Trammelant tijdens Ramadan.

Door: Beeart

Geplaatst op Sep 7, 2011

Veiligheid boven alles…..

Pakistan

Na Iran, kwam Pakistan. Van eindeloze woestijnen naar eindeloze appelboomgaarden.
De Ramadan was net begonnen, bijna gelijktijdig met de enorme aardbeving in het noorden. Hier in het zuidoosten, ingeklemd tussen Afghanistan en Irak merkten we eigenlijk alleen wat van de Ramadan. We aten onze appeltjes verborgen achter muren, om niet te provoceren, overdag eten stond toch wel een beetje gelijk aan het met kleren aan over een naaktstrand lopen. Niet strafbaar maar ook niet de ideale manier om vrienden te maken. Toch werden we vaak gevonden achter ‘onze’ muurtjes, in dat geval kregen we meestal een preek over de ‘do’s en don’t’s tijdens de Ramadan, soms vrij dreigend, maar nooit te. Geen voet tussen het deurtje van onze tent ! Overal werden we gezien, nooit konden we ongezien voorbij, langzaam kregen we het gevoel dat we overal van te voren aangekondigd waren, Was ‘Big Brother’ watching us ?. Jazeker ! zij het dan op een tamelijk onschuldige manier. We hadden ongemerkt een escort opgelopen; een militair/politieman met een reuze Kalasjkinov op z’n rug rijdend op een aftandse motorfiets.
Er was geen sprake van enige kennismaking of overleg, hij was er gewoon en hij was ook niet van plan zich te laten wegsturen. Simpelweg eentje van het type “ik vind alles best zolang jullie maar doen wat ik wil dat jullie doen “.
Dat zijn wij Hollanders niet gewend ! Politie? M’n neus ! eigen baas, liberaal !, regels ? Vrijheid voor en boven alles! desnoods ten koste van een ander! Wij doen wat wij willen, fietsen in jullie land ? daar hebben wij recht op ! visum is betaald !.
Niet dus, hier was het Pakistan Rules ! Beetje doorfietsen, niet te veel foto’s, slapen bij politie-posten, en graag aankomen voor zonsondergang, ruim op tijd om het kleedje uit te rollen richting Oosten, om dan na groet en gebed de honger van de dag te stillen.
Hij, onze escort, was dan nors, maar zeker niet de beroerdste, kwijtraken konden we hem niet, maar als we ergens het zoveelste appeltje aten, reed hij zonder commentaar zachtjes door of kletste wat met boeren langs de weg. Maar doorrijden moesten we, zijn knorrende maag moest verzekerd zijn van een warme hap na zonsondergang.
Er kwam een grote bocht, een mooie heuvel en we waren even ontsnapt aan het wakend oog. Snel de bult op, tentje opgezet, schemer, koken, eten, en daarna prachtig uitzicht over een door sterren verlichtte vallei…
Helaas hadden we de Pakistaanse Inlichtingendienst ( lees: klikkende herder) onderschat. Binnen een uur kwam onze politieman ons de les lezen in pakistaans /engels, gebiedende wijs. Wij lagen ieders al op 1 oor, dus verkassen? Vergeet het maar. See yo tommorrow !.
Slapen konden we natuurlijk niet, maar daar was de sterrenhemel ook veel te mooi voor tentdakje open...schitterend ! Plotseling keken we recht in de bebaarde gezichten van twee politiemannen…. Waarschijnlijk schrokken zij het hardst van de maanbeschenen borstjes van mij …
Peter ging quasi boos tegen ze tekeer. Hoe durven jullie mijn naakte vrouw te begluren ? Weten jullie wel dat dit in Nederland een ongeloooovelijk groot vergrijp is ? Wat zal jullie commandant hiervan zeggen ?! Ze dropen af, na zeker nog een kwartier heen en weer gebakkelei. Moe, maar klaarwakker, we hoorden elk geluidje. Rond middennacht; gesleep, gerommel. Zeker vier man …Wat is dit ??
Bovenop een heuveltje, tien meter van onze tent werd een kraaiennest gebouwd van zandzakken, met daarachter een .50 mitrailleur, die ik herkende uit mijn diensttijd; oefenen met de Amerikanen ( waar zou dit wapen vandaan komen…??!).
De loop netjes boven onze tent gericht…Welterusten…slaap zacht!.
De volgende ochtend gingen we netjes in ganzenpas achter onze ”gids” aan.
Zijn woorden ‘Sorry mister, Talliban-area maakten ons een tikkeltje volgzamer.