Tea time!

Door: DorienSouman

Geplaatst op Feb 14, 2016

Het is half drie in de middag. Een beetje onwennig stappen we op de trein bij Bandarawela. Een mooi plekje bij het open raam is snel gevonden en de coupé vult zich al gauw met andere treinreizigers. Het duurt niet lang voordat alle plaatsen bezet zijn. Alle, op twee na... De twee zitplaatsen naast mij en mijn reismaatje blijven angstvalig leeg. De halletjes staan vol. Gangpaden zijn gevuld met tassen en mensen. Kinderen en volwassenen hangen uit de deuropeningen, maar die twee plekken naast ons worden angstvallig vermeden. Mijn reisgenoot ruikt voor de zekerheid aan haar shirtje. Nee, dat kan ´t ook niet zijn. Ik lach nog maar eens extra vriendelijk. Het mag allemaal niet baten. Inmiddels heeft zich een aardige drom mensen om ons heen verzameld, maar die twee zitplekken blijven leeg!

De trein vertrekt en we besluiten maar gewoon van het uitzicht te gaan genieten. En dat is spectaculair! Over bruggen, langs theevelden en door kleine dorpjes terwijl onze medereizigers uit de deuren en ramen van de trein hangen. Wij spelen kiekeboe met de twee jongetjes achter ons, die het al snel uitschateren van de pret. Algauw doen we het eerste station aan en kijken onze ogen uit naar de krioelende mensenmassa. Zoveel mensen als uitstappen, stappen ook weer op de trein. Een hoop gestommel en gemopper doet de mensen in onze coupé uiteenwijken. Een klein gerimpeld oud vrouwtje werkt zich met haar tassen tussen de mensenmassa door. Opgelucht ziet ze dat er nog twee vrije stoelen zijn. Maar dan valt haar oog op de twee blauwogige vreemdelingen... Ze twijfelt zichtbaar en ik gebaar vriendelijk dat ze op de stoel naast me kan komen zitten. Blijkbaar stralen we genoeg vertrouwen uit en schoorvoetend neemt ze plaats op het puntje van haar stoel. De trein dendert weer verder en we richten ons weer op het voorbijtrekkende landschap.

Totdat het klokslag drie uur is. Het oude vrouwtje begint druk in haar tassen te rommelen en tot mijn grote verbazing haalt ze er een kopje, schoteltje en een thermoskan met thee uit. Blijkbaar is het ook op Sri Lanka om drie uur tijd voor thee, ongeacht waar je je bevindt! Ze probeert het kop en schoteltje op haar knie te balanceren zodat ze thee in kan schenken. Ik voorzie echter al dat bij de eerstvolgende bocht de hete thee over haar buurvrouw heengaat. En aangezien ik de buurvrouw ben, gebaar ik dat ik het kopje wel vasthoud, zodat zij kan schenken. Ze kijkt me even onderzoekend aan en knikt dan dat het goed is. Zo gezegd, zo gedaan en even later houd ik een dampend kopje hete thee vast. Ik wil het kopje aan haar teruggeven, maar de dame is ondertussen alweer in haar tas gedoken. En voila, even later haalt ze er grijnzend nog twee kopjes uit!

Om een lang verhaal kort te maken. We hebben gezellig met z´n drieën thee gedronken. Ons treinritje vloog voorbij en voor we het wisten kwamen we aan op onze eindbestemming Nuwara Eliya en zwaaiden we onze bijzondere, vriendelijke buurvrouw gedag. Ik weet nog steeds niet of ze begreep dat ik alleen haar kopje maar voor haar vast wilde houden of dat ze dacht dat ik (heel brutaal) om een kopje thee vroeg. Feit is wel dat het één van de meest bijzondere ontmoetingen was tijdens onze reis!