Mijn vlucht: 'mijn vlucht!'

Door: TravelGoom

Geplaatst op Dec 31, 2010

Rij 11.
A, B en C.
Ik heb B…
Oh nee!

Ik wil als laatste het vliegtuig in.
Scheelt weer een half uurtje nutteloos zitten en ik kan nog even checken of er een potentiële bomtoerist naar binnen sluipt.
Uit verveling heb ik de ca 200 medepassagiers beoordeeld en een selectie gemaakt met wie ik graag de komende 12 uur in een rijtje wil zitten.
Liefs iets blonds en goedlachs natuurlijk al begrijp ik dat je als luchtreiziger niet teveel te wensen hebt.
Ik eindig met een afvallijstje waarop enkel mannen van boven de 1.90 in lengte en 100 kilootjes in de breedte staan.
Tot dat ras hoor ik zelf en twee van dit soort gedrochten naast elkaar in een vliegtuigstoel krijg je als piloot nooit meer in balans.

Als laatste het vliegtuig instappen heeft ook zijn nadelen.
Honderden ogen kijken je vingerwijzend aan als oorzaak van het lange wachten.
Ik vrees een hagelschot aan koffiebekertjes als we straks ook nog vertraging hebben.

Ik schuif langs rij 1, dan 2 en bij rij 5 begin ik me plots zeer ongemakkelijk te voelen.
Zo onopvallend mogelijk tel ik de rijen vooruit en tref de blik van een gekleurde heer in fel oranje T-shirt.
Hij weet al wat ik nog aan het vermoeden ben.
De stoel naast hem is vrij, stoel 11B, en we moeten elkaar straks 12 uur leuk gaan vinden.
‘Shit’ moet er in mime van mijn lippen te lezen zijn.
‘This is gonna be a heavy flight’.

En ‘heavy’ wordt het…

Ik heb niets tegen gekleurde heren.
Geel, rood of poepiebruin, met of zonder stippen (mits niet besmettelijk), het zal me een worst wezen welk soort er naast me zit.
Doch met een zichtbaar zwetend, op Boeddha gelijkend Michelin-mannetje die een verdwijntruc uithaalt met de stoelleuningen heb ik moeite.
Vooral als ik er overheen moet klimmen om mijn zetel te bereiken.

De bagagevakken zijn vanzelfsprekend allemaal vol.
Snel mijn waardevolle spullen pakken en mijn rugzak vol snacks en leesvoer mee met de ongeduldige stewardess die nog een geopend vak ergens achter in het vliegtuig vindt.
Dan volgt de klim.
‘Sorry’.
‘It’s okay’.
‘Sorry again’.
Uhh, no probleem, It’s okay’.
De man is vriendelijk en geduldig.
Ik begrijp dat even opstaan voor hem flink meer tijd zou hebben gevraagd.

Tot zover de kennismaking met stoel 11C maar er hoort ook nog iemand bij het raampje te zitten.
Lange tijd leek de plek leeg wat mij een minuscuul vreugdesprongetje deed maken maar de wens bedriegt.
Er zit een gedrongen, muisachtige magere man met nog wat laatste sprieten rond zijn glimmende schedeldak.
Zijn zenuwachtige pretoogjes doen mij vrezen dat hij zich op mijn komst verheugd.
Ik tel snel op en deel door 3 en begrijp dat de gewichtsbalans aan deze kant van het vliegtuig hersteld is.
‘Hai’, roept hij me iets te gretig.
Ik houd het bij een knik, worstel me in de meest prettige ongemakkelijke houding en zet het op een chagrijnig zwijgen.
Ik heb ineens verschrikkelijk geen zin in de komende 12 uur.

Dat zwijgen duurt niet lang.
De muis op 11A blijkt een ratelslang te zijn en ratelt aan een stuk door.
Nog voor het opstijgen weet ik waar hij vandaan komt, waar hij is geweest en waarom, hoe de koersen het doen en waarom, waar hij volgende week heen vliegt en waarom en nog heel veel meer en waarom.
Terwijl we boven de wolken geraken probeer ik oogcontact te zoeken met onze lieve heer met de vraag ‘waarom waarom?’
Rechts van me klinkt een regelmatig ‘it’s okay’ omdat elkaar niet aanraken onmogelijk is.
Ik mis mijn leesvoer en mijn irritatie groeit.
De grootste chagrijn in deze Boeing zit met zekerheid op stoel 11B.

Na een dikke twee uur ben ik het zat.
Muis 11A is gelukkig in zijn laptop gedoken maar blijft het nodig vinden mij regelmatig op de schouder te tikken met de laatste geldkoersinformatie terwijl ik wanhopig mijn dutje zoek.
Big Black Man op 11C is in slaap gevallen en gebruikt mijn rechterschouder als kussen.
Terugduwen kost veel kracht en ongenoegen daar de zwetende man iets onsmakelijks heeft.
Ik kan soms jaloers zijn op mensen die iets ongegeneerds over zich hebben maar dit gaat te ver.
Toppunt is zijn veel te kleine oranje T-shirt die in deze Klaas Vaak-houding omhoog getrokken wordt.
Een enorme navel wordt zichtbaar.
Even overweeg ik om pas na het diner in actie te komen daar de ervaring leert dat er altijd bekerhoudertjes te kort zijn in het vliegtuig.
Doch ik vermoed dat bij de eerste de beste aromavleug de goede man plots rechtop zal zitten.
Dat zou zonde zijn van mijn biertje…

Ik knoop de veters van mijn stoute schoenen vast en klauter het gangpad op.
Eerst op zoek naar mijn rugzak en daarna hopelijk een hele lange rij voor het toilet.
Zoveel mogelijk tijd rekken en onderweg een stewardess aanspreken.
Ik wil een andere plek.

En dat lukt.
Twee oudere zussen accepteren me als buurman.
Eigen initiatief, geen stewardess voor nodig.
Het vrolijke geklets van de dames klinkt me als muziek in de oren.
Naast het gangpad dus de benen kunnen gestrekt worden.
Op het schermpje voor me is een tekenfilm van een muis en een olifant te zien.
Het levert me een laatste gedachte aan rij 11 op.
Nog 10 uur te vliegen en vanaf nu wordt dit mijn vlucht.
Ja gelukkig, ik ben gevlucht…