overtuigen dat Sri Lanka voor toeristen echt wel veilig is en dat er toch al zo weinig komen door het geweld van de tsunami. Hij wil het graag goedmaken en we rijden iets om en gaan naar Uda Walawe National Park. Ook mooi om te zien, maar anders. Na een bewogen 2-daagse reis door het zuiden van Sri Lanka zijn we blij als we weer in ons hotel zijn. Het thuisfront wordt per mail gerustgesteld dat we veilig zijn en wij... wij hopen zoiets nooit meer mee te maken, maar hebben Sri Lanka en de vriendelijke mensen in ons hart gesloten en gaan heel graag nog eens terug. Maar dan wel graag met een tripje én toegang tot Yala NP!