Het is echt een beleving, de Leeuwenrots beklimmen. Niet met touwen hoor, maar via een uitgehakte en gemaakte trap. Even goed best nog een conditie dingetje. Als je hulp nodig hebt, omdat je slecht ter been bent of omdat je het niet aankan, zo'n lang traject, zijn er lieve jongemannen die je heel behulpzaam naar de hoogte begeleiden. Niet voor niets natuurlijk, maar toch erg fijn. Halverwege is een plateau waar je even uit kunt rusten en van de immense rots en het prachtige uitzicht kunt genieten. En dan weer verder met deze pittige klim. Het is best soms duwen en dringen, want er gaan mensen omhoog, maar ook omlaag. Geeft ook wel weer een leuk samenhorigheids-gevoel, welke kant je ook op gaat. Eenmaal boven verdwijnen de pijntjes, je piepende adem en je hoogtevrees. Het uitzicht is fenomenaal. Onder zie je bergen, water en veel groen met hier en daar een klein stipje van een huisje. Je zou hier wel eeuwig willen blijven staan, omdat hier de eeuwigheid voelbaar is. Maar er drommen weer meer groepen op de top van de rots, dus moet je die hele lange trap (die een stuk aan de berg hangt.... je moet daar maar niet aan denken!) weer af. Onderweg kom je hele locale families, monniken in oranje gewaden, traditioneel geklede mannen en vrouwen en natuurlijk toeristen tegen. Al met al een bijzondere ervaring die echt aan te raden (niet als u slecht ter been bent helaas, er is geen lift).