Angstig in Chitral

Door: Ejbaaijens

Geplaatst op Jan 15, 2014

Ik kom net van een school vlakbij de centrale moskee niet ver van het fort van de Mehtar (heerser) van Chitral. De sfeer op straat is rustig en het leven kabbelt zoals elke dag rustig verder. De meeste mannen dragen een baard en de karakteristieke Shalwar Kameez (een zeer lang overhemd over een losse pofbroek). De eerste keer dat ik de broek zag moest ik hard lachen. Aan de bovenkant zeker een meter breed. Gelukkig zit er een koord in, zodat zowel dikke als dunne mensen hem passen. Ik vond het heerlijk zitten (en het stond me best charmant).

In de regio heerste best wel spanning. Aan de ene kant de onrust in Afghanistan. Amerika had niet lang geleden een kruisraket op het land afgevuurd. Ook was er spanning tussen de verschillende moslim groepen. De meerderheid is redelijk conservatief Soeni en er leven ook heel liberale Ismaeli's, die volgers van de Aga Khan zijn. Bij hen geen oproep voor het gebed vanaf de moskee. Iemand zei tegen me: we hebben toch horloges? Vrouwen zijn bij hen zichtbaar op straat en meisjes krijgen onderwijs. Tijdens de Ramadan gingen enkele Ismaeli collega's stiekem thee drinken met enkele koekjes. de deur moest dicht en we moesten wel stil zijn, want als mensen erachter zouden komen ..... In het verleden heeft de spanning tussen de verschillende groepen geleidt tot doden en gewonden, maar het is al een tijd rustig.

De weg loopt naar beneden. Opeens gaan mensen rennen en ik hoor geschreeuw. Ik schrok. Wat gebeurt er? Ruzie? Onlusten? Nog steeds rustig loop ik door. Mensen gaan nu midden op de smalle straat in de bazaar staan en bidden hardop. Ik wordt angstig. Ik begrijp nog steeds niet wat er aan de hand is. Opeens begint alles te schudden. De houten winkeltjes met metalen rolluiken, maken een onheilspellend lawaai. Mensen kijken naar boven naar de steile berghellingen. Het duurt minuten en het was nu wel duidelijk. Een zware aardbeving!! Waar moet je heen, je kan niet weg, midden in de smalle bazaar. Meer en meer mensen komen uit hun huizen. De schrik klopt in mijn keel. Dan mindert langzaam het lawaai van de rolluiken. Gelukkig. Het gevoel van onmacht zakt geleidelijk weg. Met nog steeds de schrik in de benen ga ik samen met een collega naar een theemannetje en drinken mierzoete thee met veel melk. De man vertelde dat in 1980 meer dan 100 mensen doodgegaan zijn toen bij een aardbeving grote rotsblokken huizen verpletterden. De bergen zijn daar een paar kilometer hoog, dus die rotsblokken maken alles kapot. Dat verklaard waarom mensen allemaal naar boven naar de bergen keken.

In een brief naar Nederland gaf ik aan dat de familie zich geen zorgen hoefde te maken, want het huisje waar ik enkele weken verbleef had een golfplaten dak. Als dat op je hoofd valt bij een aardbeving dan overleef je het wel, dacht ik. Grote paniek bij familie in Nederland, want hoe kon ik nou leven in een golfplaten huisje...... Het is maar waar je je zorgen over maakt.