Reizen met kinderen: kijken met andere ogen
Wahibi Sands en omgeving
Oman
Saskiahamminga
Reizen met kinderen: kijken met andere ogen
Voordat onze zoon Pepijn geboren werd, was reizen al onze grootste hobby. Na zijn geboorte zei iedereen: "Nou, het reizen zal nu wel op een laag pitje komen te staan". Maar dat was niet helemaal de bedoeling...
Al van jongs af aan nemen wij hem mee op reis. Uiteraard houden we rekening met de bestemming en passen we het schema aan: iets meer rust en meestal blijven we een paar dagen op 1 plek. "Is dat niet zielig?" krijgen we ook vaak te horen. Maar Pepijn vindt het prachtig, kent de atlas uit zijn hoofd en heeft een kamer vol vlaggen van en vondsten uit de landen waar hij geweest is.
Wat voor ons het reizen met onze zoon zo bijzonder maakt, naast dat het gewoon erg gezellig is, is dat je met hele andere ogen de wereld in kijkt. De eerste jaren letterlijk uit een lager perspectief, maar ze zien vooral meer details en de 'gewone' dingen waar wij vaak aan voorbij rennen: prachtige insecten, stenen, bloemen, schelpen, spelende kinderen op straat, de keuken van het restaurant, een opa op een bankje. Sinds hij met ons mee op reis gaat hebben we meer bijzondere ontmoetingen met locals gehad dan ooit tevoren. Mensen komen spontaan naar hem toe, en hij durft juist die vraag te stellen die wij uit beleefdheid maar even niet stelden.
Toen hij 3 was ging hij voor het eerst mee naar Oman. Eenmaal op het vliegveld van Muscat huppelde hij vrolijk rond tussen de mannen in lange witte dishdasha's en stal de harten van de douaniers. Zonder enige schroom en vol verwondering keek hij rond en vond binnen 'no time' zijn eerste buitenlandse geld op de grond. De koning te rijk. Met gids Mohammed bezochten we de Sultan Qaboes-moskee in Muscat. Op sokken huppelde hij de prachtige ruimtes door, lag op zijn buik op het dikke tapijt en zat totaal ontspannen op de arm van Mohammed die hem alle mooie details aanwees. Hij vond het prachtig, en wij genoten weer van hem en zijn verwondering. Op de vismarkt in Muscat toonden verkopers trots hun waren aan de kleine blonde man: vleugels van vliegende vissen, tanden van een exotische vis; Mohammed zei later dat hij nog nooit zo lang op de vismarkt geweest was...
Een paar jaar later gingen we terug naar Oman en trokken met onze (huur-) auto door het land. Tijdens het tanken, voordat we de Wahibi Sands inreden, glipt Pepijn naar binnen in een kleine kruidenierswinkeltje. Wat is hier allemaal te zien? Voor ik er erg in heb staat de eigenaar een keffiyeh bij hem om te knopen: tegen het zand en de zon in de woestijn. We hoeven het doek niet te betalen, kadootje van de vriendelijke man.
Toen hij 4 was zijn we 6 weken met een camper door Californië getrokken. "Is dat niet saai voor hem?" vroegen onze ouders verschrikt. We hadden de tijd van ons leven. 's Avonds marshmallows roosteren boven het kampvuur, verse zelf-gevangen forel als avondeten, fietsen over de Golden Gate Bridge in San Francisco, op zoek naar beren in Sequoia, en Pepijn vermaakte zich aan het eind van de dag in het bos met het bouwen van hutjes voor zijn Playmobiel met takjes en mos. In Crescent City zaten we uren op de steiger in de haven, waar de zeehonden onder je voeten door zwommen en de pelikanen naast je kwamen zitten.
Een aantal zomers geleden gingen we naar Namibië en Zuid-Afrika. Van zijn eigen zakgeld kocht Pepijn een aantal (lege) voetballen en een pompje, en verzamelde hij pennen en potloden. Een van de lodges waar we verbleven in Namibië werd gerund door de lokale bevolking, en onze zoon had al snel een klik met een van de medewerkers, Walter. Walter was dol op hem, en nam hem overal mee naartoe. Walter had zelf een zoon van 6, die hij nauwelijks zag, omdat hij weken achter elkaar moest werken ver van huis. Aan het eind van ons verblijf gaf Pepijn hem een voetbal: "voor je zoontje". Walter was totaal verbouwereerd en gaf onze zoon spontaan zijn armband: een prachtig snijwerk van bot.
In Zuid-Afrika bezochten we een weeshuis, waar hij verlegen de overige voetballen aan de kinderen overhandigde en de pennen achterliet. De kinderen vonden het prachtig en wilden buiten met deze witte kindreus uit Europa spelen. Prachtig om te zien en voor hem een onvergetelijke ervaring. Een van de rangers in Waterberg in Zuid-Afrika, Squirry, was al snel de beste vriend van Pepijn. Ondanks dat ze zo'n 20 jaar verschilden qua leeftijd, waren ze letterlijk even groot. Squirry nam ons mee op "poep-safari", en ging met ons mee naar het eerder genoemde weeshuis. Bij het afscheid kreeg de lieve ranger een mooie tekening van Pepijn en wij zijn emailadres. Terug in Nederland kreeg Pepijn voor zijn verjaardag een hamster: deze kreeg de mooie, en voor alle vriendjes onuitspreekbare naam; Squirry...
Maar ook dichterbij huis zorgt het reizen met een kind voor mooie momenten en ontmoetingen. In een pub in Fort William in Schotland waren we hem opeens kwijt. We vonden hem al snel: hij stond te darten met 2 Schotse mannen. Het werd een gezellig middag... In Noorwegen mocht hij met een lokale visser mee om enorme krabben binnen te halen. Best spannend, je zoon uitzwaaien terwijl hij met een vreemde de zee op vaart, maar toen we 's avonds van de verse krab zaten te eten en onze zoon zagen glunderen, waren we dat al snel weer vergeten.
Uiteraard realiseren we ons dat we bevoorrecht zijn dat we dit kunnen doen en dat onze zoon hier net zo van geniet als wij. En ook wij weten dat hij een paar weken Vlieland ook geweldig vindt. Maar deze ervaringen koesteren we voor altijd en we hopen dat hij er een flexibeler en toleranter mens van zal worden. Dat hij weet dat ieder mens anders is, dat niet iedereen het zo goed heeft als wij en dat ieder land zijn eigen gewoonten en gebruiken heeft. En dat de wereld voor hem open ligt...
Foto's
