Een geluk bij een ongeluk !
Noord Hoogland Pakistan
Pakistan
Ejbaaijens
Een geluk bij een ongeluk !
Een absoluut hoogtepunt van mijn verblijf in Pakistan waren de reizen over de Karakoram Highway. Spectaculair vanwege de bergen van meer dan 7000 meter hoog en de diepe afgronden waar je langsrijdt en waar beneden een kolkende rivier voorbij raast. Van Gilgit naar Islamabad is met een auto ongeveer 14 uur rijden. Je kijkt elke minuut je ogen uit.
Ik maak me bij het vertrek wat zorgen. Ik heb helaas diarree en ben bang om onderweg op de meest onhandige momenten naar de 'wc' te moeten. Na een uurtje is het zover. Ik houd het niet meer. Aan de ene kant de diepe afgrond zonder vangrail, aan de andere kant alleen maar keien en kale hoge bergen. De enige plek is achter een grote brok steen. Van de berg komen twee mannen met grote takkenbossen op hun rug naar beneden lopen. geen tijd om te wachten. Zitten .. leeg.
Gelukkig gaat het daarna beter.
Er heersen in Pakistan wat andere verkeersregels, nl:
* als je een onoverzichtelijke bocht ziet, ga dan inhalen
* druk minimaal twee maal per minuut op je claxon
Onze chauffeur kent deze regels heel goed en weet er gelukkig behendig mee om te gaan. Steeds knijp ik uit schrik mijn billen samen, hetgeen gezien mijn darmklachten goed van pas komt.
Aah, daar is een dorpje. daar is vast een plek om naar een 'normale' wc te gaan. Eén groenteshop..... , twee winkeltjes waar je automatische geweren (Kalasnikov/AK47) kan kopen...... Altijd handig! Ook een goede verhouding aan soorten winkeltjes ;-) Even eentje proberen.... De shopkeeper zegt dat de geweren alleen gebruikt worden om bij bijvoorbeeld bruiloften uit vreugde in de lucht te schieten. Oooh, vandaar!
Gelukkig is er ook een klein restaurantje. We eten snel wat dahl en djapatti en drinken een cola. Daarna nog even naar het toilet. Hmmm. Als je nog geen diarree hebt, dan krijg je het wel.
Ik vroeg de chauffeur of er nooit rotsblokken van de gigantisch hoge bergen op auto's vallen. Hij zei: bijna nooit. Er was wel een keer een toerist die met zijn samsonite koffer op de achterbank op deze weg reed. er viel een steen van de berg die dwars door het dak door de samsonitekoffer op de achterbank ging. Zoiets zou toch niet nog een keer gebeuren?
Na vele haarspeldbochten waren we op ongeveer anderhalf uur rijden van Islamabad. Er zijn hier twee rijbanen elke kant op en in het midden een 4 meter brede groenstrook met bomen en struiken. Het verkeer wordt steeds drukker. De rijstijl van veel chauffeurs steeds enger. Plots haalt een vrachtwagen ons in. Hij wordt opeens gedwongen weer terug naar onze rijbaan te gaan. Hij snijdt ons af. We raken met twee wielen van de weg. De achterkant van de auto lijkt wat opzij te slippen. Dan staan we opeens stil! Tegen een boom. Spanning in mijn keel. We stappen uit en ik sta letterlijk te trillen op mijn benen. Achterons ontstaat een lange rij met koplampen. De file groeit snel aan. Ik moest al een tijdje onhoudbaar naar de 'wc'. Dan maar gebruik maken van deze gelegenheid. Een geluk bij een ongeluk, wat een opluchting.
Er waren door de goede stuurmanskunsten van onze chauffeur gelukkig geen gewonden gevallen. We konden daarna met een kapotte bumper en een zijscherm dat in de bocht tegen de band schuurde toch nog rijden. We waren blij om ongeschonden na deze meer dan enerverende rit in ons hotel aan te komen.
Foto's
