Sri Lanka - Sinharaja en de zuid(west)kust
Sri Lanka
Azië
Baatjes
Sri Lanka - Sinharaja en de zuid(west)kust
En dan zijn de laatste dagen van onze Sri Lanka-reis aangebroken. We hebben nog een laatste hoogtepunt op het programma staan. We gaan reizen af naar Sinharaja Forest alvorens echt aan het laatste deel van onze reis te beginnen.
Sinharaja Forest
Zoals in mijn eerste blog over Sri Lanka te lezen is, ga ik niet naar huis voordat ik de Ceylonese Vleermuisparkiet heb gezien. Het einde van de reis nadert, de druk neemt toe. Nog twee dagen waarop we deze soort kunnen zien. In Gal Oya werd bij elke soort waarnaar we vroegen gezegd: ‘O, die zie je wel in Sinharaja.’ Je begrijpt dat de verwachtingen hooggespannen zijn voor dit woud.
De weg naar Sinharaja is fenomenaal. Wat een prachtige natuur. Bij het woud aangekomen begint het te regenen. En dan hebben we het niet over een buitje. Na enige tijd klaart het wat op en we gaan met gids het park in. Wil je hier wat zien, dan is een gids handig. Met ons ongetrainde oog lopen we overal voorbij. We zien niet veel. Het is behoorlijk druk en de middag is nooit het beste moment om vogels te kijken. En het begint algauw weer te regenen. We worden nu toch wel een beetje wanhopig. Nog maar een dag om de vleermuisparkiet en de Blauwe Kitta te zien, beiden endemisch.
De volgende ochtend staan we voor 07.00 uur op de parkeerplaats van het woud. Natuurlijk regent het weer. Onze gids komt aanrijden op zijn brommertje, kijkt een beetje omhoog, springt van zijn brommertje af en vraagt ons of we de Kitta hoorden. Eh nee....hij wenkt ons en we rennen door de stromende regen achter hem aan naar de rand van de parkeerplaats waar we na enig zoekwerk een verzopen Blauwe Kitta zien. We staan te springen van opwinding.
Dan gaan we het woud weer in. We lopen naar een klein informatiecentrum en daar, hoog in de bomen, hangt een Ceylonese Vleermuisparkiet. Eindelijk.
Missie volbracht.
We zien nog veel meer bijzondere soorten die ochtend en we hangen onze verrekijkers daarna voor heel even aan de wilgen.
De volgende dag reizen we met vertraging af naar Galle. Het heeft zo hard geregend de afgelopen 24 uur. Een gedeelte van de weg is weggespoeld. Onze gids kan er niet langs met zijn auto. We worden opgehaald met een tuktuk die ons met koffers naar zijn auto brengt.
Galle
In Galle aangekomen krijgen we een rondleiding door deze leuke stad met Nederlandse roots. We lopen langs de verschillende bastions en zien Nederlandse straatnamen. Grappig om te zien, zo’n eind van huis.
In de avond kuieren we samen door de stad en eten heerlijk in Hospital Street, de straat waar vroeger de Portugese en Nederlandse ziekenhuizen gevestigd waren. Omdat het Poya (volle maan) is wordt er geen alcohol gedronken.
Tsunami museum, maansteenmijn en turtle hatchery
We blijven maar een nachtje in Galle. De volgende ochtend gaan we richting Bentota, ons laatste overnachtingsadres. Onderweg hebben we een druk programma.
In dit gedeelte van Sri Lanka herinnert nog veel je aan de tsunami van 2004. Sri Lanka werd na Indonesie het zwaarst getroffen door de tsunami. Overal zie je karkassen van huizen die niet zijn herbouwd na de ramp, er liggen her en der provisorische dijken die de mensen moeten beschermen tegen een nieuwe tsunami en overal zie je 'verzamelplaatsbordjes' in het geval het alarm af zou gaan.
In Telwatta brengen we een bezoek aan het tsunami museum bij een 18 meter hoog Boeddha beeld. Dit beeld is geschonken door Japan. Op deze plek kwam een trein tot stilstand door de eerste golf die het eiland trof. Omdat het een veilige plek leek, gingen mensen op de trein zitten. Toen de tweede golf het eiland trof, kwamen er ongeveer 1700 mensen om, alleen al bij deze trein.
In de keet hangen foto’s genomen net na de ramp. De foto van twee kinderen op een grafheuvel komt binnen, evenals de foto van een eenzaam meisje met een pop in haar handen. Het meest indrukwekkend is het verhaal van de meneer van het museum. Hij is zijn vrouw en broer kwijtgeraakt. Zijn broer is nooit meer teruggevonden. De meneer wil graag een zegen over ons uitspreken en met tranen in mijn ogen onderga ik dit.
Een geluk bij een ongeluk is dat het Poya was op 26 december 2004. Een groot gedeelte van de bevolking in en om Telwatta was naar een hoger gelegen tempel toen de golven arriveerden.
Voor wat luchtigheid brengen we een bezoek aan een maansteen-mijn. Natuurlijk word ik daar afgezet wanneer ik een ring koop, maar ik vind hem mooi en het hoort er ook een beetje bij, denk ik dan maar.
Tot slot bezoeken we nog een turtle hatchery. Vissers brengen hier gevonden eieren naar toe en krijgen hiervoor meer betaald dan zij op de zwarte markt zouden ontvangen. De eieren worden hier weer begraven en enkele dagen nadat de schildpadjes uit het ei zijn gekomen worden ze weer in de zee gezet.
De Ceylonese Vleermuisparkiet is gezien dus de volgende dag kunnen we terug naar huis. Vele indrukken en ervaringen rijker. De bevolking is geweldig aardig, onze chauffeur fantastisch en het was warmer dan we gevreesd hadden!
Foto's
