Rondreis Sri Lanka 2006 deel 2
Centraal hoogland
Sri Lanka
Janhermens
Rondreis Sri Lanka 2006 deel 2
12 nov.
Vanmorgen vroeg zijn we van Kandy naar Nuwara Eliya gereden, een weg met wel duizend haarspeldbochten, helemaal omhoog naar 2100 meter. We vriezen ons de oren van de kop af (grapje!), maar het is hier wel fris.
Het heeft de afgelopen dagen ontzettend veel en hard geregend, er zijn veel overstromingen en landverschuivingen, waardoor er nog heel wat bochten bij kwamen in die weg. Gigantisch, wat een aardverschuivingen, vanuit de bergen komt een hele vracht zand, leem en rotsen naar beneden.
Onze chauffeur, Dimuthu, kwam ons gisteravond nog even vertellen dat de reis naar Nureliya misschien niet door kon gaan vanwege het slechte weer.
We zitten in HET theegebied van Sri Lanka, alles ruikt dus naar thee, inklusief ons hotel en dus ook de beefburger die ik net gegeten heb. Zouden de koeien hier thee grazen?
Morgenvroeg op tijd uit bed, want we gaan op safari (mits het niet regent, want dan is het té gevaarlijk). Hierbij hoort ook een wandeling (zal wel bergbeklimmen worden!) van 9 km. Onze voeten doen nu al pijn!
Jullie zien hoeveel hier valt te beleven. De mensen zijn hier zo vriendelijk, dat ze je drinken al inschenken als je het nét zelf wil doen. Je mag geen tassen sjouwen, maar net als in Indonesië gaat het om de fooi.
Waar we nu zitten, zijn meer mensen van Indiasche afkomst (tamils) die hier zijn gekomen om te werken. De Engelsen hebben deze mensen naar hiertoe gehaald. Ze zijn ook veel donkerder dan de Sri Lankezen.
15 nov. 2006
Op dit moment zitten we in Hikkaduwa aan de zuidkust. We komen uit het binnenland met bergen tot 2500 m.
Het grootste gevaar komt nu niet vanuit de Tamil Tijgers, maar vanuit de natuur. De heftige regenbuien zorgen voor veel overstromingen en aardverschuivingen zoals we in een vorig mailtje al schreven. Toen we vanuit Kandy het gebergte in reden, kwamen we onderweg al de problemen hiervan tegen.
Enkele uren nadat we op een bepaalde plek moesten stoppen vanwege een aardverschuiving, kwam op die plek een gigantisch rotsblok naar beneden, waarbij diverse auto's met inzittenden onder het puin verdwenen. De kranten hier tonen de foto's ervan in al zijn sinistere details, zoals het in Nederland niet mag. Er zijn 5 mensen bij omgekomen.
Het verkeer maakt vooral gebruik van het middelste deel van de weg, omdat het daar het veiligste is en de weg het beste. Bij de afdaling uit het gebergte kwamen we erachter dat óók de koeien dit schijnen te weten. Het is dus veelvuldig een kunst om niet alleen auto's, fietsers en voetgangers te ontwijken, maar ook nog eens deze koeien en soms ook paarden. En je weet nooit of ze vlak voor je auto links- of rechtsaf slaan, want ja de staart wijst naar alle kanten. Soms liggen ze als groepje bij elkaar midden op de weg.
Heb je jouw keuze gemaakt waar ze te passeren, dan moet je weer oppassen voor de honden, want die liggen links en rechts op de weg. Dieren worden hier niet doodgereden, misschien enkele mieren, dieren zijn hier heilig. Zo moet Dimuthu soms ook slangen, eekhoorntjes, wilde buffels en salamanders en kameleons en leguanen ontwijken.
Het eten is ontzettend lekker, we komen er steeds meer achter dat het wel vrij duur is (in vergelijking met Indonesie),maar we genieten er volop van!!
Eergisteren hebben we een schitterende voettocht gemaakt. Ik, Christien, zag daar best wel tegenop, want het was niet zonder gevaar. Maar het was werkelijk schitterend. De tocht over de hoogvlakte Horton Plains (2300 m.) bestond uit veel klimmen en afdalen. We naderden tot aan ‘the end of the world’.
Boeddhisten geloven dat de mens in staat is te vliegen, en hier zou je inderdaad dat gevoel kunnen krijgen. Het is een immens diep gevoel met de natuur. Bovendien is het verschil hier slechts een stap naar voren om vervolgens 800 meter naar beneden te vallen. Wél een prachtig aangelegd plateau van beton, maar géén omheining.
We klommen tussen lianen door en hielden ons vast aan boomstronken en soms was het ook glad door de vele regen. De natuur is hier zo ongerept en mooi. Een verademing om er door te lopen. Op de terugweg klommen we naar beneden tot aan een grote waterval, waar we ook een klein stukje door het water moesten, de schoenen dus uit! De tocht duurde 3 uur en was 9 km. lang.
We maken zo alle dagen heel veel mee en we hebben het ontzettend met onze chauffeur getroffen. Hij rijdt ons soms naar iemand toe, die echt arm is en zo kwamen we bij een weduwvrouwtje, die haar man pas had verloren. Ze woonde in bij haar dochter en kleinzoontje. Ze liet haar hele huisje zien (van wat er nog van over was) en gaf ons wat van de kleiproducten waar ze probeerden geld mee te verdienen, overleven dus. Geld voor school was er niet. Het is fijn om juist die mensen wat extra te geven. Het ontroert je en laat je tevens weer beseffen hoe goed wij het in Nederland hebben.
Dimuthu laat ons inderdaad hele mooie dingen zien, vooral de gewone, eenvoudige, hardwerkende, arme mensen, die desondanks gelukkig zijn met hun bestaan. Hij heeft ons zojuist een heel innemend mailtje gestuurd waarin hij schrijft blij met ons te zijn.
Voor Outsight: onze reis is geweldig. Prachtige, soms té luxe hotels en een schitterende rondreis. Enkel de dagreis naar Anuradhapura en Polonnaruwa is teveel voor 1 dag. Je kunt op beide lokaties niet alles op één dag bekijken. Het is ons wél gelukt, maar het was te jachtig en dus ben je 's avonds en eigenlijk ook de dag erna kapot.
Dimuthu onze chauffeur, laat ons alles zien, rijdt ons naar elke volgende plaats, doet dus eigenlijk al het werk, soms zelfs gevaarlijk. Toch krijgt hij hiervoor maar een schijntje, in onze ogen. Om 10 dagen voor ons te zorgen, ontvangt hij Lkr.. 4200 en dat is ongeveer Euro 35.
Foto's
