stoere tranen
Noord Hoogland Pakistan
Pakistan
Ejbaaijens
stoere tranen
Ik heb mezelf laatst verbaasd. Ik keek naar een Hindoestaanse film met de titel Baghban. Een film uit 2003 met de beroemde charismatische Amitabh Bachchan in de hoofdrol. De film kwam wat traag op gang. Het ging over een ouder echtpaar die hadden verwacht dat ze op latere leeftijd verzorgd zouden worden door hun kinderen. Hun kinderen leidden hun eigen leven en keken niet om naar hun ouders. Hun 'adoptie' zoon deed dat wel. De film ontroerde me zo dat tranen over mijn wang rolde. Dit had ik nooit eerder gehad. Word je bij het ouder worden sentimenteler?? Ik houd het er maar op dat het een goede film is.
Deze ervaring deed me terug denken aan mijn verblijf in het Khunjerab hotel in het Noord Pakistaanse Sost, niet ver van de Chinese grens. In de omgeving ruige, grillige, kale bergen van 7 a 8 duizend meter hoog, het hotel op ongeveer 2500 meter hoogte. Een fantastisch landschap met in het groene dal een voorbij razende rivier.
Ik was daar als enige buitenlander en zat in de centrale ruimte met enkele door het harde bergleven getekende mannen naar een Hindoestaanse film te kijken op een klein tv-tje dat hoog bij het plafond hing. De ruimte was kaal met verspreid enkele tafels met viezige wit rood geruite tafelkleedjes. Het rook er sterk naar de heel grote Markhor koppen aan de muur. Markhor is een groot uitgevallen imposante berggeit met lange gebogen hoorns van soms wel een meter lang. Een langzaam uitstervend ras. Ik sprak of verstond nog niet veel Hindi/Urdu, maar kon de film wel een beetje volgen. Vader en zoon hadden ruzie gekregen. De overdreven mimiek van vader was onder aanzwellende violen indrukwekkend. Zoon verliet huis en haard en reed weg met de trein. Vader kwam nog net op het perron aanlopen en keek met tranen in de ogen naar de uit het zicht verdwijnende trein. Ik had nog nooit een Hindoestaanse film gezien en moest wat lachen vanwege de dramatische muziek en de overdreven gezichtsuitdrukkingen. Ik keek om me heen. Naast me een grote bebaarde man met tranen over zijn wangen. Huh? Schuin voor me een door het harde bestaan getekende man met tranen over zijn wangen. Oh? Bij een ander komt de zakdoek tevoorschijn. Stoere mannen huilen toch niet?
2 maanden later was ik in de stad Gilgit. Een veel drukkere omgeving, maar nog steeds omringd door hoge bergen. Hier was een grote bazar waar ik langzamerhand verschillende mensen heb leren kennen. Eén kennis nodigde me uit om naar de plaatselijke bioscoop te gaan. Er draaide een westerse film wat bijzonder was. Het was de Titanic. In Nederland was de film nog niet eens uit. Ik was benieuwd. Het was een donkere slonzige, viezige ruimte. Houten banken, met z'n allen op een rijtje. Alleen mannen. Gezellig. Hoe ga ik dit volhouden op die bankjes? De film was begonnen. Jack Dawson en Kate hadden elkaar ontmoet en gingen naar het ruim en gingen in een auto zitten. De deur ging dicht. De film stopte!!! Veel rumoer. Het licht ging aan. Ik kijk verbaasd rond. Even later ging het licht uit en ging de film verder. Hé, er is een stuk overgeslagen. Vreemd! (later heb ik de film in Nederland weer gezien en begreep toen waarom er een stuk doorgespoeld was ;-)) De Titanic was al half gezonken. Ik zat helemaal in de film, maar had een houten kont. Stiekem hoopte ik dat het snel afgelopen was. Kate zit in de reddingsboot. Jack ligt in het water. Hij zinkt langzaam en verdwijnt met uitgestrekte arm uit het zicht. In de zaal hoor ik massaal gesnik dat zeker enkele minuten aanhoudt. Even later verlieten alle mannen met rode ogen de cinema. Men praat niet. Stoere mannen met emoties. Mooi!
Foto's
